Με τον Ποσειδώνα και τον Κρόνο σε κοντινό τετράγωνο μεταξύ τους και τον Άρη να πυροδοτεί το τετράγωνο Πλούτωνα/Ουρανού, ένα θέμα που μου έρχεται στο μυαλό, ένα που είναι μέρος των προσευχών μου τον τελευταίο καιρό, πρέπει να κάνει με τους αρχαίους ρόλους των ιερέων μέσα σε μια κοινότητα. Την περασμένη εβδομάδα πήγα σε μια καθολική Λειτουργία γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάει ποτέ πριν, τουλάχιστον από τότε που επισκέφτηκα τη γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί.
Πήγα στο σέρβις και παρόλο που με κοιτούσαν μάλλον ύποπτα, ως επί το πλείστον όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι. Μετά βίας θυμόμουν καμία από τις προσευχές (ήξερα μερικές από αυτές), και ήταν περισσότερο όρθιοι και καθισμένοι εναλλακτικά από ό,τι στις προτεσταντικές εκκλησίες που μεγάλωσα. Παρόλα αυτά, ήταν ωραίο να βρίσκομαι ανάμεσα στα στασίδια και τα βιτρό, οι εικόνες και οι εικόνες, οι ύμνοι και το όργανο και η χορωδία. Όσον αφορά την αισθητική, η εμπειρία με γέμισε με κάτι όμορφο και μυστηριώδες και καλό.
Στη συνέχεια, ο ιερέας έδωσε το μήνυμά του, και ήταν με το δέος και τη μεγαλοπρέπεια «να στέκεται μπροστά στον άρχοντα στην πραγματική του φύση». Έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να περιγράψει συντριπτικά μεγάλες ιδέες και εικόνες για το σύμπαν μας σε σύγκριση με το μέγεθος της γης μας, και κάθε φορά που τελείωνε μια μακροσκελή κοσμική περιγραφή έλεγε:«Πόσο μεγαλύτερος θα είναι ο Θεός όταν σταθούμε μπροστά του;» Ουσιαστικά μέχρι το τέλος το μήνυμά του ήταν:«Ας θυμόμαστε αυτή την απεραντοσύνη κάθε μέρα, ώστε να μην μας χτυπήσει την ημέρα της κρίσης». Το τελευταίο μέρος ήταν υπερβολικό για το γούστο μου, αλλά εκτιμούσα ότι άκουσα κάποιον να μιλά για το τεράστιο μέγεθος και την κλίμακα των πραγμάτων.
Μετά, κάθομαι στο σπίτι και για αρκετές μέρες έκτοτε, αν και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη διακονία, ένιωσα λυπημένος που αναλαμβάνουν οι «ιερατικοί» ρόλοι που τόσοι πολλοί άνθρωποι γνωρίζω στην καθημερινή τους ζωή δεν αναγνωρίζονται, σεβόμαστε ή υποστηρίζονται στον κόσμο μας. Αν δεν υποστηρίζεστε από ένα μεγάλο ίδρυμα όπως μια εκκλησία ή φιλανθρωπικό ίδρυμα, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα κ.λπ., είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσετε ένα προσωπικό ιερατικό κάλεσμα. Σκέφτομαι βελονιστές, θεραπευτές μασάζ, δασκάλους γιόγκα, αστρολόγους και βοτανολόγους, και βλέπω ένα πλήθος από τους συναδέλφους μου «κληρικούς». Βλέπω τα θυσιαστικά ρούχα και βλέπω ζωές βαθιάς αφοσίωσης. Βλέπω διάφορες άγιες γραφές να ασκούνται ή να απαγγέλλονται καθημερινά, και βλέπω πολλές θυσίες και υπηρεσίες σε άλλους, και ωστόσο βλέπω μια εξαιρετικά οδυνηρή και μπερδεμένη διαδρομή για να βασικά υποστηρίζομαι σε αυτές τις κλήσεις.
Για παράδειγμα, βλέπω πολύ μεγαλύτερο κοινωνικό στίγμα γύρω από αυτούς τους ρόλους και βλέπω τον αγώνα να κερδίσω τα προς το ζην στον κόσμο ή να με πάρουν στα σοβαρά οι φίλοι και ακόμη οικογένεια. Βλέπω τον αγώνα να μάθουμε τον σωστό τρόπο να κερδίσουμε χρήματα ή να προωθήσουμε τον εαυτό μας από αυτές τις συναλλαγές και βλέπω ότι εφαρμόζονται άδικα αυστηρότερα πρότυπα σε εμάς χωρίς να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε από πολλές απόψεις «μόνοι μας».
