Η Σελήνη βρίσκεται στα τέλη του Υδροχόου σήμερα, κάνοντας αίτηση για τριγωνισμό του Ήλιου στα τέλη του Ζυγού. Εν τω μεταξύ η Αφροδίτη, ο Δίας και ο Άρης συνεχίζουν την τριπλή σύνοδο τους ως αστέρια νωρίς το πρωί, και ο Ερμής κινείται σε τετράγωνο με τον Πλούτωνα. Εν τω μεταξύ, ο Κρόνος πλησιάζει σε τετράγωνο του Ποσειδώνα. Σήμερα λοιπόν, ένας διαλογισμός εμπνευσμένος από τον Κρόνο/Ποσειδώνα…

Καθώς αυτή τη στιγμή μελετώ την αστρονομία του υπολογισμού των χαρτών γεννήσεων, έχω εκπλαγεί από το πόσα πολλά έχει να μας προσφέρει η μαθηματική πλευρά της αστρολογίας. Για αρχή, ακόμα και αφού μάθετε πώς να κάνετε τα απαραίτητα μαθηματικά για την κατασκευή ενός γραφήματος, εξακολουθούμε να μην εκτελούμε το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας που μας παρέχεται από την Εφημερίδα, τον Άτλαντα και ένα βιβλίο με πίνακες.

Καθώς προχωρώ σε αυτό το υλικό, σκέφτομαι ότι οι σύγχρονοι αστρολόγοι (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) μπορεί να πάσχουν από το σύνδρομο «να πω οτιδήποτε». Μπορούμε να κάνουμε τα σύμβολα να λένε πάρα πολλά γιατί στη θέση του πόνου και της ακριβούς εργασίας του αστρονομικού υπολογισμού ή της γνώσης στην τέχνη μας, έχουμε τώρα τις έννοιες της υπερπροσωπικής, της πολυδιάστατης και κοσμικής πολυσθενούς ψυχής, μαζί με την ψυχολογία βάθους, την προσωπική ανάπτυξη , την κβαντική αβεβαιότητα και την ιδέα ενός ατελείωτου/άπειρου κόσμου. Μπορούμε να πούμε οτιδήποτε και απλώς να γνέφουμε ο ένας στον άλλο… «Ναι, το ξέρεις κι εσύ, δεν το ξέρεις! Όλα αυτά τα χάλια είναι άπειρα. Όλα είναι τα πάντα. Είσαι Σκορπιός, οπότε ξέρω ότι το ξέρεις!»

Δεν σκοπεύω να φτιάξω ένα είδωλο από τα μαθηματικά και την επιστήμη της αστρολογίας, αυτό θα ήταν ενοχλητικό, αλλά χθες καθώς τελικά άρχισα να τυλίγω το κεφάλι μου γύρω από μερικά από τα φυσικά νόμοι και έννοιες που ενώνουν τη δομή ενός χάρτη, είχα ένα μικρό "Εύρηκα!" στιγμή. Δεν μπορώ να τα εκφράσω όλα με λόγια ακόμα γιατί είμαι ακόμα στη μέση της μελέτης αυτών των εννοιών, αλλά αρκεί να πω ότι είχε να κάνει με τον πόνο, τον τοκετό και τη συνειδητοποίηση του πόσο πολύ Κρόνος (εσείς θα μπορούσε να πει) εργάζεται στη μέση του πεδίου μας.

Στην εμμονή μας με την προσωπική ανάπτυξη και την ελεύθερη βούληση, ή την εξαιρετικά σέξι «εξέλιξη», ξεχνάμε μερικές φορές ότι η αστρολογία είναι σε μεγάλο βαθμό για την κατανόηση της φύσης της μοίρας και του πεπρωμένου. Είτε βλέπουμε τον γενέθλιο χάρτη ως ένα σύνολο πιθανοτήτων, ένα περίγραμμα για το εξελικτικό δυναμικό, ένα μπλε χαρακτήρα ή μια εξαιρετικά ντετερμινιστική πρόβλεψη των γεγονότων της ζωής, υποδηλώνουμε εγγενώς ότι ορισμένα στοιχεία της ζωής είναι μοιραία.


/font>
Μερικοί άνθρωποι έχουν συνδέσει αυτήν την ιδέα της «μοίρας» με την ιδέα του δαίμονα ή του οδηγού/εικόνας της ψυχής. Από αυτή την άποψη, ο γενέθλιος χάρτης είναι γεμάτος με τις εικόνες της πορείας μας προς την πραγματοποίηση αυτής της πρωταρχικής θεϊκής εικόνας που ζει μέσα μας. Η ελεύθερη βούλησή μας είναι μέρος του τρόπου με τον οποίο δημιουργείται αυτή η θεία εικόνα, αλλά είναι επίσης σε κάποιο βαθμό πέρα ​​από τον έλεγχό μας. Όπως έγραψε κάποτε ο Όντεν και ο Τζέιμς Χίλμαν λάτρευε να αναφέρει, «Ζούμε δυνάμεις που προσποιούμαστε ότι καταλαβαίνουμε».

