Laten we beginnen met het sterrenbeeld van de twee vissen. De ene is naar boven en naar het oosten gericht, de andere naar beneden en naar het westen. De ene richting materie, lichaam, ziel, aarde, diepte en dood, en de andere richting geest, verstand, hemel, ascensie en transcendentie. Net als de yin- en de yang-symbolen van het taoïsme, doen de twee vissen denken aan het mysterie van de tegenstellingen en hun eeuwige bewegingen..."de manier die kan worden genoemd is niet de manier."
De Vissen-mythos doet ook denken aan de geweldige moeder en haar heldhaftige zoon. In deze mythe wordt gedacht dat de grote moeder het oorspronkelijke huis van de ziel, de baarmoeder, de materie, de dood en alle chaotische krachten van de natuur en het instinctieve lichaam vertegenwoordigt. De grote moeder is zowel "moeder aarde" als ook "Kali" of de natuurlijke krachten van vernietiging en chaos. Uit deze moederbeelden (en andere) wordt de heldenzoon geboren, en zijn taak wordt het overwinnen, transcenderen of scheiden van zichzelf uit de klauwen van materie, moeder en dood. Soms wordt dit voorgesteld als de spirituele aspirant wiens devotionele praktijken gericht zijn op bevrijding van wedergeboorte op het materiële vlak, en andere keren gaat het over de snel brandende ster die de mensheid tijdelijk zegent met zijn licht en leven. Soms is het de tragische zoon die in een voortdurende staat van kwelling verkeert vanwege het bezit van zijn psyche door de irrationele krachten van de moeder ... hij is de rockster, verslaafde, humeurige genie en suïcidaal temperament ... gezicht naar de hemel terwijl hij is in zee getrokken. Hij is de gekwelde dichter, lucide dromer, mysticus en heilige. Maar waar hij ook gaat, hoe nobel zijn drang naar transcendentie ook is, hij blijft "vissenstaart gebonden aan de ander" (zoals Liz Greene zou kunnen zeggen). De heilige trekt de wreedheid van zijn martelaarschap aan. De zondaar trekt het heilige licht aan... de numineuze barst in de wolken van zijn wanhoop. De asceet martelt het lichaam om gelukzaligheid te bereiken. De gelukzaligheid voedt zich met de botten en spoelt het leven weer de zee in.
De mate waarin deze Vissen-mythos onze verbeelding domineert, is diepgaand. Misschien is het omdat we zogenaamd uit het christelijk-gecentreerde "tijdperk van de Vissen" komen, of misschien is het vanwege de impact van de grote visachtige denkers van het Axiale tijdperk (Socrates, de Boeddha, Lao Tzu, Heraclitus, enz.), Maar kijk eens rond en je zult mensen zien die de definitie van wat het betekent om spiritueel, mystiek OF religieus te zijn gelijkstellen aan deze Vissen-mythe en al zijn drama.
Wat zijn de gevolgen van het bekijken van spiritualiteit door deze exclusieve lens? De eerste en meest voor de hand liggende is dat het de heroïek van transcendentie, evolutie, verlossing of verlossing plaatst tegenover het instinctieve lichaam, het lagere zelf, het ego, of welke andere woorden we uiteindelijk ook gebruiken om de andere vissen te beschrijven. Zelfs in ons gesprek over de noodzaak om de tegenstellingen te overstijgen, ze samen te laten trouwen, enz., hebben we 'de tegenstellingen' al opgevat als zowel een fundamentele 'realiteit' als een probleem dat moet worden opgelost, een synthese of een te bereiken eenheid (wat betekent dat we al in de greep zijn van een van de twee vissen). Zelfs als we zeggen dat het er al is, moet je gewoon leren hoe je het kunt zien ... we zijn nog steeds in de greep van de Vissen-mythos. Een vis met zijn staart aan de andere vastgebonden...rond en rond...
