Wczoraj wieczorem miałem okazję obejrzeć film „Wolne solo”. To film dokumentalny o wspinaczu górskim Alexie Honnold, który słynie z wspinania się bez liny na jedne z najtrudniejszych górskich ścian świata.
Przez cały film filmowcy badali rodzaj szczególnego skupienia i prawie nieziemskiego spokoju, jakiego potrzebuje ktoś taki jak Alex, aby wspinać się bez liny na skalne ściany, takie jak słynny El Capitan w Parku Narodowym Yosemite.
Jeden światowej sławy wspinacz porównał wyczyn Alexa do złotego medalu Olimpijski sportowiec, który ma presję nie tylko zdobycia złotego medalu na igrzyskach olimpijskich, ale także robi to pod presją śmierci, jeśli tego nie zrobisz to.
W całym filmie Alex wygląda jak mnich, mieszka samotnie w furgonetce i robi to, czego większość ludzi na świecie absolutnie nigdy by nie próbowała. Jednak wraz z rozwojem filmu (nie martw się, bez spoilerów), jego historię komplikuje zakochanie się.
Kiedy potem odchodziłem od filmu, myślałem o tym, jak rzadka i niezwykła jest jego historia, a jednak jakoś jest to rodzaj osiągnięcia, które wielu z nas nieświadomie mierzy się ze wszystkimi czas.
Życie duchowe jest często sprzedawane nam jako opowieść o wielkich pionowych wysokościach i wyjątkowym skupieniu, złotym medalu na wysokości. Jeśli chcesz osiągnąć Boga, musisz zasadniczo stać się wyjątkowo skupionym złotym medalistą, a stawka jest wysoka, ignorancja lub oświecenie, śmierć i iluzja lub ostateczna rzeczywistość, prawda i nirwana lub narodziny po urodzeniu, żyjące w iluzji.
Większość z nas patrzy na te idee w taki sam sposób, w jaki patrzymy na górę nie do pokonania, taką jak El Capitan. Niewielu z nas próbuje wspiąć się na tę górę, co tu mówić o robieniu tego bez liny.
I, ponieważ jest to tak bardzo nieświadoma koncepcja oświecenia, utrwalona w kulturze popularnej:„Wspinaj się po największej górze na największy szczyt”, mamy tendencję do odrzucania idei codziennej, oddanej praktyki duchowej. „Co próbuję udowodnić?” pytamy siebie. Lub „Co staram się tutaj osiągnąć?”
To zrozumiałe. Nikt nie chce, aby cel życia duchowego był niemożliwą ambicją. To po prostu nie jest właściwe na tak wielu poziomach.
Ale co, jeśli to wcale nie jest paradygmat?
Jak wygląda „oświecenie”, gdy zdejmujemy je ze szczytu góry i sprowadzamy z powrotem na ziemię?
W Bhagawadgicie Kryszna wyjaśnia Ardżunie, że tradycyjna forma jogi, którą wykonuje się siedząc w jaskini i medytując w drodze na szczyt góry, jest możliwa, ale bardzo trudna i żmudna. Po tej ścieżce możemy też łatwo spaść, bo stawki są tak wysokie. Jednak Kryszna mówi dalej, że najlepszą ścieżką jogi jest miłość i oddanie.
W miłości i oddaniu chodzi o to, że chociaż jest to praktyka, nie ma innego celu niż sprawienie, by ukochany poczuł się szczęśliwy. Chociaż jest to cel, nie jest to cel samolubny, ale cel zakorzeniony w pragnieniu służenia naszemu boskiemu źródłu.
Kiedy jesteśmy pochłonięci tego rodzaju praktyką, nie obchodzi nas to, czy urodzimy się w innym ciele, czy zostaniemy lub opuścimy materialną matrycę, co się stanie lub dokąd pójdziemy dalej, jedyną rzeczą, na której naprawdę nam zależy, jest miłość.
Z tego rodzaju pojedynczego skupienia, Wszechświat jest również postrzegany jako góra lub wielkie drzewo, którego korzenie są skierowane w górę, a gałęzie opadają w dół. Żyjąc w dolinie, możemy wspiąć się na najwyższy szczyt i bardzo łatwo go zdobyć, ponieważ wybór i praktykowanie miłości jest jednocześnie najniższym i najwyższym.
Wciąż jestem pod wrażeniem ludzi takich jak Alex Honnold. Oglądanie, jak wspina się na El Capitan bez liny, było również studium obecności i spokoju. Gorąco polecam ten film!
Nie mogłem też nie zauważyć, że gdy Księżyc był w Koziorożcu, łącząc Saturna, obserwowałem odpowiednik ludzkiego kozła górskiego, wspinającego się po ogromnej górze z lodowatą wodą w żyłach!
Mam nadzieję, że wszyscy macie dziś piękny dzień!
Potrzebuję dziś jeszcze 10 osób wspierających, aby pomogli mi dotrzymać kroku. Jesteśmy prawie na poziomie 200 wspierających!
Pamiętaj, że możesz wybrać różne nagrody, kiedy przekazujesz darowiznę!