Από την άλλη πλευρά, γιατί έχουμε τόση εμμονή να φτάσουμε σε κάποια χρυσή εικόνα των δυνατοτήτων μας; Μας αρέσει να φανταζόμαστε τη ζωή μας ως μια ιστορία για την ανάπτυξη και την ανάπτυξη, αλλά δεν υπάρχουν άλλες μεταφορές ή μύθοι στη διάθεσή μας; Πρόσφατα άκουσα έναν αστρολόγο να λέει κάτι σαν, «οι άνθρωποι σταματούν να εξελίσσονται και είναι μεγάλη αρρώστια». Αλλά συχνά νιώθω ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο, «Οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να προσπαθούν να εξελιχθούν και είναι μια μεγάλη ασθένεια». Υπάρχει κάτι θαυμάσια απελευθερωτικό στο να αφήσουμε το ατελείωτο και μονότονο καθήκον της προσπάθειας να γίνουμε κάτι που είμαστε τόσο σίγουροι ότι είμαστε «εδώ να γίνουμε». Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό στην ιδέα ότι οι ζωές μας δεν είναι δικές μας, και ότι με το στοχασμό των μεγαλύτερων ουράνιων νόμων στους οποίους δεν μπορούμε παρά να συμμετέχουμε, απελευθερωνόμαστε...ακόμα και ενώ χάνουμε όλο και περισσότερο την ελευθερία μας στο όραμα της μοίρας μας ή του αναπόφευκτου χαρακτήρα των περιστάσεων. Τώρα αυτό είναι ένα πραγματικό παράδοξο!

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ντετερμινιστή με οποιαδήποτε εξαιρετικά αυστηρή έννοια, και φυσικά εξακολουθώ να εκτιμώ την κβαντική απροσδιοριστία, την πολυσθενή, το άπειρο και όλες τις άλλες έννοιες που καταστρέφουν το μυαλό που αμφισβητούν το τυπικό "γραμμικό ” ιδέες της αιτίας και του αποτελέσματος ή η εικόνα ενός αυστηρά μηχανιστικού σύμπαντος ή δημιουργού. Προσθέστε σε αυτό ότι δεν νομίζω ότι η αστρολογία πρέπει να προσπαθήσει να χαρτογραφήσει κάθε τελευταία ντετερμινιστική λεπτομέρεια της ζωής μας, ούτε θα πρέπει να εξαλείψει την ιδέα της συμμετοχικής μαγείας ή της συνδημιουργικής ικανότητας της συνείδησης. Η απλή συνειδητοποίηση για μένα στη μελέτη των απίστευτα αυστηρών αλλά όμορφων μαθηματικών και επιστήμης πίσω από τους χάρτες αστρολογίας τον τελευταίο καιρό ήταν ότι χωρίς να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας τα όρια και τα όρια που θεμελιώνουν θεμελιωδώς την τέχνη μας, επιπλέουμε πολύ ελεύθερα στους αιθέρες των σχετικά απεριόριστων εννοιών για τον εαυτό μας. το σύμπαν, την εξέλιξη, την απροσδιοριστία και την ελεύθερη βούληση. Ως αποτέλεσμα, το πεδίο μας μερικές φορές δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διφορούμενη αίσθηση μάζα από ατελείωτα επίθετα που περιγράφουν τίποτα και τα πάντα ταυτόχρονα… όλα αυτά έχουν αόριστη σχέση με την «προσωπική ανάπτυξη» ή την «πνευματικότητα».

Είναι σαν ο προστάτης του πεδίου μας να έχει μετατοπιστεί από τον Κρόνο στον Ποσειδώνα τους τελευταίους αιώνες, αλλά δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει σωστά επειδή η αόρατη, η απόσταση και η τεράστια φανταστική δύναμη του Ποσειδώνα μας πήγε τόσο πολύ «πέρα από» τον Κρόνο που τώρα νιώθουμε ουσιαστικά σε αντίθεση με τον Κρόνο ενώ είμαστε μεθυσμένοι από τον Ποσειδώνα…σαν να είναι η τριγωνομετρία η νέα αμαρτωλότητα και η ακρίβεια ή η συνταγή ή ο λόγος είναι η νεότερη μορφή φασισμού.

