Maar laten we een pauze nemen van Venus/Pluto en Zon/Mars voor vandaag en een stap terug doen in de Saturnus/Neptunus-dynamiek, die ik al een tijdje niet meer in mijn dagbladen heb bezocht nu (aangezien het exacte vierkant begon te passeren). Het onderwerp van vandaag heeft te maken met modelleren. Gebruiken we fantasierijke modellen van de werkelijkheid, of gebruiken we levenloze modellen en proberen we hun droogheid te compenseren met een soort overdreven nadruk op verbeelding?
Ter illustratie, hier zijn een paar punten die CS Lewis maakt over de verbeelding van de middeleeuwse kosmos in zijn absoluut prachtige boek 'The Disarded Image'. In elk punt stelt hij ons 'empirische' model van de hemel tegenover bepaalde versies van het fantasierijke model van de Ptolemaeïsche kosmos in het westen.
1. Terwijl we de hemel waarnemen als grote en lege afstanden van stille zwarte ruimte tussen verre objecten, werd de oude kosmos waargenomen als een reeks sferen, gevuld met hemelse/goddelijke wezens, kleuren, koninkrijken, licht en nooit eindigende aanbiddingsmuziek, opstijgend naar de primum mobile, de hoogste bol die de voortbrengende beweging van de kosmos was die alles rond en rond bewoog, waarachter God of de onbewogen beweger was.
De kosmos in de hogere sferen boven de aarde bewoog in voorspelbare, gestage, cyclische beweging, bewogen door hun intellectuele liefde voor de schepper. Met het woord 'intellectueel' bedoelen we dat hun aard een echo was van of dichter bij een belichaamd begrip van de absolute of de onbewogen beweger:het eeuwige kwam. Terwijl de ascentie verder omhoog ging, waren er hiërarchieën van engelachtige intelligenties die zich naar de mensheid wendden en anderen keerden zich naar God. Degenen die zich tot god wendden, waren als een nooit eindigend glorieus lied van aanbidding, dat in de tijd een echo van goddelijk begrip omcirkelde, die door de lagere niveaus van intelligentie naar beneden sijpelde, helemaal naar de aarde en mensen zou laten zien hoe ze dezelfde harmonie en liefde kunnen creëren op aarde door middel van religieus of contemplatief leven en de harmonieuze organisatie van de samenleving.
Zelfs de duisternis van de nacht in het oude model werd gezien als de kegelvormige projectie van de schaduw van de aarde. Terwijl de dagzon de hemel verlichtte en ons de ware realiteit van alle hemelse sferen liet zien (badend in licht), zette ze ons ook op de grens, buiten de muur van de hemelse koninkrijken. Toen de nacht viel, keken we daarom omhoog, "door de duisternis maar niet naar de duisternis." We luisterden door de stilte van onze geest die de hogere rijken tot zwijgen bracht... niet dat de ruimte zelf leeg was. Het is niet verrassend dat Lewis een sciencefictionroman schreef met de titel 'Out of the Silent Planet'.
Het was niet per se belangrijk dat dit model 'letterlijk' was, zegt Lewis, maar eerder dat het zelf een vertoon van intellectuele aanbidding was... zijn creatie weergalmde hetzelfde soort lied dat men dacht dat de sferen zongen vanwege hun eigen hogere begrip van liefde. CS Lewis wijst hierop door te zeggen dat het echt jammer is dat we de verbeelding van het model verloren hebben, omdat modellen werden opgevat als modellen of intellectuele liederen van aanbidding en schoonheid, terwijl ze tegenwoordig alleen worden beschouwd vanwege hun empirische 'geldigheid'.
2. Als we denken aan het universum met bepaalde 'wetten', zien we deze wetten over het algemeen als een politiestaat. We denken aan "gehoorzaamheid" en het brengt al onze problemen met autoriteit en het misbruik van autoriteit naar voren. In de oude kosmos was het idee van de wet nauwer verwant aan wat Lewis beschrijft als 'sympathieën, antipathieën en streven'. Lewis schrijft:"Alles heeft zijn juiste plaats, zijn thuis, de regio die bij hem past, en, als het niet met geweld wordt tegengehouden, beweegt het zich daarheen door een soort van homing-instinct."
Dus, de Maan streeft naar of heeft sympathie voor bepaalde dingen... er is een hemels rijk van de dierenriem die daarbij past, enz. Dit zijn geen regels in de zin van een politie staat, maar eerder neigingen en natuurlijke strevingen die van de planeet resoneren, zoals in een soort liefde of lied. Maar ook deze moesten niet al te letterlijk worden genomen. Zoals Lewis schrijft:“Op het verbeeldings- en emotionele niveau maakt het een groot verschil of we met de middeleeuwen onze ambities en verlangens op het universum projecteren, of met de modernen, ons politiesysteem en onze verkeersregels. De oude taal suggereert voortdurend een soort continuïteit tussen louter fysieke gebeurtenissen en onze meest spirituele aspiraties.”
