Ας διαλογιστούμε για μια στιγμή σήμερα τα θέματα της γέννησης και του θανάτου και το πέρασμα της ψυχής από τη μια φάση στην άλλη.
Όπως το Η Σελήνη μπαίνει στον Καρκίνο για να κάνει το πρώτο της τρίμηνο σήμερα, μπαίνουμε σε μια στιγμή σταυροδρόμι στον τρέχοντα κύκλο έκλειψης. Είμαστε κάπου ακριβώς ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Κάτι γεννιέται, αλλά η υγεία του θα εξαρτηθεί από την ελαφρότητα της ψυχής, την ελαφρότητα της καρδιάς, που ζυγίζεται τώρα με το φτερό στη ζυγαριά Ζυγού του βόρειου κόμβου. Μια δυνατή νέα αρχή στη νέα σελήνη μας οδήγησε σε μια στιγμή αλήθειας και τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια δοκιμασία. Δεν δοκιμαζόμαστε ποτέ γιατί υπάρχει κάποιος μεγάλος δάσκαλος στον ουρανό που θέλει να μας τιμωρήσει ή να μας κρίνει με κάποια απόλυτη ή αιώνια έννοια. Η κρίση είναι μέρος της διαδικασίας του τρόπου με τον οποίο ξετυλίγεται η εξέλιξη της ψυχής…αυτές οι στιγμές δοκιμών είναι μέρος του τρόπου με τον οποίο διαμορφώνεται το σχήμα του πεπρωμένου μας.
Στο αιγυπτιακό πάνθεον ο θεός του σκύλου, Anubis, ηγήθηκε ψυχές στις αίθουσες της κρίσης μετά θάνατον, όπου η ψυχή (που απεικονίζεται από την καρδιά) θα ζυγιζόταν με ένα φτερό. Η ομαλή μετάβαση της ψυχής εξαρτιόταν από το ότι ήταν ελαφριά σαν φτερό.
Αλλά αυτό δεν είναι απλώς μια ιστορία για τον κυριολεκτικό θάνατο. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κυριολεκτικός θάνατος, ο μύθος χρησιμεύει ως υπενθύμιση ότι η ελαφρότητα της καρδιάς είναι ζωτικής σημασίας για όλες τις σημαντικές μεταβατικές φάσεις.
Ίσως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως μια τέλεια ισορροπία μεταξύ των καρδιά και το φτερό. Τα φτερά είναι αεροδυναμικά, τελικά, και σχεδόν δεν βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον και στηρίζονται σε οποιοδήποτε είδος πιάτου. Και η καρδιά επίσης… η καρδιά αγαπά το ανώμαλο έδαφος, και ο βιότοπός της είναι άγριος, απρόβλεπτος, ανώμαλος και δεν προορίζεται να είναι εντελώς «επίπεδος» ή «ακόμη και τρόπιδα».
Ακόμα η ελαφρότητα του φτερού , η φτερωτή ποιότητα της καρδιάς…αυτές είναι εικόνες που μας καλούν αυτή τη στιγμή. Μας καλεί να εμπιστευτούμε βαθιά ότι οι μεταβάσεις που συμβαίνουν είναι σκόπιμες ακόμα και όταν είναι επώδυνες ή άγνωστες… απελευθερωτικές ακόμα κι όταν μερικές φορές φαίνονται φυλακιστικές ή περιοριστικές. Η καρδιά είναι η φαντασία και η ελευθερία της πετάει απεριόριστη. Επομένως, η ελαφρότητα της καρδιάς σε αυτή τη μεταβατική στιγμή δεν αφορά τη μετάβαση σε αυτήν την αλλαγή άθικτη ή τέλεια… η καρδιά δεν θα ήταν η καρδιά αν ήταν έτσι. Αντίθετα, είναι να μάθουμε να ανοίγουμε τη φαντασία μας, τα φτερά που ανθίζουν από τις κοιλάδες της ανοιχτής καρδιάς.
Το πεπρωμένο της ψυχής μας είναι να μάθουμε πώς να ζούμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε καλοί θάνατοι. Οι θάνατοι δεν είναι ποτέ κυριολεκτικοί, και η ζωή δεν έχει αντίθετο, όπως η φαντασία δεν έχει αντίθετο, η σημασία του να πεθάνεις ελαφρά είναι απεριόριστη. Οποιοσδήποτε θάνατος μπορεί να είναι φτερωτός…όπως ακριβώς οι θεματοφύλακες του θανάτου κυκλώνουν ψηλά…όχι ληστρικό αλλά φύλακα… σαρώνοντάς μας στο φανταστικό μονοπάτι της απελευθερωμένης απελευθέρωσης.