Heraclitus (een tijdgenoot van Lao Tzu) schreef ooit:'Goden leven voorbij onze magere dood. We sterven voorbij hun onophoudelijke leven.” Hij schreef ook:"De ziel is onontdekt, hoewel voor altijd verkend tot een diepte die verder gaat dan verslag." De gefragmenteerde poëzie van de Tao Te Ching, samen met zen-koans, raadsels en haiku's zijn ook prachtige voorbeelden van de Vissen-paradox. Maar zo ook, en misschien zelfs nog krachtiger, de afgelopen 2000 jaar romantische kunst, poëzie, film, fictie en fantasie. Hoe concreter we de Vissen-realiteit van de tegenstellingen en haar behoefte aan een oplossing als een religieuze of metafysische basis nemen, hoe nauwkeuriger we ons voorstellen wat het betekent om spiritueel, mystiek of religieus te zijn. Niet elke god geeft om of is bijna net zo geobsedeerd door de allesomvattende perceptie van tegenstellingen (noch de resulterende 'weg van de tao'), omdat niet elke god verschijnt in het beeld van een vis met zijn staart aan de andere gebonden!
Met andere woorden, de allesverslindende aard van de Vissen-mythos maakt deel uit van het illusoire effect van Vissen. Het maakt deel uit van de intoxicatie. Een deel van de nevel en mist. Zolang we ermee bezig zijn, zullen we vanuit een vicieuze cirkel naar het rijk van poëzie en paradox of het streven naar transcendentie worden getrokken. Ondertussen zien de andere goden gewoon twee vissen zwemmen in hun mysterieuze cirkel, gevangen in de lichten van hun cirkelvormige poel... soms is het echt niet ingewikkelder dan dat:een heel spiritueel paradigma, een hele geschiedenis van enkele duizenden jaren, als een groep mensen verzameld rond een wensvijver, gehypnotiseerd door twee vreemde vissen die elkaars staarten achtervolgen...
Het is niet mijn bedoeling om Vissen te ontraadselen...zolang we in de buurt van de Vissen-wensvijver blijven, alles wat ik zojuist heb gezegd kan meteen terug de cirkel in zwemmen ... en misschien is dit de reden waarom Venus zo veel van Vissen houdt. Misschien is dit de reden waarom Venus verheven is in Vissen? Want wat kan er lelijk zijn aan iets dat onophoudelijk voorbij zichzelf stroomt? Wat is er aantrekkelijker dan de schoonheid van de twee vissen en hun wensende poolwatchers? Venus is hier in het land van mysterie en donkere schoonheid. Ze wordt overspoeld door de vreugde en de pijn van het leven... de aantrekkingskracht van de tienduizend dingen. Natuurlijk houdt Aphrodite van de twee vissen en de wensvijver. Natuurlijk doet ze dat. Zij is de gesluierde godin die uit de zee werd geboren. De geheime minnaar van de kwaadaardige Mars, en de iriserende moeder van Eros; die de minnaar van Psyche werd (een andere naam voor ziel).
Veel astrologen hebben in de loop van de tijd opgemerkt dat verheffing ook een teken kan zijn van overdaad, trots of zelfs afgoderij. Hoewel algemeen wordt aangenomen dat de plaatsing van een planeet in het teken van zijn verhoging het vermogen van de planeet om te 'handelen' aanzienlijk verbetert, kan verhoging ook het risico van inflatie met zich meebrengen. Dit alles gezegd hebbende, hier zijn een paar dingen om op te letten in de komende weken met Venus in Vissen. De komende dagen zullen we ook kijken naar enkele belangrijke aspecten van Venus in Vissen naar de andere planeten (eerst een vierkant naar Saturnus!).
* Een gemak of gratie in stijl, uitdrukking , communicatie en relatie..een ander werelds gevoel van gelukzaligheid en mysterie
* Een waardering voor gefragmenteerde poëzie of wijsheid
* Een verlangen om een cyclus, gewoonte of patroon
* Een staat van fuga...in een mediamieke stroom terechtkomen
* Een goddelijke ontevredenheid
* Een opening van het hart en het emotionele lichaam om te voelen alles zit in hun lussen...om mee te lijden...het verlangen om te genezen of te helpen
* Slachtoffers en verlossers...
* Intoxicatie en veranderde toestanden
Dit zijn er maar een paar om de verbeelding in cirkels aan het draaien te krijgen, zoals de vissen zelf...
Gebed:verzameld bij de wensvijver, kijkend naar de twee vissen die hun cirkels zwemmen...help ons hier te zijn zonder verdwalen hier.