3. Als we tegenwoordig aan de kosmos denken, komen we vaak bij het woord 'oneindig'. Maar Lewis schrijft over het belang van het begrip van de traditionele kosmos als eindig. Hij schrijft:"Voor denken en verbeelding zijn tien miljoen mijl en duizend miljoen mijl vrijwel hetzelfde. Beide kunnen worden bedacht (dat wil zeggen, we kunnen met beide sommen maken) en geen van beide kan worden voorgesteld; en hoe meer verbeeldingskracht we hebben, hoe beter we dit zullen weten. Het echt belangrijke verschil is dat het middeleeuwse universum, hoewel onvoorstelbaar groot, ook ondubbelzinnig eindig was. En een onverwacht resultaat hiervan is dat de kleinheid van de aarde levendiger wordt gevoeld. In ons universum is ze ongetwijfeld klein; maar zo zijn de sterrenstelsels, zo is alles - en wat dan nog? Maar in die van hen was er een absolute standaard van vergelijking. De verste bol, Dante's maggior corpo, is heel eenvoudig en uiteindelijk het grootste object dat er bestaat. Het woord 'klein' zoals toegepast op de aarde krijgt dus een veel meer absolute betekenis. Nogmaals, omdat het middeleeuwse universum eindig is, heeft het een vorm, de perfecte bolvorm, die in zichzelf een geordende variëteit bevat. Daarom is kijken met moderne ogen naar de nachtelijke hemel als uitkijken over een zee die opgaat in mist, of om je heen kijken in een ongebaand bos - bomen voor altijd en geen horizon. Omhoog kijken naar het torenhoge middeleeuwse universum is veel meer als kijken naar een groot gebouw. De 'ruimte' van de moderne astronomie kan angst opwekken, of verbijstering of vage mijmering; de sferen van het oude bieden ons een object waarin de geest kan rusten, overweldigend in zijn grootsheid maar bevredigend in zijn harmonie. Dat is de zin waarin ons universum romantisch is, en dat van hen was klassiek. Dit verklaart waarom elk gevoel voor het padloze, het verbijsterende en het volkomen vreemde - allemaal agorafobie - zo opvallend afwezig is in middeleeuwse poëzie wanneer het ons, zoals zo vaak, de lucht in leidt. "
——-
Ongeacht of we het op alle bovenstaande punten met Lewis eens zijn, of dat we de fantasierijke schoonheid van de verschillende middeleeuwse/oude opvattingen van de kosmos hierboven op prijs stellen, wat ik' Wat ik over deze Saturnus/Neptunus-overgang heb opgemerkt, is hoe belangrijk het is om naar de fantasierijke waarde van onze modellen te kijken. Welke modellen hebben we als we boven ons kijken - hebben we zelfs een werkend idee of beeld van de kosmos dat verder gaat dan de fluctuaties van onze persoonlijke gedachten en acties en emoties en meningen? Zelfs als we diep nadenkende/psychologische mensen zijn, hoe modelleert onze bevoorrechting van psychologische reflectie de kosmos waarin het zich psychologiserend bevindt?
Ik bewonder mensen zoals Richard Tarnas en Steven Forrest en Robert Hand die niet alleen actief werken aan methoden van karakter, gedrag, persoonlijke groei of psychologische beschrijving in de geboortehoroscoop, maar die ook hemelmodellering op zich nemen en het is belangrijk voor de menselijke verbeelding. Vooral omdat we in een tijd leven waarin onze kosmos grotendeels is ontgoocheld door het moderne empirisme. In mijn eigen studies merk ik dat een diepere studie van de traditionele kosmos me helpt om astrologie met nieuwe ogen te zien ... ogen die intelligente en mooie muziek onophoudelijk in de hemel zien spelen, en ogen die een torenhoge maar diverse structuur zien ... één in waar mijn geest harmonie en rust vindt... geen gebrek aan diversiteit en alle wetten die klinken als oproep- en antwoordmuziek in plaats van verkeersregels die plaatsvinden in een lege, koude en stille ruimte boven of buiten mij.
Toegegeven, er is niets mis met ruimte of stilte of leegte... maar ik heb het gevoel dat zelfs ruimte en stilte en leegte herzien moeten worden omwille van de verbeelding van veel mensen op onze planeet...waarvan de ervaring van stilte en ruimte en leegte daarboven lang niet levend en muzikaal genoeg is van binnen.
Gebed:help ons om ons vastgehouden te voelen door de kosmos waar we naar opkijken, totdat het erop aankomt de drukke geest van binnen tot rust te brengen, een oproep en antwoord dat al zo lang wordt gezongen het bewegende beeld van de eeuwigheid geweest.