Ένας διαλογισμός σχετικά με αυτό το σύνολο διελεύσεων σήμερα…
* Η σύνοδος της Αφροδίτης με τον Ποσειδώνα στους Ιχθείς είναι ρομαντική, ονειρική, δροσιστική, ηρεμιστική, ρευστή, συναισθηματικά ανεβαστική, ευφάνταστη, ελπιδοφόρα, συμπονετική και ιδεαλιστική, ενώ ο Ήλιος στον Κριό είναι τετράγωνο έως Ο Κρόνος στον Αιγόκερω είναι ελεγχόμενος, ισχυρός, θεληματικός, ενεργός, δομημένος, υπάκουος, παραδοσιακός, σκληρός, ξηρός, ζεστός και ασυμβίβαστος.
* Σύνδεση Αφροδίτης Ο Ποσειδώνας λαχταρά την οικειότητα, τη μυστικότητα, τα οφέλη από γυναίκες, φίλους, συντρόφους ή συναδέλφους.
* Το τετράγωνο Ήλιου/Κρόνου έχει αρχές, επιβολή, έχει συνέπεια και θέλει να διαμορφώσει τον κόσμο σύμφωνα με τη θέλησή του.
* Η σύνοδος της Αφροδίτης Ποσειδώνας είναι το ιδανικό του παραδείσου, της τελειότητας, της ομορφιάς, της χάρης και της ευδαιμονίας για πάντα.
* Το τετράγωνο Ήλιου/Κρόνου με τον νότιο κόμβο είναι μια εικόνα κάποιου που προσπαθεί να αναγκάσει κάτι να συμβεί με μεγάλη προσπάθεια. Φανταστείτε έναν άντρα να προσπαθεί να κόψει ένα δέντρο με ένα θαμπό ή σκουριασμένο πριόνι. Αποτυγχάνει σκληρά. Προσπαθεί και προσπαθεί αλλά εξαντλεί τον εαυτό του.
* Η Αφροδίτη σε σύνοδο με τον Ποσειδώνα είναι η εικόνα που οδηγεί τον άνθρωπο στις προσπάθειές του… το αδύνατο όνειρο του όμορφου σπιτιού που θα χτίσει με το ξύλο από το δέντρο που τον κρατά πυρετωδώς να εργάζεται στο το αδύνατο.
* Αν και όταν τελικά εξαντληθεί, τότε θα πιάσει ένα κρύο και μεθυστικό ρόφημα. Ένα φίλτρο λήθης ή «συγχώρεσης του εαυτού». Ή ένα φίλτρο τέρψης ή «αγάπης προς τον εαυτό». Ένα φίλτρο απάθειας ή αδιαφορίας πια. Ο άντρας, τελικά εξαντλημένος, λέει:«Αν δεν μπορώ να ολοκληρώσω αυτό το έργο, τότε τίποτα δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν αξίζει τον χρόνο μου. Ούτως ή άλλως όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση."
* Έπειτα, ο άντρας αρχίζει να πίνει το δηλητήριό του, το ίδιο πυρετωδώς όπως προσπαθούσε να κόψει το δέντρο.
* Ενώ πριόνιζε, κάποιος θα μπορούσε να έρθει και να πει, "Γιατί δεν σταματάς και δεν ακονίζεις τη λεπίδα σου;" στην οποία θα είχε απαντήσει, "Δεν έχω χρόνο για αυτό!"
