Υπάρχουν τόσα κλισέ γύρω από τη "ροή" αυτές τις μέρες που η ιδέα έχει γίνει ήπια. Αντί να θυμόμαστε τις αδιάκοπες παραλλαγές και τις γρήγορα κινούμενες περιπλοκές ενός ποταμού, η ροή σημαίνει τώρα κάτι περισσότερο σαν «ήρεμο». Μια πολύ κουραστική μέρα κοντά στον ποταμό REI που δεν τελειώνει ποτέ. Ηλιοκαμένοι και πνιγμένοι από τον λευκό θόρυβο της «ροής», μαζεύουμε τα εξαντλητικά σπορ αυτοκίνητά μας και γράφουμε στο instagram τα σκατά από αυτή τη ροή. Οι πιο σοβαροί ασκούμενοι της ροής θρηνούν… «οι άνθρωποι δεν έχουν το μυαλό τους, απλώς ταξιδεύουν ασυνείδητα», όπως τόσα κομμάτια flotsam και jetsam, που η περιέργειά τους έχει απορριφθεί, ο σοβαρός ασκούμενος της ροής δεν έχει γεύση για αυτήν την οικολογική ποικιλομορφία. Δεν του αρέσουν τα ψάρια. είναι χορτοφάγος. Τους θέλει να βγουν από το ποτάμι του. Χτίζει ένα δίχτυ που ονομάζεται "mindful eating."
Οι ιδέες της ροής είναι πολλές, και αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η ιδέα της ροής αντανακλά αυτές τις ταχέως κινούμενες παραλλαγές, τις γρήγορες αλλαγές και τις αμέτρητες ποικιλίες. Όταν η ροή γίνεται πεποίθηση, ιδιαιτερότητα, υπερβολικά έννοια αντί το νερό να κινείται εδώ κι εκεί πάνω από ογκόλιθους και κορμούς, γίνεται μια μανιακή άμυνα ενάντια στη μανία της διαφορετικότητας, ενάντια στην πολλαπλότητα και ενάντια στον εγγενή δυναμισμό μεταξύ των προτύπων και του απρόβλεπτου. Βλέπετε ότι δεν θέλουμε να κάνουμε τέτοιου είδους δουλειά. Δεν θέλουμε το είδος συνειδητοποίησης «ποτέ το ίδιο ποτάμι δύο φορές» που έρχεται όταν βάζουμε τα πόδια μας στο ποτάμι, αντί να φωτογραφίζουμε δίπλα του και να φοράμε το κοστούμι μιας έννοιας που ονομάζεται «ροή». Προτιμούμε να εξασκήσουμε μια ακολουθία στην οποία μπορούμε να περάσουμε από την αρχή μέχρι το τέλος, τέλεια. Θα προτιμούσαμε η ιδέα της ροής να θαμπώνει τη ζωή μας με την αύρα της τελειότητας. Πώς φτάσαμε να σκεφτούμε ότι η ιδέα της ροής είναι ταυτόχρονα περιεκτική, φυσική, μοναδική και τέλεια; Ηλιοκαμένη και κοιμισμένη κοντά σε «ένα» ποτάμι, έτσι…λίγο πολύ κρασί και κάποιος μουρμούρισε, «είναι όλο ΕΝΑ μεγάλο ποτάμι».
Η τεμπελιά της ροής γίνεται έτσι μονοτονία…μονότονη…και εμείς πάρτε αυτή την αρχαία εικόνα των ψυχών που υποφέρουν στον Άδη… να ρίχνουν ατελείωτα νερό σε έναν κουβά με τρύπες.
Δυσκολεύομαι να ρέω αυτή τη στιγμή. Σαν να βάζω τα πόδια μου στο ποτάμι. Προσπαθώντας να επισημάνω τους ογκόλιθους εδώ κι εκεί. Προσέξτε αυτό το κούτσουρο, και βλέπετε αυτά τα περίεργα συντρίμμια; Τι είναι αυτό;
Με τον Κρόνο σε τετράγωνο με την ενέργεια των Ιχθύων, από τον Τοξότη, μας υπενθυμίζεται ότι η διακοπή της ροής στη ζωή μας είναι ένα κρίσιμο μέρος του τρόπου με τον οποίο μαθαίνουμε να κατανοούμε τη φύση ενός συγκεκριμένου . Οι διακοπές του Κρόνου των ονείρων μας, της αθωότητάς μας, των ονειροπολήσεων ή των εργοστασίων ευδαιμονίας μας, δεν αφορούν τη σκληρότητα ή την «πραγματικότητα», αλλά την ιδιαιτερότητα. Οι τρύπες στον κάδο της ροής μας δεν μπορούν να σφραγιστούν μέχρι να μάθουμε τη σημασία της αναστάτωσης.
Όταν τα πρότυπα του τρόπου ζωής μας προσανατολίζονται στην ευδαιμονία, η προσοχή μας, οι ρουτίνες μας, τα όνειρά μας, οι φαντασιώσεις μας ή ακόμα και ο πόνος και τα παράπονα διακόπτονται, όταν κάτι παρεμβάλλεται, πρέπει να φανταστούμε ότι μια τρύπα που διαρρέει βουλώνεται τόσο εύκολα όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είμαστε «μπλοκαρισμένοι».