Το βλέπω ως μια δυναμική Κρόνου/Ποσειδώνα, αλλά αισθάνομαι επίσης ότι κάτι σαν το αντίστροφο συμβαίνει στον κόσμο της πολιτικής αυτή τη στιγμή. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί, ως δημόσιοι υπάλληλοι, επωφελούνται πάρα πολύ από το λάθος είδος ανθρώπων ή με λάθος τρόπους. Ο πολιτικός ρόλος δεν θεωρείται πλέον ούτε αισθάνεται από τους περισσότερους από εμάς ως ο ρόλος ενός δημόσιου υπαλλήλου για τους ανθρώπους, αλλά ως μυστικοί πρεσβευτές σε μεγάλες εταιρείες, απληστία και βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα.
Η παγκόσμια οργή ενάντια σε αυτό φαίνεται εμφανής τόσο στην έκρηξη της τρομοκρατικής/φονταμενταλιστικής ιδεολογίας που στρέφεται στον δυτικό πολιτισμένο κόσμο όσο και στους καθημερινούς ανθρώπους του δυτικού κόσμου που τρελαίνονται δημόσια. Είναι σαν να μην μπορούμε πλέον να εμπιστευόμαστε ότι ο δημόσιος τομέας είναι ένα ασφαλές και προστατευμένο μέρος, και αυτό σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την ιδέα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πλέον στην πραγματικότητα δημόσιοι υπάλληλοι. Και σε μια ευρύτερη έννοια, αναρωτιέμαι αν αυτό δεν έχει να κάνει με ένα ακόμη πιο λεπτό συστημικό πρόβλημα…δεν υποστηρίζουμε σχεδόν αρκετά τα σωστά είδη δημόσιων υπηρεσιών ή δημόσιους υπαλλήλους.
Το λέω αυτό καθώς, ομολογουμένως, σκέφτομαι με βαθιά ευγνωμοσύνη την επίδειξη υποστήριξης που έχω λάβει μέσω του έρανου μου μέχρι στιγμής. Σε μεγάλο βαθμό, η επιτυχία αυτού του έρανου με εμπνέει να βοηθήσω άλλους σπουδαστές αστρολογίας ή άλλους επαγγελματίες άλλων κλάδων, να βρουν το θάρρος να ζητήσουν βοήθεια και να παραμείνουν αφοσιωμένοι και εμπνευσμένοι στην πορεία τους, ακόμα κι όταν είναι δύσκολο να είσαι μόνος σου .
Ένα πράγμα που προσπάθησα συνεχώς να έχω στο μυαλό μου ως κατώτατο σημείο της πρακτικής μου είναι η ιδέα ότι, «Η εργασία είναι η καλύτερη πληρωμή. Το θείο είναι το πολυτιμότερο κτήμα μου». Αυτή είναι μια διαχρονική διδασκαλία που πολλοί θρησκευτικοί ασκούμενοι, ιερείς ή δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούν ιερή για χιλιετίες. Αλλά λειτουργεί μόνο στο βαθμό που ζούμε σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει αυτόν τον ρόλο ή την κλήση ως μοναδικό και κάνει ό,τι μπορεί για να υποστηρίξει όσους καλούνται σε αυτούς τους όρκους.
Πόσο δύσκολο είναι για εμάς να το κάνουμε αυτό όταν έχουμε δει αυτά τα αξιώματα και τους όρκους να καταχρώνται τόσο πολύ; Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον σαν εμένα να κρατά αυτούς τους όρκους ιερούς, διαρκώς, ενώ ζει σε έναν κόσμο που δεν μου προσφέρει (τους αστρολόγους) ναούς ή μαντεία άλλα από αυτά που (ή εμείς) κάνουμε για τον εαυτό μας;
Πόσο δύσκολο είναι να βρούμε το «κάλεσμά» μας, αλλά μετά πρέπει να παλέψουμε σε σημείο εξάντλησης για να το υποστηρίξουμε και να το κρατήσουμε πάνω από το ταμπλό όλη την ώρα, ταυτόχρονα;
Σήμερα η προσευχή μου είναι για την αναγέννηση, την αποκατάσταση και τη θεραπεία όλων των δημοσίων υπαλλήλων.
Προσευχή:Υπενθυμίστε μας ποιον και τι υπηρετούμε και βοηθήστε στην αποκατάσταση της ακεραιότητας των αρχαίων ρόλων και καθηκόντων στις κοινότητές μας