Εν τω μεταξύ, η Αφροδίτη έχει μετακομίσει στο Ζυγό, ένα από τα δύο σπίτια της, και ο Άρης θα την ενώσει μέχρι την Πέμπτη το απόγευμα, αμέσως μετά τη νέα Σελήνη. Επίσης, ο Ερμής πλησιάζει προς τη σύνοδο του με τον Ήλιο στον Σκορπιό.
Ας μιλήσουμε για τον συμβολισμό του Ερμή/Ήλιου σήμερα. Συγκεκριμένα οι ιδέες της ανησυχίας και του άγχους, καθώς και του φόβου και της αυθεντικότητας.
Όταν ο Ερμής και ο Ήλιος ενώνονται στο ζώδιο του Σκορπιού, υπάρχει συχνά ένα συντριπτικό αίσθημα φόβου, καχυποψίας και δυσπιστίας. Κάτι ελλοχεύει ή ένα γενικά δυσοίωνο συναίσθημα διαπερνά την ατμόσφαιρα των σκέψεων, των λέξεων, των ιδεών και της επικοινωνίας μας. Είναι σχεδόν σαν κάτι που μπορείτε να μυρίσετε ή να ακούσετε πίσω ή μέσα από τα λόγια των ανθρώπων, επιλογές λέξεων, ασυνείδητα γλωσσικά ολισθήματα, παραλείψεις και σκόπιμες ή ασυνείδητες παύσεις. Όσο περισσότερο ο Ερμής πηγαίνει στις ακτίνες του Ήλιου, κατά κάποιο τρόπο, τόσο περισσότερο κατακλύζεται, και στο ζώδιο του Σκορπιού, στον ουράνιο οίκο του Άρη, αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ανησυχητικό, βίαιο, χαοτικό, συγκρουσιακό, κρυφό, μυστικό , ασυνείδητες ή κομμένες/ακατέργαστες/ανησυχητικές σκέψεις και εικόνες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποια αναγκαιότητα στη δουλειά σε όλο αυτό… μια καλή ερώτηση μπορεί να είναι, "Τι είναι μέσα σε αυτό, ή τι λειτουργεί μέσω αυτών των εικόνων και των φόβων" Γιατί νιώθω έτσι ύποπτο;
Αντιστεκόμενοι στην ανάγκη κυριολεκτικής αποκωδικοποίησης ή ερμηνείας οτιδήποτε, υπάρχει ακόμα η ευκαιρία να δημιουργηθεί ή να εντοπιστεί νόημα στη μέση αυτών των σκοτεινών νοητικών λαβύρινθων. Στην πραγματικότητα, είναι δυστυχώς σπάνιο να λαμβάνουμε υπόψη τα οφέλη του φόβου και του άγχους χωρίς καμία ανάγκη για την εξάλειψη ή την αποκωδικοποίηση ή την ανασκαφή ή τον καθαρισμό τους κ.λπ.
Στην πραγματικότητα, σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ με τίτλο "Seymour:An Introduction", ο σκηνοθέτης Ethan Hawke συζητά τον σκηνικό τρόμο του με έναν αριστοτεχνικό γκουρού του πιάνου που ονομάζεται Seymour Bernstein. Ο Bernstein ουσιαστικά λέει ότι περισσότεροι άνθρωποι θα πρέπει να μάθουν να εκτιμούν το άγχος ως μαθητές ή μαθητές οποιασδήποτε τέχνης. Προτείνει ότι χωρίς κάποιο άγχος και φόβο που εμπλέκεται στην απόδοσή μας ή την «τελειοποίηση» μιας χειροτεχνίας, δεν είμαστε σε αυτό για τους σωστούς λόγους. Σε πολλά άλλα σημεία της ταινίας ο Hawke λέει ότι ο Seymour ήταν ένας ζωτικός δάσκαλος για αυτόν εκτός της σφαίρας της ηθοποιίας και του κινηματογράφου του Χόλιγουντ επειδή ο Seymour του δίδαξε ότι οι πραγματικές ανταμοιβές στη δουλειά του έχουν πολύ μικρή σχέση με τα χρήματα ή την καταξίωση του, αλλά περισσότερο με την ιερή αγωνία ενός αιώνιου μαθητή μέσα του. Αυτός που είναι πιο πρόθυμος να επιστρέψει στο τραπέζι της σύνταξης και να ξεκινήσει ξανά, ή να μάθει κάτι νέο. Ο Χοκ μοιράζεται ότι αυτή η φιλοσοφία τον βοήθησε να διατηρήσει την αίσθηση του νοήματος και του σκοπού του πέρα από την υλική απόκτηση ή την επιτυχία στο δεύτερο μισό της ζωής του. Ο Hawke προτείνει επίσης ότι οι ιδέες του Seymour για την αιώνια μάθηση και τα άγχη της είναι μια βιώσιμη φιλοσοφία για ανθρώπους που δεν πρόκειται να αφιερωθούν ολοκληρωτικά σε έναν θρησκευτικό ή μοναστικό τρόπο ζωής.
