Niedługo po tym, jak Y2K nie udało się sprostać szumowi, James Hillman rozmawiał z grupą ludzi o psychologii w nowym tysiącleciu. Rozpoczął swoją przemowę, nawiązując do kulminacji Y2K, mówiąc:„Czy nie możemy wyrwać jakiejś porażki z paszczy tego zwycięstwa?”
Podczas nabożeństwa żałobnego Richard Tarnas skomentował ten cytat z Praca Jamesa sugeruje, że trafiła do sedna tego, co Hillman miał do powiedzenia przez całą swoją karierę. Tarnas napisał:„W tych dwóch krótkich zdaniach pomiędzy Y2K [James] zdołał jednocześnie trafić około pół tuzina swoich ulubionych celów:rozdęte heroiczne ego, nowoczesność, literacko-apokaliptyczne chrześcijaństwo, amerykański naiwny optymizm, techniczno-naukowy - nastawienie menedżerskie. Wszystko to z charakterystycznym dla niego spojrzeniem z dołu, jego spojrzeniem na cień, darem straty, wadami, depresją, porażką, błędem – przede wszystkim jego zamiłowaniem do wywracania do góry nogami powszechnej mądrości, wyrywania klęski szczęki zwycięstwa w imieniu duszy, życia.
Niedawno na moim profilu na Facebooku widziałem dziesiątki postów dziennie na temat kolejnej, bardzo oczekiwanej, przepowiedni imax 3d apokalipsy we wrześniu. Przyznam, że kiedy po raz pierwszy przeczytałem najnowsze proroctwa, poczułem tę samą znajomą, ale chorą fascynację i podekscytowanie, które wiele osób odczuwa podczas ich czytania. Dodajmy do tego zamieszanie na globalnym rynku w tym tygodniu i masz wszystkie składniki na solidny miesiąc przyszłego i ekscytującego resetu 2012.
Ale jaka jest stawka dla życia duszy w wszystkie te proroctwa? Nie mogę powiedzieć, że jestem ponad lub poza takimi proroctwami. Właściwie każdego dnia piszę coś w rodzaju proroctwa dziennego. Więc co proroctwo robi dla duszy? I czy to możliwe, że ta odpowiedź jest ważniejsza niż to, czy proroctwa kiedykolwiek się urzeczywistniają, czy też dosłownie urzeczywistniają?
Pamiętam z powrotem do 11 września 2001 roku. Byłem na studiach i miałem dziwny sen o Rozbijające się okna i kruszące się oblicze Statuy Wolności w nocy 11 września, zanim zawaliły się wieże. Nigdy w życiu nie byłem tak podekscytowany, kiedy runęły wieże. Chociaż było to przerażające, wydawało się to niewiarygodnie realne, a jedynym impulsem, jaki mogłem wymienić, było pragnienie, by jako pierwszy komuś powiedzieć lub podzielić się wiadomościami z kimś. Wyobraziłem sobie, że biegam po kampusie jak Paul Revere i zbieram ludzi we wspólnej przestrzeni, żeby oglądać telewizję… tak jakby ludzkość została zwołana i zorganizowana do specjalnej misji. W miarę upływu czasu sny i fantazje z tej nocy i dnia zatopiły się, a te stosunkowo małe i odległe doświadczenia moich własnych (pół kraju od Nowego Jorku w Minnesocie) były jednymi z pierwszych zasianych nasion w kierunku mojego zainteresowania proroctwami. sny, mit, a nawet astrologia.
W tym czasie próbowałem wytłumaczyć moim przyjaciołom swoje podekscytowanie, ale spotkałem się z pewnego rodzaju zaburzoną podejrzliwością. W pewnym momencie powiedziałem do mojej współlokatorki:„To tak, jakbyśmy wszyscy potrzebowali, żeby to się stało tak okropnie, jak to jest. Rozumiesz?”
Hillman zaobserwował coś podobnego w swojej książce Suicide and the Soul, w której zauważył, że fantazja o samobójstwie, tęsknota duszy lub pragnienie własnej zagłady, jest mitem przewodnim, który nadaje treści i głębi naszemu życiu. Urzeczywistnienie samobójstwa nie o to chodzi. Punktem z perspektywy życia duszy jest fantazja o samym końcu. Chodzi o to, co fantazja o naszej własnej śmierci daje tu i teraz. Hillman podobnie wierzył, że apokaliptyczne fantazje i proroctwa były czymś w rodzaju masowych myśli samobójczych, które odzwierciedlały pragnienia ludzkości dotyczące poczucia uduchowienia poza racjonalistycznymi codziennymi sprawami.
