In Kickstarter-nieuws hebben we nog maar 12 dagen te gaan! Als je mijn dagelijkse horoscopen leuk vindt, help me dan om deze inzamelingsactie met een laatste duwtje af te ronden. De fondsen die we vanaf nu inzamelen, gaan via onze yogastudio naar het bouwen van een gemeenschapsgeneeskundetuin. Doneer en ontvang een lezing of collegegeld met korting voor een van onze programma's! Klik op de link in het opmerkingengedeelte hieronder.
Laten we ondertussen eens kijken naar de Mercurius/Pluto-conjunctie die vandaag door de Maan in Ram wordt geactiveerd. Mercurius zal worden samengevoegd met Pluto precies naarmate de dag vordert, en naarmate het perfectioneert, zal de maan tegelijkertijd de twee planeten vierkant maken.
Ik dacht vanmorgen na over de Mercurius/Pluto-conjunctie terwijl ik toekeek hoe mijn dochter het zonlicht en bewegende boomtakken in de wind buiten het raam herkende (sorry bij voorbaat voor nog een babyreferentie - ze zal waarschijnlijk blijven komen!), begon ik na te denken over de 'staat van de wereld'. Opwarming van de aarde. Terrorisme. Imperialisme. fundamentalisme. Kapitalisme. Genoeg enge "ismen" om bijna iedereen terug in de baarmoeder te laten kruipen en het een dag te noemen. Maar toen kwam ik vreemd genoeg op een idee dat opeens nog angstaanjagender leek dan alle andere... en dat is het idee dat we in een ontgoochelde en cynische wereld leven.
Toen ik op de graduate school zat, kreeg ik veel moderne en postmoderne literatuur te lezen, en het kostte me veel tijd om een groot deel van het cynisme los te laten dat zeepokken tot in mijn ziel door die periode. Niets tegen de literatuur en kunst van die tijd, maar ik kreeg genoeg van het idee dat alleen 'echte, nuchtere, sombere en gebroken of gefragmenteerde' kijk op de wereld of de realiteit volwassener of verstandiger was. Ik hoorde dat veel professoren dit soort kunst prezen omdat ze in het reine waren gekomen met de wereld 'zoals die is', en niet zoals de vroegere romantici 'wilden dat het zou zijn'. En dus gooide ik een tijdje mijn geïnspireerde, romantische idealisme overboord en probeerde schrijvers als Hemingway en kunstenaars als Picasso. Schrijvers als Raymond Carver en David Foster Wallace. Ik woonde destijds alleen, in een winters huisje in Michigan, het oude huis van mijn ouders op het land van mijn opa, en dit soort dystopische 'realisme' in de literatuur werd als een vorm van spirituele onthechting. Ik dronk alcohol, nam drugs, schreef en las boek na boek, en kreeg steeds meer het gevoel dat mijn afwijzing van valse positiviteit in de wereld nobeler, meer waar en op de een of andere manier redelijker en artistiek ethischer was dan mensen die hun tijd verspilden aan het najagen van geluk eindes... of wat Fransen "Narniaans dierbaarste" noemde.
Enkele jaren later, nadat ik heel serieus met ayahuasca had gewerkt, had ik een ceremonie waar ik eindelijk in het reine kwam met deze periode van artistiek/literair cynisme. Heel eenvoudig zag ik een trein van moderne/postmoderne kunstenaars allemaal gekleed in soortgelijke hipster-uitziende outfits, zowel mannen als vrouwen, en ze liepen in één rij de helling van een ijsberg op en lieten zich vervolgens vallen in het ijskoude zwart-blauw wateren van de oceaan beneden, als lemmingen. Ik hoorde dat beroemde citaat:"De schoonheid van de ijsberg is dat 9/10 ervan onder het oppervlak is ondergedompeld", en toen realiseerde ik me dat elk van de kunstenaars van wie ik hield, werden aangetrokken door de realiteit van menselijke kilheid, zoals gedurfde ontdekkingsreizigers op de poolcirkel.
Toen zag ik mezelf terug in mijn winterse hut, dezelfde duisternis bestuderend, steeds dichter bij de rand van dezelfde "doelbewuste" zelfvernietigingsijsberg, en eerst dacht ik " ja!" “Ik ben ook een ontdekkingsreiziger van de duisternis geweest. Omdat ik dapper genoeg ben om voorbij de oppervlakkigheid te kijken..om onder de oppervlakte te komen.” Maar toen herinnerde ik me de drugs en alcohol, en toen voelde ik letterlijk de drugs en alcohol in mijn interne organen. En ik hoorde een stem die zei:"Het middel waarmee we door illusies heen kijken is licht en waarheid, niet meer duisternis." En toen braakte ik iets uit dat aanvoelde als een maag vol pijnstillers en vloeistof die eigenlijk naar whisky smaakte. Ook al had ik op dat moment al een aantal jaren geen drugs meer gebruikt.