Έχω εμπνευστεί απίστευτα τον τελευταίο καιρό από το έργο του Chris Brennan, του Benjamin Dykes, του Christopher King και ορισμένων άλλων παραδοσιακών μελετητών της αστρολογίας των οποίων είχα βρει τον εαυτό μου γενικά. αντίθετος χωρίς προφανή λόγο εκτός από την αγάπη μου για το άπειρο, τις ψυχεδελικές καταστάσεις συνείδησης και τον γενικό φόβο μου για τις λεπτομέρειες, τα μαθηματικά και τα πιο απαιτητικά επίπεδα ανάγνωσης και μελέτης. Αλλά μόλις ο Κρόνος μπήκε στον Τοξότη τον περασμένο χειμώνα και ξεκίνησε το τετράγωνό του με τον Ποσειδώνα, ξαφνικά βρέθηκα απίστευτα κουρασμένος από την ανθρωπιστική, ακαθόριστη ελεύθερη βούληση αστρολογία. Βρήκα τον εαυτό μου εξαντλημένο με τις απεριόριστες έννοιες της εξέλιξης, του θεϊκού δυναμικού, της συν-δημιουργικότητας και του ψυχολογικού άπειρου. Ένιωσα το άπειρο μέχρι θανάτου, θα πείτε. Και τουλάχιστον λαχταρούσα να μελετήσω κάτι νέο και προκλητικό για τις υποθέσεις μου. Από τότε, αισθάνομαι ότι ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας ως προστάτες δύο τελείως διαφορετικών εποχών της αστρολογίας, συνεργάζονται στη ζωή μου για να δημιουργήσουν μια νέα μορφή αστρολογικής πρακτικής και έρευνας. Φυσικά, βρίσκομαι σε μια φάση αυτής της διαδικασίας όπου αισθάνομαι ότι επιστρέφω κάπως για να καταλάβω αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «η αξιοπρέπεια του Κρόνου». Με τη Σελήνη στο αγαπημένο ζώδιο του Κρόνου σήμερα, είναι σωστό να γράψουμε αυτή τη μικρή ωδή στον Κρόνο. Ταυτόχρονα, θα ήταν λάθος να πετάξουμε το άπειρο (δεν είμαι σίγουρος ότι είναι δυνατό;) ή αυτό που φέρνει στο τραπέζι η αόρατη επίγνωση των εξωτερικών πλανητών και η ανθρωπιστική αστρολογία σε στυλ αυτοπραγμάτωσης. Κατά κάποιο τρόπο βλέπω τώρα τη σύγχρονη αστρολογία με την έμφαση στην προσωπική ανάπτυξη σαν ένα περίτεχνο παιχνίδι για την παλιά χρήση της φυλαχτικής μαγείας από ορισμένα είδη αρχαίων αστρολόγων. Δεν είναι απαραίτητα νέο να πιστεύουμε ότι το διάγραμμά μας είναι περισσότερο ή λιγότερο άκαμπτο ή σταθερό. Αυτές οι συζητήσεις μαίνονται εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια… ωστόσο η τρέχουσα προσήλωσή μας με τη συνολική δυνατότητα και την ελευθερία που φαίνονται στον γενέθλιο χάρτη φαίνεται να φεύγει από το σύστημά μου… σαν να βγαίνω από μια περίεργη κλίση. Η αρχική μου γκρίνια απέναντι στην ομίχλη του Ποσειδώνα της σύγχρονης αστρολογίας μοιάζει σαν να είναι μέρος της διαδικασίας έναρξης μιας νέας φάσης μάθησης…όπως ακριβώς το hangover σε πονάει το κεφάλι σου και σε κάνει κάπως ευερέθιστο το επόμενο πρωί.

Αρκεί να πω ότι η μελέτη της ουράνιας μηχανικής, μαζί με μερικά πολύ δύσκολα παλιά κείμενα και έννοιες, με έφερε σε επαφή με έναν νέο τρόπο σκέψης για το τι κάνω… και για μένα αυτές οι αλλαγές ισοδυναμούν με εμβάθυνση της προσευχητικής ζωής.

Προσευχή:Ανοίξτε το μυαλό και την καρδιά μας, αλλά δείξε μας και τα όριά μας, ώστε να φανταστούμε τον εαυτό μας και τις περιστάσεις μας στον χρόνο και τον τόπο της ψυχής μας… μοντέρνα και σφυρηλατημένη στο μυαλό μιας θεϊκής νοημοσύνης πολύ πιο ακριβής από τη λέξη άπειρο μερικές φορές έχει χώρο για