Księżyc w ostatniej kwadrze oczywiście właśnie wyszedł z pustki i podróżuje przez via combusta (znanej również jako „ognista droga”, via combusta reprezentuje odcinek stopni od 15 Wagi do 15 Skorpiona, który jest uważany za szczególnie trudny obszar zodiaku zarówno dla Słońca, jak i Księżyca).
Tymczasem Mars w Rybach zbliża się do kwadratu Saturna w Strzelcu, gdy łączy się z Neptunem.
Tematy i kilka obrazów do obejrzenia:
* Drażliwość, która prowadzi do dramatycznego stanu zapalnego
* Stawianie czoła naszym najgłębszym niedoskonałościom i zadawanie sobie pytania, czy czy nie są realne, lub jak realne, a jeśli tak, to co z nimi zrobić
* Konfrontacja z autorytetami religijnymi, duchowymi lub filozoficznymi
* Kapłan pragnie ucznia, guru śpi z uczniem , uczeń kusi nauczyciela
* Skandal seksualny na uczelniach lub w religii
* Walka o ideał, który nie jest twój, twoja walka przynosi korzyści coś, o co tak naprawdę nie dbasz
* Wykorzystywanie lub wykorzystywanie kogoś innego dla własnych egoistycznych korzyści
* Działalność charytatywna i fałszywa lub potajemnie egoistyczna działalność charytatywna
* Mężczyzna z wysypką skórną
* Odurzenie lub zatrucie (zdjęcie CNN:wioska w Mozambiku traci 69 osób z powodu trującego lokalnego napoju alkoholowego)
* Żadna metoda lub taktyka zbyt niska lub wykluczona
* Atak motywowany religijnie
* Statua Marsa, ceremonia w świątyni Marsa
* Próba rozpoczęcia czegoś nowego, ale uczucie zablokowania, rozproszenia lub przytłoczenia
* „Powolny i stały wygrywa wyścig”
* Przyjście zza zwycięstwa
* Wstrzymywanie lub ograniczanie się z powodów religijnych lub duchowych
* Represje lub niepotrzebne ograniczenia
Z kombinacją Mars/Neptun i Saturn/Neptun jest też subtelny motyw, który może nazwać „próbą ukrycia naszej brzydoty”. Możemy o tym mówić na kilka różnych sposobów…
Najpierw słowo brzydki pochodzi od słów „przerażenie” oraz „zniekształcony”. Greckie korzenie tego słowa mają również związek ze słowem „dysleksja”, które jest trudnością w nauce lub czytaniu, która powoduje różne problemy z czytaniem/mówieniem i słuchaniem za pomocą słów i dźwięków. Jedną z najczęstszych rzeczy, które lubimy mówić o próbach ukrycia naszej brzydoty, jest to, że brzydota jest niczym innym jak rodzajem zniekształcenia percepcyjnego… dysleksją estetyczną, którą można przepracować tak, jak ludzie mogą nauczyć się czytać lub mówić poprawnie, chociaż słyszeć i widzieć słowa odwrócone lub odwrócone. Dzięki praktyce możemy nauczyć się widzieć to, co jest zniekształcone w innym świetle. Ideą tutaj jest to, że brzydota (jak piękno) jest w oku patrzącego i że wszystkie rzeczy są piękne, gdy są postrzegane we właściwy sposób.
Z drugiej strony podejście heroiczne mówi, że my musimy skonfrontować się z naszą brzydotą. Wykonaj pracę, aby to zmienić. Nowy program treningowy. Nowa postawa. Korekta. Naprawa. Projekt. Trofeum. Przy odpowiednim nastawieniu wszystko można przezwyciężyć. Więc uginamy się i próbujemy przekształcić nasze deformacje.
Podejście heroiczno-duchowe mówi, że musimy zaakceptować naszą brzydotę. Musimy zmienić to, co możemy i zaakceptować resztę. Udekoruj nasze tłuste bułeczki magicznymi markerami. Pochwal się naszą niespokojną przeszłością, ponieważ zrobili z nas szamanów-czarodziejów, którymi jesteśmy. Trzymaj się bezwzględnie dla wszystkich słabszych, ponieważ wszyscy jesteśmy uczniami tygodnia.
Wreszcie jest podejście jazzowe. I myślę, że to jest najmniej rozumiane z całej grupy. To podejście, które żyje w złożonym rozpoznaniu całego kompleksu. Spędzamy tyle czasu próbując ukryć TO, że próbujemy ukryć brzydotę, że zapominamy, że „próba ukrycia brzydoty” jest sama w sobie piękną rzeczą. A przynajmniej jest to interesująca rzecz. To własny pokaz zwierząt. Niepowtarzalny wzór o własnych wymiarach. Weźmy na przykład improwizację jazzową na trąbce. Podczas solowego riffu gracz uderza w niezręczną nutę. To wyraźnie nie jest nuta, którą zamierzał uderzyć. Jest wyraźnie wyłączony. To nie brzmi dobrze. To nie jest harmonijne. To niezgodne. Zdziera uszy. Próbując ukryć brzydotę, biedny improwizator wraca do właściwych nut i gra je jeszcze głośniej i szybciej, próbując naprawić swój błąd. Cała publiczność widzi schemat:zakłopotany muzyk starający się nadrobić zaległości. Z drugiej strony, gracz Jazz, uderzając niewłaściwą nutę, może po prostu wybrać uderzenie ponownie, a potem znowu, aż wyjdzie z tego coś nowego, a błąd zostanie celowo ukryty, aby wszyscy mogli go usłyszeć i zobaczyć. To właśnie nazwałbym jazzowym podejściem do ukrywania naszej brzydoty.
Nie musimy być ponad brzydotą, próbując „to zaakceptować”, i nie musimy być ponad brzydotą przez próbując „przekształcić go lub przezwyciężyć”. Możemy jawnie i wyraźnie ukryć brzydotę poprzez twórczą rewizję jej znaczenia, zestawień, rytmu czy wielu innych jego cech. Tak bardzo czujemy się niekomfortowo z powodu brzydoty, że bardziej przypominamy gracza improwizującego, który próbuje grać głośniej i szybciej, aby przezwyciężyć niezgodną nutę. Po prostu nie możemy pozwolić, aby brzydota istniała lub była sama w sobie.
Na marginesie:moim zdaniem nadużywane, wirusowe memy sarkazmowe są prawdopodobnie naszym najbardziej społecznie utartym sposobem na ukrywanie brzydoty… te częstotliwości sarkazmu zaczynają się jako doskonałe przykłady gry Jazz na brzydocie, ale zbyt często kończą się nastawieniem „głośniej i szybciej pokonuje wadę”. „Kanały” sarkazmu w powszechnym umyśle sprawiają, że ukrywanie brzydoty jest nijaką techniką, a nie organicznym procesem odkrywania, który pozostaje blisko wyjątkowości tego, co jest brzydkie w danej chwili. Bez różnorodności i różnorodności, specyficzności i uwagi, nawet brzydota może stać się uprzedmiotowiona.
Modlitwa:prawdziwa muzyka słucha brzydoty… nie ma duszy bez staromodnej brzydoty