Τι κάνετε όταν κάποιος τείνει να σας κρίνει ότι έχετε κρίσεις; Με άλλα λόγια, πώς σχετίζεστε με κάποιον εάν αρνείται την αγάπη, το σεβασμό ή τη στοργή του εάν μοιράζεστε τα αληθινά σας συναισθήματα, απόψεις ή απαντήσεις στη συμπεριφορά ή τις επιλογές του;
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να κρίνεις κάποιον και να έχεις μια φυσική ανταπόκριση στις πράξεις του επειδή είσαι σε σχέση μαζί του;
Εδώ στις ΗΠΑ ζούμε σε ένα καρκινικό περιβάλλον όπου όλοι θέλουν οικειότητα, ζεστασιά, ιδιωτικότητα και οικειότητα. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε ασφαλείς ο ένας με τον άλλον, και όμως το περιβάλλον της κουλτούρας μας (Σελήνη στον Υδροχόο) είναι συχνά ψυχρό, απόμακρο και επιρρεπές στο να νιώθουμε ότι κρίνονται ή υπερπροστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα και την προσωπική ελευθερία. Αυτό τείνει να κάνει τα πράγματα κάπως ψευδώς ζεστά. Η συναισθηματική μας αίσθηση οικειότητας μεταξύ μας βασίζεται σε ένα είδος άρρητης συμφωνίας να μην έχουμε πραγματικές, ενστικτώδεις, βιολογικές απαντήσεις ο ένας στον άλλο λόγω του σιωπηρού σεβασμού μας για την αποκομμένη ατομική ελευθερία.
Όλοι έχουμε έναν καλό λόγο να απαιτούμε αυτή την απόσταση και το σεβασμό. Όλοι έχουμε μια ιστορία για το πώς τραυματιστήκαμε, πώς κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά ή γιατί διακυβεύονται τα θεϊκά δικαιώματά μας. Και σε κάποιο βαθμό αυτή η ιστορία είναι αληθινή γιατί αυτή είναι μια πραγματική ιστορία στο επίκεντρο των εθνικών, πολιτιστικών, εθνοτικών, οικογενειακών και θρησκευτικών μας ιστοριών.
Μερικές φορές είναι σαν να είμαστε ένα έθνος με οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Υπάρχει κάποια κλινική/ψυχολογική μεταφορά πιο χρήσιμη για την κατανόηση της μισαλλοδοξίας μας απέναντι στους ανθρώπους που έχουν προσωπικές απαντήσεις σε εμάς ως άτομα, ενώ ταυτόχρονα απαιτούν ζεστασιά, οικειότητα, ασφάλεια και ασφάλεια ο ένας από τον άλλο; Υπάρχει καλύτερη μεταφορά για να κατανοήσουμε τα άκρα στο πολιτικό μας σώμα ή το κυριολεκτικό πρόβλημα που έχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τη μετανάστευση και τα σύνορα της χώρας μας;
Ίσως αυτό είναι πολύ σκληρό…ανεξαρτήτως, είναι δύσκολο να έχουμε ειλικρινείς και αυθεντικές σχέσεις μεταξύ μας, αν ο ορισμός της φιλίας μας έχει να κάνει περισσότερο με τον χώρο και την ελευθερία που δίνουμε ο ένας στον άλλον, απόλυτη μισαλλοδοξία στην κρίση ή τις διαφορές αξίας στις σχέσεις, από ό,τι συμβαίνει με την πραγματική οικειότητα.
Η πραγματική οικειότητα σφυρηλατείται στις δυναμικές αλληλεπιδράσεις που έχουμε… εκείνες όπου συγκρούονται οι αξίες ή οι απόψεις μας ή οι εαυτές μας εικόνες και όμως αντιμετωπίζουμε ένα συναίσθημα… όχι μια ιδέα ή μια πνευματική γαλήνη συνθήκη…ασφάλειας.