Nie ma to na celu podważenia apokaliptycznych przepowiedni ani tragiczny charakter naszej sytuacji na ziemi w tej chwili. W rzeczywistości sam Hillman był dość mocno przekonany, że jesteśmy na tonącym statku i że niewiele możemy zrobić o tak późnej porze. Podobnie jak wielu praktykujących buddystów, Hillman miał fatalną akceptację zakończeń, śmierci i ogólnie nietrwałości. Uważał, że powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, bez względu na czas, jaki nam pozostał, naprawiając, czyszcząc i starając się utrzymać statek planetarny w stanie zatonięcia.
Thich Nhat Hanh niedawno rozmawiał z ekologiem, proponując coś podobnego . Powiedział:„Masowe wymieranie zdarzyło się już pięć razy, a ten jest szósty. Zgodnie z tradycją buddyjską nie ma narodzin ani śmierci. Po wyginięciu rzeczy pojawią się ponownie w innych formach, więc musisz głęboko oddychać, aby uznać fakt, że my, ludzie, możemy zniknąć w ciągu zaledwie 100 lat na ziemi”.
Proroctwa dają nam poczucie znaczenie naszej śmierci w środku życia. Wszelkie formy przyszłości, przewidywania i proroctwa służą pogłębieniu naszego doświadczenia zmiany i nietrwałości. Stopień, w jakim dajemy się złapać w to, czy są one dosłowne lub obiektywnie „prawdziwe”, jest stopniem, w jakim ubóstwiamy heroiczne, rozmyślne i kontrolujące elementy naszej psychiki. „Jeśli to prawda, możemy to zmienić!” Albo możemy powiedzieć:„Jeśli to prawda, to stworzy nowy początek!” Lub nawet:„Jeśli to prawda, przez cały czas miałem rację!”
Apokalipsa może być jak narcyzm rozdmuchany do kosmicznych rozmiarów i nasze pragnienie dzielenia się lub rozpowszechniania wiadomości, dosłownego cholernego prawda o tym, co ma się wydarzyć, do cholery!!, odzwierciedla nasze złudne przekonanie, że jesteśmy sami w śmierci.
Śmierć jest w rzeczywistości jedną z najbardziej fundamentalnych rzeczy, które dzielimy w…naszym zaprzeczaniu tej prostej prawdzie dlatego mamy tendencję do literalizowania naszych apokaliptycznych fantazji. A kiedy nie uda im się sprostać szumowi, zamiast opłakiwać i wspólnie cierpieć nasze rozczarowanie… zamiast badać nasze poczucie porażki, gdy nie jesteśmy rozerwani na kawałki, udajemy, że coś bohaterskiego musiało się wydarzyć lub nadal może w przyszłości data. Gdzieś na poziomie 18 musiała interweniować flota aniołów. Albo gdzieś ktoś nie do końca poprawnie obliczył kalendarz z powodu lat przestępnych lub drobnej aberracji w liczeniu. Jakąż ważną okazją do rozczarowania tracimy, gdy odwracamy się plecami do anty-punktu kulminacyjnego.
Radykalna idea polega na tym, że dusza kocha rozczarowania i anty-punkty kulminacyjne. Czy jest zatem możliwe, że ta postawa, otwarta miłość do rozczarowań i niepowodzeń, jest obecnie najbardziej „zielonym przyjaznym” umysłem na naszej planecie?
Powiem to na swój własny sposób. Kiedy rok 2012 się nie wydarzył, byłem głęboko rozczarowany. Piszę dla RealitySandwich od wielu lat i brałem udział w spotkaniach społeczności i ceremoniach psychodelicznych, i naprawdę tęskniłem za globalnym katharsis. Jednak klęska tamtych czasów była jednym z największych darów dla życia mojej duszy, jakie kiedykolwiek otrzymałem.
Prawda jest dla mnie teraz taka, że życie JEST pewnego rodzaju wymyślnym kulminacją. A jeśli nie możemy zranić i pokochać naszej drogi do tej tajemnicy, myślę, że będziemy nadal tworzyć paranoidalne prognozy dotyczące czegoś, co nigdy nie jest kwestią „jeśli”, ale tylko „kiedy” od samego początku.
Miłość wydaje się zaczynać od rozczarowania, porażki, rozczarowania i rozpadu przyszłych emocji. Nagle w polu widzenia pojawia się miliard gwiazd, a nasze życie znów jest niczym więcej niż kolejnym ziarnkiem piasku na plaży. Spokój nadchodzi bez żadnych kosztów dla nikogo.
100 lat, 1000 lub 10 000 więcej na tej planecie… dusza będzie nadal domagać się, aby życie było przeżywane z perspektywy naszej wspólnej natury w śmierci.
Przewiduję rzeczy każdego dnia, ponieważ daje to opowieść o śmierci mojej duszy…nie dlatego, że za dużo zainwestowałem w to, czy którakolwiek z nich się spełni, czy nie.
Modlitwa:to też minie…