* Ενώ έπινε τα φίλτρα του, το ένα μετά το άλλο, εξίσου πυρετωδώς, μπορεί κάποιος να έλεγε:«Γιατί δεν σταματάς να πίνεις μόνος σου και βγαίνεις μια βόλτα με μου?" στο οποίο θα είχε απαντήσει, "Ποιο είναι το νόημα σε αυτό;"
* Αυτά είναι, φυσικά, τα άκρα της πνευματικής ζωής που πληροφορούνται καθαρά από το εγώ. Όταν η πνευματική ζωή έχει τις ρίζες της στην επιθυμία για προσωπική ευτυχία ή απελευθέρωση, όταν έχει τις ρίζες της στα αδύνατα ιδανικά της προσωπικής τελειότητας ή της αδιάκοπης εσωτερικής ενδυνάμωσης, είμαστε σαν τον άνθρωπο που προσπαθεί να κόψει ένα πανίσχυρο δέντρο με ένα σκουριασμένο πριόνι. Το σκουριασμένο πριόνι είναι το εγωιστικό μας κίνητρο. Όταν το κίνητρό μας είναι για προσωπικό κέρδος, τότε θα υποφέρουμε πυρετωδώς με ό,τι προσπαθούμε μέχρι να εξαντληθούμε τελικά από το πεπερασμένο μας. Ένας πνευματικός στόχος, ένας ανθρωπιστικός στόχος, ένας καλλιτεχνικός στόχος ή οποιοδήποτε άλλο είδος «ευγενούς» στόχου, όταν προέρχεται από τη θέση του πόθου για αυτό που δεν έχουμε προσωπικά, από αυτό που θέλουμε ή επιθυμούμε με κάποιο τρόπο για τον εαυτό μας, θα μας εξαντλήσει τελικά.
* Μόλις εξαντληθούμε, μερικές φορές σκεφτόμαστε:«Τα δέντρα δεν μπορούν να κοπούν». Δεν σταματάμε να σκεφτόμαστε, «Ίσως μια διαφορετική προσέγγιση. Ίσως ένα ακονισμένο πριόνι θα έκανε το κόλπο». Αντίθετα, προσπαθούμε να ξεχάσουμε, να αρνηθούμε ή να προσποιηθούμε ότι τίποτα δεν έχει σημασία. Στη συνέχεια γιορτάζουμε αυτή τη στάση και την υιοθετούμε ως τρόπο ζωής. Εξακολουθούμε να φεύγουμε με μια στάση αυτοεξυπηρέτησης, αλλά τώρα πριονίζουμε και λέμε πράγματα όπως, «Δεν υπάρχει ανώτερη αλήθεια, δεν υπάρχει υψηλότερος στόχος, κανένα ανώτερο καλό… όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση και δεν υπάρχει Σημειώστε εδώ, όλα είναι υποκειμενικά. Είμαι απλώς άνθρωπος, και έτσι συγχωρώ τον εαυτό μου για αυτές τις άσκοπες πνευματικές προσπάθειες και απλώς κάνω αυτό που θέλω."
* Αυτό το λεγόμενο «να αφήνεις να φύγει και απλώς να είσαι άνθρωπος» μπορεί να ακούγεται διαφωτισμένο. Αλλά, στην πραγματικότητα είναι ακόμη πιο εξαντλητικό γιατί, τώρα, παρόλο που εξακολουθούμε να τα πριονίζουμε, δεν γνωρίζουμε πλέον τι κάνουμε…
* Μερικές φορές το μοτίβο γίνεται κυκλικό. Τελικά ξυπνάμε από τη μέθη μας και λέμε:«Θεέ μου. Πρέπει να επιστρέψω στο πριόνι μου!» Και έτσι παίρνουμε τη σκουριασμένη λεπίδα πίσω στο δέντρο και ξεκινάμε από την αρχή μέχρι να εξαντληθούμε για άλλη μια φορά και για άλλη μια φορά πάμε στο ποτό μας.
* Φανταστείτε ότι για πολλές ψυχές, υπάρχουν αμέτρητες ζωές που ξοδεύονται έτσι. Γιατί; Γιατί η αγάπη είναι επιλογή.
* Γνωρίζουμε ότι πρέπει να υπάρχει κάτι υψηλότερο, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτό το κάτι ανώτερο δεν είναι προσωπικός στόχος ή φιλοδοξία, αλλά ένα προσωπικό πρόσωπο, ένα ον, όπως εμείς, που δεν επιθυμούμε την τελειότητα από εμάς, που δεν μας ζητάμε να πετύχουμε τίποτα, αλλά μάλλον ελπίζουμε, περιμένουμε και λαχταρούμε, για μια εκπληκτική, μυστηριώδη και οικεία σχέση. Αυτή η σχέση δεν επιβάλλεται σε κανέναν, όπως ο άνθρωπος που πίνει και πριονίζει, πριονίζει και πίνει, δεν αναγκάζεται να σταματήσει.