Toen was het visioen verdwenen en bleef ik achter met een reeks inzichten. Ten eerste, hoewel het waar is dat er oppervlakkigheid in de wereld is, vals positivisme, valse hoop en valse beelden van geluk of heelheid, is het ook waar dat de enige manier waarop we de kromheid van die valse positieven kunnen onderscheiden, is door de licht van iets recht en waars. De Saturnijnse contemplatie van pijn en lijden is daarom zeer belangrijk... in feite is het zoiets als een onontkoombare zwaartekracht, en we zouden dwaas zijn om de waarde ervan spiritueel af te wijzen. Door afstand te doen van de valse positiviteit, de eindeloze ambities en verlangens, zeggen we in wezen tegen onszelf:"beelden van wereldse vervulling betekenen niets voor mij ... ze zijn vruchteloos."
Als deze verzaking echter niets meer wordt dan een nieuw beeld, een nieuwe mode, een nieuwe stijl of een nieuwe manier om het ego te ondersteunen, dan is de kans groter dat we de extra parafernalia ... dingen zoals flessen alcohol die op de boekenkast staan, hipsterkleding en de verheerlijking van een gebroken of gefragmenteerde wereld. Het zicht van Saturnus wordt in zekere zin God of een doel op zich, en we vergeten het licht waardoor we in de eerste plaats door het gezichtspunt van Saturnus kijken. Uiteindelijk marcheren we als lemmingen van de ijsberg af, zonder enige herinnering aan het licht dat de afgrond beneden heeft verlicht.
Ergens in het midden van dit alles bestaat waardering voor geluk, vreugde, goedheid en heelheid, terwijl tegelijkertijd de grenzen, het verval en de onechtheid van de wereld worden omarmd. CS Lewis, die critici beantwoordde die vergelijkbaar waren met Fransen (die kritiek had op zijn Narnia-liefde) zei dat "een hoop gebroken beelden" zelf een beeld was dat moest worden gebroken. Lewis schreef ook:"de acceptatie van verlies..combineert zichzelf op twee "manieren", de romantische en de ascetische, de bevestiging en afwijzing van beelden."
Dus, terwijl Mercurius en Pluto vandaag samenkomen aan de hemel, is het heel natuurlijk dat we de diepere, donkerdere waarheden overwegen. Het is normaal dat we in het reine moeten komen met een bepaald niveau van illusie of waanvoorstelling die we hebben vermaakt. Het is heel natuurlijk dat geheimen, bedrog, verraad of verborgen materiaal naar boven komen. Het is daarom heel natuurlijk dat we elementen van onwaarheid in onszelf, in anderen of in de wereld als geheel willen afzweren. Het is heel natuurlijk dat we het gevoel hebben dat we leven in een hoop gebroken beloften en gebroken beelden. Het is heel natuurlijk voor ons om te voelen dat dit een wijzer of dieper standpunt is. Maar laten we het licht niet vergeten waardoor het verborgene juist nu naar boven komt. Laten we het licht niet vergeten waarmee de duisternis zijn blijvende waarheid en schat aanbiedt. Laten we niet vergeten dat dit moment van openbaring niet het eindspel is... dus we kunnen geen tempel voor onechtheid gaan bouwen alleen omdat we geloven dat het meer waar is. Dat is een bittere pil, en vaak de verleiding van een combinatie van Mercurius/Pluto/Maan.
Toen ik vanmorgen aan de somberheid van de wereld dacht, vreesde ik voor mijn kleine dochtertje. "In wat voor wereld ben je terechtgekomen, kleintje?" Toen pauzeerde ik omdat ik haar het licht buiten kon zien zien, en het deed me denken aan het licht waarmee ik de vraag stelde. Het licht waardoor mijn angst inderdaad geldig en 'echt' is. En terwijl ze glimlachte terwijl ze naar het licht keek, de zachte vingers van de bomen die in de wind waaiden, het geluid van zacht rinkelende windgong, glimlachte ik met haar mee.
Gebed:help ons het licht te herinneren waardoor moeilijke waarheden worden onthuld of begrepen... zodat liefde en licht kunnen toenemen in een wereld die echte vreugde en echte hoop nodig heeft.