Astrolog wszystkiego najlepszego

Dlaczego kocham astrologię…

Leżę dziś wieczorem na kanapie i patrzę na wentylator sufitowy. W domu nareszcie jest fajnie. Moja żona śpi, moja córka śpi, psy śpią. Czuję ogromną wdzięczność za piękno, które mnie otacza, a jeszcze bardziej jestem wdzięczna, że ​​nie wiem, komu nazwać lub podziękować… ta wdzięczność nie jest, nie dyskryminuje.

Wtedy oczami wyobraźni widzę wizję wspomnienia. Przenoszę się do mojego salonu w 2003 roku. Stoję na balkonie z trzema innymi przyjaciółmi. Wszyscy palimy w ciszy i patrzymy w nocne niebo, które eksploduje w najbardziej olśniewające obrazy i kolory, jakie kiedykolwiek widziałem. Moje myśli nie są moje, ponieważ poruszają się teraz po otaczającym mnie świecie… tak silne, czyste i miękkie jak woda. Mój umysł nie jest już moim własnym. Nie jestem już moja. — Mój Boże — mówię. I po raz pierwszy miałem to na myśli. To moje pierwsze znaczące doświadczenie psychodeliczne… i kiedy mój umysł zostaje złamany i umieszczony w sercu, w tle pojawia się piosenka… to piosenka zatytułowana „Heaven” zespołu The Fire Theft. Po wypowiedzeniu słów „Mój Boże”, słowa do tej piosenki są pierwszymi słowami, jakie kiedykolwiek usłyszałem w tym stanie świadomości… w rzeczywistości, w jakiś dziecinny sposób, wydaje mi się, że są to pierwsze słowa, które naprawdę usłyszałem w moim życiu. życie. I po prostu „przypadkowo” byli ze mną w tym momencie. Kiedy piosenka jest skończona, uświadamiam sobie, że po mojej twarzy płynie mnóstwo obojętnych łez…

To zabawne… że dana osoba może po cichu emanować wdzięcznością za swoje życie, po prostu zastanawiając się nad tym samodzielnie, jak cicha fontanna w nocnym ogrodzie, i że coś autonomicznego, żyjąc w tej osobie, może po prostu sobie przypomnieć lub przywołaj w odpowiedzi konkretne wspomnienie… i tak żywo… jakby chciał powiedzieć:„to się zaczęło tutaj, pamiętasz…” lub „to, co czujesz teraz, jest podobne do tego, co czułeś wtedy…”, a nawet „te chwile patrzyły na siebie w czasie”.

Więc będąc astrologiem, postanawiam przeczytać biografię głównego wokalisty i ponownie posłuchać tej konkretnej piosenki, ponieważ nie słuchałem jej od lat. Postanawiam przeprowadzić te bardzo podstawowe badania w odpowiedzi na wspomnienie, ponieważ teraz wiem, tak jak wiedziałem tej pierwszej nocy, że mój umysł nie jest mój… moje myśli nie są moje… a niebiosa zawsze czekają tuż za drzwiami. Wiem, że „moja” wdzięczność nie jest moja i wiem, że „moje” wspomnienia nie są moimi własnymi i wiem, jak mówi piosenka, „że to proste rzeczy, które są tak trudne do uchwycenia”.