* Χωρίς αυτή τη σχέση, πάντα προσπαθούμε και αποτυγχάνουμε, αποτυγχάνουμε και προσπαθούμε. Αποτυγχάνουμε στην προσπάθεια και προσπαθούμε στην αποτυχία.
* Σκεφτείτε το. Οι ροές μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτες με δύο βασικές εικόνες εγωισμού. Η μία είναι οι εξομολογητικές εικόνες που δημοσιεύουμε με τους εαυτούς μας να πετυχαίνουμε κάτι, να νιώθουμε τόσο σπουδαίοι επειδή κάτι ξεπεράσαμε, ανεβήκαμε, κερδίσαμε, κερδίσαμε, με κάποιο τρόπο επιδιώξαμε και πετύχαμε τη νίκη. Η άλλη είναι η εικόνα που δημοσιεύουμε σχετικά με το πόσο καλά ή άσχημα νιώθουμε που χάσαμε, ή ότι εγκαταλείψαμε αυτά τα άσκοπα ταξίδια τελειότητας και ότι βρήκαμε την αγάπη του εαυτού μας μαζί με το σάντουιτς με παγωτό, τον χρόνο των διακοπών ή τις μέρες που απολαύσαμε τον εαυτό μας στο σπα.
* Από την άλλη πλευρά, το φυσικό αποτέλεσμα της χρήσης της ελεύθερης βούλησής μας για να κάνουμε αγάπη για το θείο, και η αγάπη για τους άλλους, το πρώτο μας μέλημα (όπως δίδαξε ο Ιησούς), είναι ότι μπορούν να αγαπηθούν σε αντάλλαγμα. Μπορούμε έτσι να εισέλθουμε στην ευδαιμονία τόσων πολλών αιώνιων σχέσεων και θεϊκών συνειρμών. Σε αυτό το ουράνιο βασίλειο, όλα επιτελούνται χωρίς ματαιοδοξία. Καθ' οδόν προς αυτό το βασίλειο, η λεπίδα της αγάπης και της γλυκύτητας είναι κοφτερή και αποτελεσματική στο να κόψει τις ψευδαισθήσεις μας περί απομόνωσης και ωστόσο δεν μπορεί να βλάψει ή να εξουθενώσει κανέναν.
* Και πάλι, τώρα, στην αστρολογία μας της ημέρας…
* Το τετράγωνο Ήλιου/Κρόνου μπορεί να είναι σαν τη σκουριασμένη λεπίδα. Η σύνοδος Αφροδίτης/Ποσειδώνα μπορεί να είναι το απελπιστικό εγωιστικό ιδανικό που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κυνηγάμε, το δέντρο που προσπαθούμε να κόψουμε ή το μεθυστικό ρόφημα της προσωπικής φιλοδοξίας ή της προσωπικής αποτυχίας, που περιστρέφεται ατελείωτα. Αυτές οι εικόνες γίνονται οξείες αυτή τη στιγμή από τους πλανήτες, αλλά υπάρχουν διαρκώς.
* Από την άλλη πλευρά, αυτό που κρύβεται κάτω από αυτές τις διελεύσεις είναι η ίδια αλήθεια πίσω από όλες τις διελεύσεις… ότι μπορούμε να παραδώσουμε τόσο το αμείλικτο της προσωπικής φιλοδοξίας όσο και την προσωπική αποτυχία, για χάρη της αγάπη.
Προσευχή, ένα απόσπασμα από τον Άγιο Φραγκίσκο:«Ω θεϊκό δάσκαλο δώσε μου να μην επιδιώκω τόσο να παρηγορηθώ όσο να παρηγορήσω, να με καταλάβουν όσο να κατανοήσω, να με αγαπήσουν σαν Ν 'αγαπάς. Διότι με το να δίνουμε λαμβάνουμε, με τη συγχώρεση συγχωρούμαστε και με το θάνατο γεννιόμαστε για την αιώνια ζωή.»