Met Venus in Waterman die op het punt staat zich te verzetten tegen Jupiter in Leeuw, goede dag om te praten over persoonlijkheid en groepsidentiteit. Deze onderwerpen zijn altijd geladen geweest in termen van culturele en religieuze scheidslijnen, de geschiedenis van raciale/culturele en religieuze oorlogvoering, enz., maar meer en meer vinden dezelfde soorten gewelddadige identiteitsconflicten hun weg naar onze winkelcentra en scholen, onze film theaters en werkplaatsen. Vanuit het perspectief van de oppositie tussen Venus in Waterman en Jupiter in Leeuw, is het probleem niet alleen een systemisch gevolg van de ongelijke verdeling van rijkdom in ons land of van medicatie of zelfs mediaverzadiging. Ja, natuurlijk, al die dingen zijn problemen die we de schuld kunnen geven of waar we rekening mee moeten houden, maar door die "systemische" factoren de schuld te geven, houden we misschien precies dezelfde mentaliteit in stand die in de eerste plaats zoveel verontwaardiging veroorzaakt:een mentaliteit die zegt:"Wie je bent is slechts een weerspiegeling of verzameling van sociale oorzaken en conditionering."
Misschien is ons enige tegenwicht tegen dit heersende idee het imago van roem of roem. Om boven de saaiheid van de systemische kijk op identiteit uit te stijgen, moet je een pose aannemen. Je moet de koe bij de horens vatten. Je moet tegenspoed overwinnen en een rubberen band om je pols dragen. Wees een held. Zeg iets unieks en leg het spontaan vast op video. Dit kan voor het systeem het bewijs zijn dat u er uniek in bent. Dat je je weg naar buiten hebt gevonden of dat JIJ de stralende uitzondering bent.
Zolang deze extreme polarisatie zichzelf in stand houdt, geldt dat ook voor het gevoel gevangen te zitten. Als de uitweg uit systemische abstractie en saaiheid alleen voor de uitverkorenen is, dan worden we gemakkelijk gepolariseerd in het idee dat een sterk gevoel van groepsidentiteit gemakkelijker of wenselijker is dan persoonlijke bestemming. Aan de andere kant, als we geloven dat de uitweg is om het systeem te verbeteren, dan worden we ook gemakkelijk gepolariseerd in een constante oorlog van ideeën over de "rechtvaardige of goede samenleving", misschien verliezen we ons respect voor ideologische of archetypische diversiteit langs de de weg.
Vanuit het perspectief van de planetaire oppositie tussen Venus in Waterman en Jupiter in Leeuw, moeten we oppassen dat we gemakkelijke doelen van elkaar maken als een manier om met een gebrek aan milieu-essentie om te gaan . Het is niet zo simpel als zeggen:"Ik sta boven of buiten sociale identifiers", maar het is ook niet zo simpel als kiezen tot welke groep je behoort en dan zo trots mogelijk de vlag voeren.
Het sleutelwoord, denk ik, is responsiviteit, wat ook een relatie heeft met de woorden 'spontaan' en 'echtgenoot'. Op elk moment zijn we vrij om creatief te reageren op onze omgeving, zoals een vriend of een broer of zus of zelfs een partner. Deze reactie op de omgeving geeft de ervaring van essentie aan ons dagelijks leven. Dit is iets wat James Hillman 'een psychologisch milieubewustzijn' noemde. Binnen welke groepen we ons het sterkst identificeren, of welke sociale factoren we ons het meest bewust zijn in onszelf, verbergen we ons gewoon voor iets of vermijden we iets, of reageren we constant op onze omgeving, waarbij we de aanwezigheid van andere groepen en complexiteiten in onszelf creëren bekend of gezien? Luisteren we aandachtig en verbeelden we ons door de gebeurtenissen, mensen en plaatsen die zich voortdurend aan ons voordoen, zoals vogels die roepen en vliegen, neerstrijken en springen? Zijn we in staat om te zien hoe ANDEREN reageren op hun omgeving? Het is gewoon te gemakkelijk om op een even monotone manier te reageren op systemische zachtheid. De systemische flauwheid is met andere woorden een manier van kijken die zelfs onze kritiek erop systemisch flauw maakt. OH DE SLECHTHEID! We moeten erkennen dat een deel van het fenomeen van openbare schietpartijen gaat over de uitbarsting van een authentieke RESPONS op een omgeving, binnen een omgeving, het creëren van een nieuwe omgeving... zoals de god Mars of Shiva of Kali die eist dat we levendiger en alerter zijn , meer aanwezig, onze dierlijke spiertrekkingen keerden terug naar de frequentie van de levenden.
In een show als de wandelende doden gaat de metafoor waar we op moeten letten niet alleen over de zombies, het gaat ook over het aantal steekschoten in de hoofden van de zombie dat je moet zien terwijl nieuwe helden de gevallenen vervangen en aflevering na aflevering van de zombies blijven afweren. De reden dat ik persoonlijk de show verveelde, is omdat het fenomeen zombies na een tijdje zombie-achtig werd. Het bloed van een koevoet door het oog van een zombie in seizoen één is nu dood en kreunend op de grond in seizoen zeventien.
Desensibilisatie zegt iedereen... totdat we ongevoelig zijn voor het concept... die ironie, dat constant knagen aan levende maar dode systemische manieren om systemische problemen te zien...als een zoveelste zombie die tegen de stoep wordt geslagen....
Dus hoe ziet een daadwerkelijk reactievermogen eruit? Ik heb geen idee... jij ook? Zullen we een club beginnen? Wat dacht je van een rel van ideeën? Er is hier niets praktisch dat ik kan bedenken.
Gebed:help me om ontvankelijk en alert te blijven, levend voor mijn omgeving...help ons om een psychisch milieubewustzijn te creëren