Η καρδιά ζυγίζεται στη ζυγαριά με ένα φτερό. Ξεπερνάμε την προφανή αντίφαση επειδή είμαστε ανυπόμονοι για τη γραμμή γροθιάς. «Η καρδιά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ φως σαν φτερό», βιαζόμαστε να πούμε και μετά αυτό είναι. Η ιδέα γίνεται σαν τόσα πολλά παιδιά στην παιδική χαρά να ψέλνουν ένα μελωδικό μελωδικό σχήμα, περήφανα και κουρασμένα, βλέποντας το μυαλό μας. Αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα και «κολλήσουμε με την εικόνα», όπως λένε οι αρχετυπιστές, τι βλέπουμε; Η καρδιά είναι ένα όργανο του οποίου το βάρος είναι σαφώς βαρύτερο από οποιοδήποτε φτερό. Η καρδιά είναι βαριά. Το φτερό είναι ελαφρύ. Ωστόσο, τα δύο παρουσιάζονται να ισορροπούν ο ένας τον άλλον σε μυθικές εικόνες. Μήπως η αληθινή μάζα της καρδιάς και η ελαφρότητα του φτερού αποκαλύπτουν μια συγκεκριμένη μορφή κατανόησης ή αντίληψης; Ένας τρόπος για να βρείτε ισορροπία παρά τις κοινές εμφανίσεις ανισορροπίας ή ανισότητας;
Μήπως ο τρόπος γνώσης της καρδιάς είναι διαφορετικός από τον τρόπο γνώσης του νου; Και όμως για τους Ταοϊστές το μυαλό και η καρδιά ήταν το ίδιο πράγμα. Τι είδους γνώση έχει λοιπόν ο νους της καρδιάς; Και γιατί η εικόνα της κρίσης του Ζυγού είναι μια προφανώς ανομοιόμορφη κατανομή βάρους αλλά τέλεια ισορροπημένη;
Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός όρκου…μια υπόσχεση ή μια δέσμευση. Η καρδιά αγαπά την πίστη της. Μας κρατά ζωντανούς από μια ανεπαρκή υποστήριξη… μια αυτοκτονική, αυτοδιαιωνιζόμενη πίστη. Ομοίως, οι σχέσεις ή οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνουμε αν και βασίζονται σε ιδέες, λόγια και αρχές, διατηρούνται ζωντανές από τον αυτοδιαιωνιζόμενο και ανεπιφύλακτο παλμό στην καρδιά οποιουδήποτε δεσμού. Είμαστε συνδεδεμένοι με τις καρδιές μας, όπως κάθε δέσμευση είναι μια καρδιά συνδεδεμένη με τον εαυτό της. Ωστόσο, για να παραμείνουν ιερά οι δεσμεύσεις και τα συμβόλαιά μας, πρέπει να αναγνωρίσουν ή να φέρουν τη σοφία για πράγματα όπως η προδοσία ή η δυσπιστία. Δύσκολα αναγνωρίζουμε τη ζωτική υποστήριξη οποιουδήποτε άλλου, μέχρι να αισθανθεί ταχυπαλμία, να χάσει έναν ρυθμό ή να απειλήσει να σταματήσει ή να εκτονωθεί πίσω από την πλάτη μας.
Τι κάνουν για εμάς τα χτυπήματα στην καρδιά ή τα μαχαιρώματα στην πλάτη; Όχι πώς πρέπει να τα αποφεύγουμε, γιατί έρχονται, από ποιο «σκοτάδι» προκύπτουν και πώς να μεταφέρουμε το εν λόγω σκοτάδι στο παροιμιώδες «φως», αλλά μάλλον, «τι μας κάνει;» Και η απάντηση είναι ότι αυτή η σκοτεινή σκιά της καρδιάς είναι και η ελαφρότητα του φτερού. Η φυλαχτική σοφία του γύπα περιμένει στις σκιές της πίστης μας στον ήλιο. Χωρίς την πιθανότητα προδοσίας, ακόμη και χωρίς την ίδια την πράξη της προδοσίας, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την άνευ όρων φύση των δεσμεύσεων της καρδιάς… δεν μπορούμε να θυμηθούμε ότι η δέσμευση της καρδιάς είναι άνευ όρων πριν και μετά την ανάληψη όλων των διαφόρων δεσμεύσεων που αναλαμβάνουμε. Είναι λοιπόν το σκοτεινό σώμα μέσα στην καρδιά που δίνει στην ουσία των συμβολαίων μας την παράδοξη ελαφρότητα της ύπαρξής του.