Αυτή τη στιγμή με τον Ήλιο και τον Ερμή στον Ζυγό και την Αφροδίτη, τον Δία και τον Άρη στην Παρθένο, είναι πολύ πιθανό να μαθαίνουμε πώς να μοιραζόμαστε τις πιο ειλικρινείς απαντήσεις μας μεταξύ μας , χωρίς τόση άμυνα. Αλλά μόνο και μόνο επειδή μοιραζόμαστε την «αλήθεια» μας με άλλους δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα μας αρέσουν, θα σεβαστούν ή θα συμφωνήσουν μαζί μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την ιδέα ότι το πραγματικό θάρρος είναι να «μοιράζεσαι την αλήθεια σου ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι άλλοι». Αντίθετα, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η αλληλεπίδραση που ακολουθεί την ανταλλαγή αλήθειας έχει σημασία. Στην πραγματικότητα, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις διογκωμένες ιδέες για δικαιώματα και την προσωπική αξιοπρέπεια. Εκτός αν θέλουμε να παραμείνουμε απομονωμένοι σε ένα φρούριο αξιών ή προσωπικών δικαιωμάτων.
Ποιο είναι ούτως ή άλλως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί; Η θέση μας ενισχύεται μέσω θετικών προκλήσεων ή εγκαταλείπουμε τη θέση μας επειδή μόλις μάθαμε κάτι νέο..μάθαμε πώς να βλέπουμε ή να σκεφτόμαστε διαφορετικά επειδή είχαμε το θάρρος να εμπλέξουμε τους άλλους με την «αλήθεια μου».
Μια από τις χειρότερες μορφές συμπόνιας είναι αυτή που υπάρχει επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει ή πρέπει. Το χειρότερο είδος εξαναγκασμού είναι αυτό που υπάρχει σε σχέσεις όπου ξέρουμε να δείχνουμε άνευ όρων συμφωνία γιατί οτιδήποτε άλλο δημιουργεί μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι αξίζει. Όταν λέμε «οι φίλοι μου είναι υπέροχοι γιατί δεν με κρίνουν ποτέ», είναι δυνατόν να εννοούμε, «οι φίλοι μου ξέρουν καλύτερα από το να με κρίνουν;» Υπάρχει ένα παγωμένο, κρύο χάσμα που μερικές φορές ονομάζουμε συμπόνια..αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι στην πραγματικότητα συμπόνια.
Από την άλλη πλευρά, η τάση να κρίνει ο ένας τον άλλον πολύ σκληρά είναι επίσης πολύ πραγματική και μέρος του λόγου που μπορεί να τείνουμε να απομονώνουμε ή να κρυβόμαστε από τους άλλους. Έτσι και οι δύο πλευρές της εξίσωσης, όπως και οι δύο πλευρές της κλίμακας Libran, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τη μια στιγμή στην άλλη. Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι είμαστε σχεσιακά πλάσματα…ανήκουμε ο ένας στον άλλο όσο ανήκουμε στον εαυτό μας. Αυτός είναι ο ορισμός της οικογένειας και της φυλής, καθώς και της οικολογίας. Δεν είμαι σίγουρος πόσο πράσινοι ή φιλικοί προς το περιβάλλον θα γίνουμε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη αν δεν αναγνωρίσουμε και αυτό το επίπεδο οικολογίας.
Λοιπόν, για σήμερα, μόνο για σήμερα, ας σκεφτούμε την ιδέα ότι μερικές φορές είναι πιο γενναίο να αφήνουμε χώρο για αυθεντικές απαντήσεις ο ένας στον άλλον, τότε είναι να απαιτήσουμε όλοι να περπατάμε πάνω στα τσόφλια αυγών ενώ επιδεικνύουμε συμπόνια για την προσωπική «αλήθεια» του άλλου
Προσευχή:Διδάξτε μας πώς να είμαστε διπλωμάτες των ειλικρινών απαντήσεών μας…όχι απλώς διπλωμάτες μιας ιδέας για τη δημοκρατία