Nic dziwnego, że Shukra, bogini miłości, małżeństwa i romantycznych związków, reprezentująca Wenus w astrologii wedyjskiej, nosi również znaczenie wdzięczności w języku arabskim. Wenus jest naprawdę przejawem wdzięczności w swojej ziemskiej formie, ogólnie pokazując, że nasz poziom wewnętrznej równowagi i równowagi z innymi ludźmi zależy od naszej zdolności do tworzenia wdzięcznych relacji i dostrzegania dobra, za które jesteśmy wdzięczni, zamiast skupiania się na cieniach, problemach i negatywne aspekty każdego segmentu naszego życia i więzi, które tworzymy.
Odpowiedzialni
Chociaż Wenus byłaby ostatecznym przejawem naszych zdolności adaptacyjnych i wdzięczności za nasze ziemskie okoliczności, pierwotna wdzięczność pochodzi z Księżyca. Kiedy Księżyc znajduje się w trudnych znakach (Skorpion, Koziorożec), jego największą lekcją do nauczenia jest wdzięczność za cały nasz system wsparcia i drzewo genealogiczne (Koziorożec) lub samo życie (Skorpion). Obserwując osoby, których Księżyc jest zagrożony pozycją, usposobieniem lub aspektami, zobaczysz, że rozpoznają innych jako niewdzięcznych (własne lustro), czują się mniej rozpoznawani i jakby oddali z siebie wszystko tam, gdzie ich serce zostało złamane. Chociaż czasami może się to wydawać użalaniem się nad sobą (lub może stać się dość destrukcyjnym użalaniem się nad sobą, które oddala osobę od jakichkolwiek intymnych relacji), za kulisami kryją się znacznie większe problemy, niewidoczne z pierwszej linii kontaktu.
Księżyc i znak Raka reprezentują również naszą rodzinę, przede wszystkim naszą matkę, ale także wszystkie okoliczności związane z naszym pierwszym domem, wychowaniem i najbliższymi ludźmi, których mieliśmy w naszym życiu, gdy byliśmy wrażliwymi i niesamodzielnymi dziećmi. Jest to przedstawienie naszych podstawowych potrzeb, nie tylko emocjonalnych, ale i fizycznych, i oznacza intensywność miłości dzielonej z naszymi matkami. Co zatem możemy zobaczyć, gdy osoba stale rozpoznaje brak wdzięczności u innych? Wszyscy musimy przyznać, że nikt z nas nie jest odporny na to uczucie i wszyscy znaleźliśmy wyzwalacze podobnego wzorca w niektórych naszych związkach. Jeśli to my powtarzamy ten wzór poprzez relacje z innymi, czy jest możliwe, że nasz pierwotny związek został skażony niewdzięcznością? Czy nasze matki były w jakiś sposób niewdzięczne?
Oprócz pierwszego kontaktu opiekuńczego, z tematem splatają się zdolności emocjonalne naszych ojców. Ich rola może być inna, przygotowująca nas do samowystarczalności, ochrony na własną rękę, dostojnych jednostek, które wybierają odpowiednie kręgi społeczne, ale tak naprawdę są męskim odzwierciedleniem matki. Sposób, w jaki traktują kobiecość w procesie tworzenia życia, gdy kobieta jest w ciąży i gdy ma dziecko, o które trzeba się troszczyć, mówi o poziomie wewnętrznego konfliktu, który będziemy nosić w sobie, wybierając lojalność tak, jakbyśmy musieli wybierać między rodzice. Podczas gdy mówimy o matce jako o archetypie Księżyca i wszystkich kobiecych aspektów życia, każdy ojciec w chwili narodzin dziecka ponosi taką samą odpowiedzialność za swój wewnętrzny kobiecy świat. Czy to nasi ojcowie byli niewdzięczni?
Wola dziecka
Jeśli weźmiemy pod uwagę możliwość, że każda Dusza zgadza się na warunki swojego życia w jednym ciele, to wybór życia, rodziny i okoliczności są osobistym planem każdej jednostki. Bez względu na to, w jaki sposób moglibyśmy obserwować ten problem, każde urodzone dziecko przychodzi tutaj, akceptując całą traumę, pozostałości pokoleniowe, ból i smutki ze swojej linii rodzinnej. Ponadto każde dziecko przychodzi z bezwarunkową miłością do matki, pierwotnej kreatorki życia i pierwszej osoby, z którą się zwiąże. W pewnym sensie oznacza to, że każde dziecko przychodzi, aby dzielić ciężar matki, przyłączać się do wszystkich jej negatywnych emocji obok tych szczęśliwych i pozytywnych.
Z punktu widzenia astrologii dorastanie oznacza znalezienie równowagi między Rakiem a Koziorożcem, począwszy od lat niemowlęcych, w których nie ponosimy osobistej odpowiedzialności, ku starości i absolutnej odpowiedzialności za własne życie. Aby miłość płynęła, musimy zaakceptować fakt, że być może widziano nas jako ciężar, a nie błogosławieństwo, naznaczoną etykietą, kim nigdy nie byliśmy, ale mimo to znaleźliśmy miłość i radość w życiu, aby zdecydować, że CHCEMY tu być przede wszystkim . Jeśli matka nie rozumiała wielkości swojego małego dziecka i znaczenia tego dziecka w jej własnym świecie emocjonalnym, powinno to być sednem przebaczenia dla każdej dorosłej osoby. Rany powodują utratę świadomości, drętwienie, a ból sprawia, że ból jest wspólną podstawą. Każda matka zrobiłaby wszystko, co w jej mocy, by obdarzyć swoje dziecko absolutną miłością, gdyby miała do tego zdolność. Każda z naszych matek została głęboko zraniona, tak jak my możemy być dzisiaj z powodu ich braku kontaktu, a z czasem zostanie to wybaczone, gdy miłość przepłynie przez zranione ego i gniew.
Przebaczenie
Przebaczenie to często używane słowo, tak jakby łatwo było po prostu wyjść z pokoleniowych wzorców i naszych najgłębszych ran i powiedzieć – to dobrze, przyjmuję to. Granice osobiste nie powinny być zapomniane ani zaniedbywane w naszych próbach wybaczenia braku miłości, uznania i wdzięczności, które znaleźliśmy w naszych rodzinach. Musimy jednak zrozumieć, że to, co nas złości z powodu braku wdzięczności u innych, mówi tylko o naszym własnym braku wdzięczności za życie. Czy życie jest małe? Czy nasi rodzice byli zobowiązani dać nam większy prezent niż samo życie, niosąc tak wiele osobistych ran? Czy to my jesteśmy niewdzięczni i angażujemy się w relacje, które uczą nas, jak się zmieniać?
Nie ma tu miejsca na winę ani winę. Każdy noworodek jest pierwszym tchnieniem życia, samym życiem i tacy wszyscy byliśmy. Mając to na uwadze, nasi rodzice i całe nasze drzewo genealogiczne wyrazili wdzięczność za samo życie i od razu nauczyli nas, jak należy je cenić. To pierwsza lekcja, której uczymy się od pierwszego wdechu. Tak więc, jeśli masz dzisiaj ochotę wybaczyć komuś lub chcesz zrozumieć, jak wdzięczny lub niewdzięczny był ktoś, kto miał twoją pomocną dłoń lub twoją miłość, zadaj sobie pytanie, czy wspólne doświadczenia nadały twojemu życiu wystarczającą wartość i czy nadszedł czas, aby iść dalej ? Być może wystarczy życie, aby być wdzięcznym za każdą osobę, która kiedykolwiek się urodziła.