CS Lewis napisał kiedyś:„Najważniejszym obowiązkiem tłumacza jest rozpoczęcie analiz i pozostawienie ich niedokończonych”.
Heraklit napisał:„Natura uwielbia się ukrywać”.
Lao Tzu napisał:„Sposób, który można nazwać, nie jest drogą”.
A James Hillman napisał:„Dusza jest nieodkryta, choć eksplorowana na zawsze, do głębi poza raportem”.
Podczas Podróży Wędrowca do Świtu dzieci spotykają mówiącą Gwiazdę. Sceptyczny Eustace mówi:„W naszym świecie gwiazda jest ogromną kulą płonącego gazu”. Gwiazda odpowiada:„Nawet w twoim świecie, mój synu, to nie jest gwiazda, ale tylko to, z czego jest zrobiona”.
Czasami myślimy, że ta tajemnica ma związek z ograniczeniami umysłu. Ale czy to nie czyni tajemnicy w służbie umysłu, tak jakbyśmy każdy z nas miał łatwo dostępną, podstawową kwestię:„Cóż, niektórych rzeczy po prostu nie da się wypowiedzieć. I tak to wszystko jest takie tajemnicze!”
Nie jestem pewien, czy jest to najlepszy sposób na użycie tego słowa… czy nie pomija to faktu, że tajemnica nie jest tylko pojęciem, którego używamy do zakomunikowania naszego braku intelektualnego zrozumienia? Czy tajemnica nie jest kobietą w szacie, chodzącą w gwiaździstym nakryciu głowy, księżycowych kapciach i słonecznej koronie? Czy tajemnica nie jest sposobem, w jaki coś się czuje? Czy tajemnica nie jest sposobem, w jaki znamy coś, czego nie wiemy? Namacalne uczucie, które towarzyszy niewypowiedzianej świętości?
Czy tajemnica nie jest czymś, czego kontury mówią nam coś…nawet jeśli są wyciszone lub niepowtarzalne…zagadka nie jest pustym miejscem, ślepym zaułkiem lub białym flaga kapitulacji. Nie będę tego miał!
Widzę tajemnicę jak język ciała Boga. Subtelny język, który przemawia coraz więcej, im bardziej decydujemy się widzieć poza tym, co widzialne, słyszeć poza tym, co słyszalne i dotykać rękami serca.
Modlitwa:Wenus, Księżyc, Neptun… niech tajemnica sprawi, że poczujemy się dobrze.