Αυτό είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαστε αυτή τη στιγμή. Το αίσθημα υποχρέωσης ή προδοσίας, η τήρηση των συμβολαίων και η απογοήτευση των δεσμεύσεων εξίσου. Οι όρκοι και οι υποσχέσεις έχουν γίνει πρόσφατα και επίσης αθετήθηκαν. Και όμως το καθήκον δεν είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος έκανε τι και γιατί, τι «έπρεπε» ή «δεν έπρεπε» να συμβεί, και αντ' αυτού να συμφιλιωθείτε με το σκοτεινό σώμα της καρδιάς…τη μυστική ελαφρότητα…μια σοφία που μας συμφιλιώνει στα γεγονότα της απογοήτευσης, της απογοήτευσης, της δυσπιστίας ή της άρνησης μιας παλιάς δέσμευσης ή εστίασης.
Αν δεν ζούσαμε με δυσπιστία, αν δεν είμαστε φίλοι και σύμμαχοι με την προδοσία, την απογοήτευση, και απογοήτευση, τότε η καρδιά θα παραμείνει προφανώς ένα όργανο δυσανάλογου βάρους σε σχέση με το φτερό της αλήθειας… και το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε είναι να ψέλνουμε σαν παιδιά τις φθαρμένες ρίμες για το «ελαφρύνω την καρδιά» και «κάνω το ασυνείδητο συνειδητό», σαν να χρειάζεται η καρδιά μια επέμβαση (που εκτελείται από το διαχωριστικό μυαλό). Όχι. Αυτό δεν ισχύει. Γιατί η καρδιά και το μυαλό είναι το ίδιο. Ας το αναλογιστούμε. Και ας θεωρήσουμε ότι κάθε όρκος είναι τόσο αληθινός ή επιφανειακός όσο και η ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τον άνευ όρων χτύπο της καρδιάς σύμφωνα με τις αρχές που τον θέτουμε.. η άνευ όρων καρδιά είναι αυτή που κυκλοφορεί την αστραπιαία δυνατότητα για την αποτυχία των δεσμεύσεών μας, όχι μόνο περηφανευόμαστε για την υποστήριξη ή τη «διατήρησή τους».
Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα θέλαμε, όταν αποτυγχάνουμε, όταν κάποιος μας απογοητεύει, υπάρχει μια μυστική μαγεία που παρουσιάζεται. Το να συμφιλιωθείς με αυτή την αποτυχία του συμβολαίου είναι η αρχή της σοφίας που ισοπεδώνει τη ζυγαριά ανάμεσα στη φαινομενικά βαρύτερη καρδιά και το φτερό. Δεν είμαστε εδώ για να το κάνουμε σωστά ή να βιώσουμε την αλήθεια και την τιμή με τίμημα προδοσίας. Αυτό θα καταδίκαζε τον Ιούδα ξανά και ξανά για να ασφαλίσει τον Χριστό από τα δικαιώματα του. Αυτό το είδος τιμής είναι λεονική αλαζονεία ή ματαιοδοξία του Libran. Όχι. Και πάλι όχι. Είμαστε εδώ για να συμφιλιωθούμε στην καρδιά με οτιδήποτε διασταυρώνεται από το δρόμο μας, κάθε σύμβαση που κάνουμε καθώς και εκείνα που σπάνε.
Η λέξη «συμφιλιώνω» έχει μια ετυμολογική ιστορία που περιλαμβάνει τη ρίζα του λέξη «συμβουλή» και η σύγχρονη ιδέα μας για «συμβουλευτική», όπου η συμβουλευτική θεωρείται ως η ικανότητα να λαμβάνεις φαινομενικά ανόμοια γεγονότα… φαινόμενο δυσανάλογης εμφάνισης και να μάθεις να βλέπεις τις κρυφές έννοιες ή τις μυστικές τους ισοδυναμίες. Αυτή τη στιγμή έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε το είδος του νοήματος που θέλει να απορρίψει η επιφανειακή καρδιά… η κατάσταση μπορεί ξεκάθαρα να μοιάζει με κάτι που η καρδιά «πρέπει» να αισθάνεται βαριά. Αλλά τόσα πολλά θα πρέπει να γίνουν σαν ένας ακατάλληλος ρυθμός… ένα τεχνητό στήριγμα ζωής ή μια φαντασία χωρίς φαντασία. Πάλι. αυτό δεν είναι. Μπορούμε να βρούμε τη μυστική ελαφρότητα της καρδιάς…μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μαζί για να συμφιλιωθούμε δημιουργικά με αυτό που έχει συμβεί ή με αυτό που συμβαίνει…βρίσκοντας στις αποχρώσεις της βαριάς καρδιάς τα αιώνια φτερά της.
Προσευχή:Δεν απαιτείται χειρουργική επέμβαση διέλευσης όταν καταλαβαίνουμε ότι τα φτερά της ανάγκης ανθίζουν από την πρόθυμη καρδιά… θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Το ερώτημα, όχι η απάντησή του, είναι η ελαφρότητά μας.