Υπάρχει όλη αυτή η συζήτηση σχετικά με την απόφραξη…αφαίρεση τεμαχίων, εργασία μέσα από τετράγωνα, κ.λπ., σαν η θεά του πανίσχυρου, μοναδικού ποταμού, ο Ιεχωβά ως ορμητική βασίλισσα του ποταμού, έχει κυριαρχήσει τόσο ολοκληρωτικά στη φαντασία μας που όλα τα τετράγωνα φαίνονται μόνο από την άποψη της ενίσχυσης μιας ενοποιημένης ροής. Τι θα γινόταν όμως αν αυτή η μανιακή άμυνα για τα μπλοκ, τι θα γινόταν αν αυτή η συνεχής προσοχή στα μπλοκ και το ξεκαθάρισμα μπλοκ ή η ερμηνεία της καρμικής τους σημασίας, δεν είναι τίποτα άλλο από την εικόνα αυτών των φτωχών ψυχών στον Άδη, που ρίχνουν ατελείωτα νερό σε έναν κουβά γεμάτο με όλο και περισσότερα νέα τρύπες;
Τι γίνεται αν τα μπλοκ είναι προσκλήσεις για ιδιαιτερότητα; Όπως αυτό το παράξενο συναίσθημα που νιώθεις όταν κάτι πεθαίνει ή τελειώνει… ξαφνικά και αμέσως «γνωρίζεις τη φύση του». Αντί να αφαιρέσουμε τα μπλοκ μας, ίσως πρέπει να τα μελετήσουμε, να τα σκεφτούμε και να προσπαθήσουμε να δούμε τα πρόσωπά τους. Δώστε τους λίγο περισσότερη αυτονομία και χαλαρώστε σχετικά με την αφαίρεσή τους. Κάνοντας αυτό, ίσως οι διαρροές γίνονται βύσματα και τα ψυχικά μας αγγεία γίνονται λίγο πιο γερά;
Αυτό μας φέρνει στην ιδέα των πληγών και των πληγών ή του πληγωμένου-θεραπευτή, που όλα κατά κάποιο τρόπο έχουν φτάσει να συμβολίζουν ένα άτομο που έχει γίνει πολύ καλός στο να μαζεύει νερό από το βαρέλι του που στάζει. «Έμαθα να ξεπερνώ τα μπλοκ μου… Φυσικά εξακολουθώ να τα παλεύω, αλλά συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά είναι επειδή προορίζομαι να θεραπεύσω και να βοηθήσω τον κόσμο». Έχουμε λοιπόν αυτούς τους φουσκωμένους ομαδάρχες στον Άδη, να συσπειρώνουν συνεχώς τις προσπάθειές μας για να γεμίσουμε το βαρέλι γεμάτο τρύπες, πείθοντας τις φτωχές ψυχές ότι η προσπάθεια θα αποδώσει τελικά, «Πιο γρήγορα. Με ενα ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Ψεύτε το μέχρι να το κάνετε συμμορία. Είστε εδώ γιατί είμαστε όλοι αρχηγοί ομάδων. Είμαστε όλοι πληγωμένοι θεραπευτές!»
Το πρόβλημα είναι ότι όσο βλέπουμε μπλοκαρίσματα ΣΕ ΟΡΙΑ ροής, εφόσον αποτελούν «εμπόδια» στη ροή, τότε οι ογκόλιθοι στο ποτάμι υποβαθμίζονται και αντικειμενοποιήθηκαν παρά μελετήθηκαν, αναλογίστηκαν, έμαθαν, φρόντισαν, συσχετίστηκαν και επέτρεψαν να υπάρχουν με τον δικό τους τρόπο. Όταν αναλογιζόμαστε αυτούς τους κορμούς και τις ράβδους άμμου, εδώ τώρα, φτιάχνουμε ψυχές. Δημιουργούμε ψυχική ζωή. Ένα οικοσύστημα και όχι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί για χάρη της μονοθεϊστικής θεάς του ποταμού. Ένα βαρέλι με βουλωμένες τρύπες, αντί για τρύπες με ένα βαρέλι.
Αυτό σημαίνει ότι οι τραυματισμένοι θεραπευτές δεν είναι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι που είναι εξαιρετικοί στην αφαίρεση μπλοκ. Όχι. Σημαίνει ότι είναι καλοί στο να βοηθούν τους ανθρώπους να αναλογιστούν την ποικιλομορφία των αντικειμένων που διαμορφώνουν την ψυχική ζωή. Τραυματισμένοι θεραπευτές ανοίγουν τρύπες και διδάσκουν στους ανθρώπους πώς να σταματήσουν να δεσμεύουν νερό. Μας επαναφέρουν στη φανταστική ικανότητα να βιώνουμε τη ροή αντί να πεθάνουμε από αυτήν. Οι δίνες και οι αλλαγές ταχύτητας, τα μοτίβα της εμπλοκής και της διάβρωσης, οι ογκόλιθοι δέκα χιλιάδων ετών και η κινούμενη όψη αμμοδοκών και βαθιών λιμνών…αυτά γίνονται το έδαφος της ψυχικής ατομικότητας. Ο τραυματισμένος θεραπευτής είναι σαν ένας οικολογικός ξεναγός από αυτή την άποψη.
Μια τελευταία σκέψη. Δεν πρόκειται επίσης για ισορροπία. Η εμμονή με την ισορροπία είναι σαν την εμμονή με τα μπλοκαρίσματα. Η ανισορροπία είναι ίσως το πιο κρίσιμο στοιχείο της ψυχικής διαφορετικότητας και ιδιαιτερότητας. Είμαστε αυτοί που είμαστε λόγω του σχήματος της ανισορροπίας μας.
Όλες αυτές οι σκέψεις είναι αντανακλάσεις της τρέχουσας συνομιλίας του Κρόνου με τον Ποσειδώνα και την Αφροδίτη.
Προσευχή:Η οικολογία μας προβλήματα. Η χλωρίδα και η πανίδα του πόνου μας. Τα βακτήρια των δυνάμεών μας. Βοηθήστε μας να ανακτήσουμε το παράξενο της λέξης «ροή».