Μερικές φορές καταφρονούμε πολύ τον εαυτό μας που δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα κάποιου πνευματικού συνόλου αρχών. Μας αρέσουν τα αγάλματα του Βούδα ή μας αρέσει ο κοσμικός Χριστός ή τα επτά μέλη του Παταντζάλι, και έτσι δεσμευόμαστε να φοράμε ορισμένα στοιχεία της στολής της πίστης. Αλλά τότε νιώθουμε απλά απαίσια όταν δεν μπορούμε να το ανταποκριθούμε, ή όταν νιώθουμε πολιτιστικοί οικειοποιητές, ακατάλληλοι ή παρεκκλίνοντες της «αληθινής πίστης». Εμφανίζεται ένας τρόμος ή μια αίσθηση ψεύδους και στη συνέχεια ένας θανατηφόρος κύκλος επαναλαμβάνεται. Αντί να ανακαλύψουμε πού βρίσκονται οι αυθεντικές μας δεσμεύσεις (αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε χαλαρά «πραγματική ζωή προσευχής»), προσπαθούμε περισσότερο να νικήσουμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι οι δαίμονές μας. Αυτά τα βαθιά ριζωμένα ζητήματα που πιστεύουμε ότι είναι ο πραγματικός λόγος που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε ή να επιτύχουμε την υλοποίηση των πνευματικών μας στόχων.
Αλλά οι πνευματικοί στόχοι μοιάζουν συχνά με τους χρηματικούς στόχους. Δεν σημαίνουν πολλά για εμάς αφού τα αποκτήσουμε, αν δεν είχαν ποτέ απήχηση στην ψυχή μας από την αρχή. Για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μερικές φορές πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τους αγίους περισσότερο σαν πηγές έμπνευσης και λιγότερο σαν φορείς του παγκόσμιου τρόπου να κάνουμε πράγματα.
Δεύτερη σε αυτό, πάλι, είναι η ιδέα ότι κάθε σύνολο στόχων που έχουμε, ανεξάρτητα από το πώς φαίνονται, απαιτεί ένα ορισμένο ποσό άγχους, τρόμου και ανησυχίας. Μια συνεχής ένταση όπως οι χορδές ενός μουσικού οργάνου είναι απαραίτητη…διδασκόμενη αρκετά για να μας υπενθυμίσει ότι η παράσταση δεν αφορά πρωτίστως την προσωπική αξιολόγηση όσο αφορά την αυθεντική συμμετοχή. Απλώς δεν νιώθουμε ζωντανοί χωρίς αυθεντική συμμετοχή σε ΚΑΤΙ στη ζωή μας. Και ένα σημάδι αυτού του είδους συμμετοχής είναι το ιερό άγχος. Η τεράστια ρευστότητα ενός σπουδαίου παίκτη συμβαδίζει με την ιδέα της σκηνής και του κοινού και του τρόμου.
Το ερώτημα γίνεται, «τι είναι μια αυθεντική προβολή του μυαλού, της φωνής, της καρδιάς και της ψυχής μου;» Και καλύτερα να είναι λίγο τρομακτικό!
Επειδή το κοινό είσαι εσύ, το κοινό είμαι εγώ και το κοινό είναι ο Θεός. Και το καλύτερο δώρο που μας δίνεται και το καλύτερο δώρο που δίνουμε δεν είναι τίποτα άλλο από το να ενεργούμε από αυτό το συνεχές μέρος της ψυχικής ανησυχίας. "Αυτό είναι; Μπορώ να το νιώσω. Είμαι νευρικός. Είμαι εδώ. Το αγαπώ." Είθε αυτά τα λόγια να αυξηθούν και μαζί τους οι Σκορπιοί φύλακες άγγελοι των πιο βαθιών πνευματικών μας ανησυχιών.
Προσευχή:Βοηθήστε μας να βρούμε το ιερό άγχος των αυθεντικών προσευχών μας. βοηθήστε μας να παίξουμε τη ζωή από εκείνο το μέρος