Αυτή η στιγμή είναι πολύτιμη. Και ακόμα κι αν αποτύχουμε, ακόμα κι αν είναι τρομακτικό, ακόμα κι αν το κάνουμε λάθος ή φέρουμε τα πιο παράξενα χαρακτηριστικά της μοίρας, το όραμα της φτερωτής καρδιάς μας καλεί για την πλήρη πίστη και αυτοπεποίθησή μας.
Λέγοντας « ναι», μπορεί να είναι ένας παραπλανητικός τρόπος να το θέσουμε. Ο θεός του σκύλου, ο Anubis, είναι φύλακας των όρκων και της πίστης. Είναι σκύλος φύλακας όσο και σκύλος αγκαλιάς. Ο πρώτος όρκος που παίρνουμε πάντα είναι να κρατάμε την καρδιά μας ανάλαφρη σαν φτερό, ανεξάρτητα από το τι δεσμευόμαστε συμβατικά, ακόμα και όταν βρισκόμαστε στα πιο βαριά και σοβαρά μέρη. Αυτό είναι ένα περίεργο παράδοξο, αλλά είναι σημαντικό. Καθώς ο ίδιος ο κάτω κόσμος είναι ο τόπος πλανητών όπως ο Άρης και ο Πλούτωνας, και όπως ακριβώς ο Άδης είχε έναν σκύλο φύλακα, τον Κέρβερο, η ελαφρότητα της καρδιάς δεν είναι απλώς μια υπόθεση αθωότητας ή τυφλής καλοσύνης. Η ελαφρότητα της καρδιάς είναι και το ζωώδες ένστικτο…το γρήγορο ανακάτεμα των φτερών και η ξαφνική λάμψη των φτερών στα δέντρα. Δεν έχουμε σκοπό να πετάξουμε στα ύψη ή να ξεπεράσουμε τα προβλήματα με μια ελαφρότητα της καρδιάς του Ίκαρου, αλλά μάλλον για να δούμε τα φτερωτά βουνά ως αναπόσπαστο μέρος της κοιλάδας…μέρος του ίδιου τοπίου, αναπόδραστα συνδεδεμένο με αγάπη, φιλία, έδαφος και διαμάχες ομοίως. Το έργο μας είναι να παραμένουμε πιστοί σε όλες τις πτυχές του έργου, γιατί το έργο είναι το έργο της ψυχής, ο «καλός θάνατος» της ψυχής και οι κρίσεις της είναι πάντα ανάμεσά μας, διαμορφώνοντας το μονοπάτι της μοίρας και παραμένοντας πιστοί σε εμάς παρά τις όποιες αποτυχίες τη δική μας πίστη. Ο σκύλος-θεός είναι πιστός σε εμάς και μας διδάσκει πίστη τόσο με τα φιλικά του φιλιά όσο και με την αγρυπνία του. Τόσο από τη συγγένειά του με τη σκοτεινή νύχτα του φεγγαριού και το ροκάνισμα των οστών του θανάτου, αλλά και από τους εφιάλτες του που ροχαλίζουν και το γεμάτο πείσμα του.
Όταν κοιτάξουμε πίσω σε αυτή τη στιγμή, σε δέκα χρόνια, θα πούμε εμείς, «ήταν μια επική, όμορφη, μπερδεμένη, σκοτεινή, βαθιά και καταπληκτική στιγμή;» Ή θα πούμε, «Μακάρι να είχα ανοίξει μέχρι εκείνη τη στιγμή…» Είτε έτσι είτε αλλιώς, σε δέκα ακόμη χρόνια, θα υπάρχει ακόμα ένας πιστός σκύλος που κάθεται δίπλα μας… ή θα κοιμάται στα πόδια μας, ή θα ακούει χωρίς κανένα από τα κατανόηση που ονομάζουμε κατανόηση… περιεχόμενο μέχρι θανάτου… ένα φτερωτό σκυλί ήλιου που βρίσκεται στις σκιές της κοιλάδας.
Προσευχή:βοήθησέ μας να περάσουμε αυτή την κρίσιμη στιγμή με την ελαφρότητα της καρδιάς μας… ας μείνουμε πιστοί σε όλα τα στοιχεία του έργου.
Εικόνα Creative Commons:https://www.flickr.com/photos/liberato/