Komentarz dotyczący wczorajszego wpisu o falach grawitacyjnych. Odkrycia dokonano 14 września, kiedy Jowisz zbliżał się do pewnego stopnia dokładnej opozycji do Neptuna. Mój codzienny horoskop dotyczący ważnego naukowego odkrycia dokonanego wokół tego tranzytu miał miejsce 11 września, zaledwie kilka dni wcześniej. Na nowo zakochałem się w astrologii, kiedy zeszłej nocy odkryłem ten dodatkowy szczegół (nie słyszałem, że odkrycie zostało dokonane wcześniej, ale czekało na potwierdzenie!). Astrologia jest naprawdę magiczna!
Tymczasem wczoraj w odpowiedzi na mój post ktoś zapytał mnie:„Więc jaka jest twoja odpowiedź na pytanie „dlaczego?” tego odkrycia? Uczciwe pytanie. Nie wystarczy wskazać, co jest z czymś nie tak. Mój wczorajszy post sugerował, że potrzebujemy większej duchowej wyobraźni, gdy dokonuje się takich odkryć, abyśmy nie tylko mówili „jak” coś działa, ale także spekulowali na temat „dlaczego”, co może nas zaprowadzić do głębszej wyobraźni, duchowości lub terytorium filozoficzne. W odpowiedzi na to pytanie napisałem wczoraj:„Lubię myśleć o wydarzeniu z przeszłości sprzed 1,3 miliarda lat, które faluje przez tkankę czasu i przestrzeni, zmieniając nasze wyobrażenia o samej rzeczywistości, jako odzwierciedlenie idei, że kosmos jest emanacją stwórcy/bóstwa, którego pierwotny i wieczny akt twórczy/natura podobnie odbija się echem w czasie i przestrzeni, zachęcając nas do bliższego zrozumienia lub poznania stwórcy, jako stwórcy, który jest zarówno w czasie, jak i poza nim. Jak powiedział Platon:„Czas jest ruchomym obrazem wieczności”.
Dla mnie metafory to nie tylko metafory, to pokarm duszy. Metafora to wyobraźnia. Metafora to obraz. Metafora to dusza. Metafora jest wyjaśnieniem i odpowiedzią na pytanie, dlaczego to emanuje z każdego wydarzenia, gdy zarówno wznosi się, jak i znika, poruszając się jak fale przez tkaninę czasu. I za każdym razem, gdy zadajemy Wszechświatowi pytanie o jego naturę, o naszą własną naturę, pytanie to jest wyrazem wydarzenia sprzed 13,7 miliardów lat, genezy fali pływowej, falującej w czasie i odpowiadającej sobie w przyszłość, patrząc wstecz:stworzony wszechświat jako odpowiedzi na własne pytania.
Więcej. Modlitwy są jak muzyka. Mówią do nas tak, jak my je mówimy. Śpiewają nam dokładnie dlatego, że je śpiewamy. Ta fala grawitacyjna jest śpiewem i odpowiedzią z modlitwy sprzed 1,3 miliarda lat. Dlatego ważne jest, aby nasza odpowiedź była treścią uwielbienia, modlitwy i pieśni. Nie tylko „wyobrażamy sobie, że to coś więcej niż fizyczne wydarzenie”, jak świat Beakmana z pomalowaną dziecięcą narożną gitarą. Zamiast tego słuchamy i odpowiadamy, jak ptaki wołające tam iz powrotem w lesie. Nasza instynktowna odpowiedź jest odpowiedzią modlitewną, jeśli tylko poświęcimy czas, odpowiedni czas, aby wysłuchać zdarzenia sprzed 1,3 miliarda lat, ale trwającego tylko kilka sekund. Więc nasze uszy muszą słuchać inaczej. Nasze serce musi słuchać inaczej. A nasza odpowiedź musi być odpowiedzią stworzenia, które było tam wtedy i jest tutaj także teraz. Każda modlitwa jest odpowiedzią na coś, co najpierw nas wzywa, a naszą odpowiedzią jest nasz udział w naturze tego, co było pierwsze, co jest ostatnie i co przeżywa ten związek poza czasem.
Modlitwa:módl się do nas