Ένας διαλογισμός στο τετράγωνο Πλούτωνα/Ουρανού και το θέμα του «ατομίκευση».
Συχνά σκεφτόμαστε την εξατομίκευση με καθαρά ηλιακούς όρους. Ποιος είμαι και τι γίνομαι; Ποια είναι η αποστολή μου; Το ταξίδι μου? Η αναζήτησή μου; Ο σκοπός μου? Η πρόθεσή μου; Όλες αυτές οι φράσεις έχουν μια ανοδική επίδοξη ιδιότητα…ένα χέρι που απλώνει ή προσεύχεται παρακαλώντας τους θεούς, συγκεκριμένα το «Ένα» που καθρεφτίζεται περισσότερο από το «Ένα» που ρωτά:τον εαυτό. Παρόλο που μπορεί να θέλουμε να απαγορεύσουμε μερικά από αυτά τα κλισέ από τον ναό, όπως ο Ιησούς που διώχνει τους ανταλλακτήρες με ένα μαστίγιο, δεν είναι λανθασμένες ή άστοχες μυθικές εικόνες. Δεν λύνουμε τα προβλήματα κλισέ διώχνοντας αυτούς τους δυναμικούς παίκτες. Αυτό που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουμε το μονοπώλιό τους στη συνείδησή μας είναι οι λέξεις που θυμίζουν και οι μύθοι της ψυχής…
Ο Άδης/Πλούτωνας είναι καλός για αυτό. Ένας θεός που συχνά απεικονιζόταν σαν τον αδερφό του Δία, ως αετό, και όμως η κυριαρχία του ήταν ο αντίθετος κάτω κόσμος από τον υπέρκοσμο του Δία. Όχι ένα κυριολεκτικό «κάτω», που δόθηκε στον Πλούτωνα, αλλά ένα αόρατο «κάτω» ή ένα φανταστικό «μέσα», ένα μυστικό βάθος και μια ανεξιχνίαστη διαχρονική προοπτική που ρέει μέσα στο χρόνο. Το αμνημόνευτο μνημείο κάθε γεγονότος στο χρόνο, είναι πάντα αυτοσκοπός λόγω της απεριόριστης ψυχαγωγίας που δίνει σε κάθε γεγονός η προοπτική του Πλούτωνα. Η λέξη «Άδης» στην πραγματικότητα σημαίνει «πλούτη». Έτσι από την προοπτική του θανάτου, από την οπτική της αιώνιας ψυχής, κάθε γεγονός είναι ένα «τέλος» από μόνο του. Ο Πλούτωνας είναι ένας πλανήτης με καταλήξεις…όπου τα τελειώματα σημαίνει την ικανότητα να βλέπεις το Ατελείωτο σε κάθε πράγμα…όπου κάθε στιγμή είναι ήδη αιώνια από τη φύση της στον θάνατο.
Αυτή η άποψη θα πρέπει να είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί είναι μια ανάποδη άποψη. Είναι ένα είδος φιλοσοφίας «κατεβαίνοντας για να ανεβούμε», θα μπορούσαμε να πούμε. Για παράδειγμα, πάρτε την ιδέα της φώτισης. Πάρτε την ιδέα της εξατομίκευσης. Πάρτε την ιδέα της εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης ή ακόμα και της εξελικτικής βιολογίας. Τι συμβαίνει όταν βλέπουμε αυτές τις ιδέες ως προς τον «πλούτο» της προοπτικής του Πλούτωνα; Ο καθένας τους γίνεται ζωντανός νεκρός. Το καθένα τους γίνεται ατελείωτα σπήλαια αμέτρητης αιωνιότητας. Είναι ΗΔΗ έτσι, προτού τους κάνουμε πράξη ή πραγματοποιήσουμε τους στόχους τους με οποιαδήποτε κυριολεκτική ή «πραγματική» ή «μεταφυσική» ή «πνευματική» ή «γήινη» έννοια. Έτσι, ενώ βρισκόμαστε στο «ταξίδι» μας μέσω χαμηλότερων επιπέδων συνείδησης προς υψηλότερα βασίλεια (αυξάνεται με τον αδερφό του Πλούτωνα Δία), το ταξίδι ήταν ήδη εκτός χρόνου, ανίκανο να επιτύχει οτιδήποτε κυριολεκτικό, ανεκτίμητα πλούσιο, φωτισμένο από τις φλόγες ενός αιώνια ζωηρή και πολύμορφη προοπτική, αλλά και άδεια, κενή, νεκρή, κρύα και δολοφονική καθαρή σαν πάγος.
Δεν δόθηκαν προσφορές στον Άδη στην ελληνική φαντασία. Το πρόσωπό του φαινόταν σπάνια. Δεν ήταν για να πειστεί. Δεν έπρεπε να πειστεί. Δεν είχε τίποτα να δώσει με αναφορά, επειδή η προοπτική του προσέφερε ΤΑ ΠΑΝΤΑ τον ήδη απεριόριστο πλούτο τους.
Όταν λοιπόν μιλάμε για εξατομίκευση, για τι μιλάμε; Από μία άποψη, τίποτα. Είναι μια ιδέα, ένας μύθος, ένα φανταστικό βασίλειο που είναι ένα από τα ατελείωτα φανταστικά πεδία, τα οποία είναι όλα αιώνια πλούσια, αιώνια πλούσια. Αλλά από την άλλη πλευρά, μιλάμε για το «βάθος και τον θάνατο του κυριολεκτικού πλούτου» προς το οποίο η ιδιαίτερη ιδέα μας για τον εαυτό μας, το ιδιαίτερο χρυσό νόμισμα του εγώ μας, παρακινείται να θεσπίσει για χάρη της ανάπτυξης της δικής του ψυχής. br />
Στην εξελικτική αστρολογία, ο Πλούτωνας δικαίως φαντάζεται (κατά τη γνώμη μου) ως το βαθύτερο κίνητρο, «τέλος» ή τέλος της ψυχής. Όταν ζούμε προς την κατεύθυνση της τοποθέτησής μας στον Πλούτωνα, βρίσκουμε την προοπτική της ψυχής, που είναι το ανάποδο, ήδη πλούσιο βασίλειο. Όταν βρίσκουμε την επικράτεια του Πλούτωνα στη ζωή μας, βρίσκουμε εκείνη την άποψη όπου κάθε περιθωριοποιημένο γεγονός από μόνο του γίνεται αντιληπτό ως πέρα από το χρόνο ενώ βρίσκεται μέσα σε αυτό.
Το μέρος που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι αποκλίνει με το εξελικτικό ή η βασική φιλοσοφία της καρμικής αστρολογίας (και πάλι, μόνο η γνώμη μου) έρχεται όταν εξετάζουμε τους μεγαλύτερους μεταφυσικούς «στόχους», οι οποίοι από μόνοι τους ειρωνικά δεν λαμβάνονται από την άποψη του Πλούτωνα ή δεν διακρίνονται αρκετά καλά από την αδελφότητα του Πλούτωνα με τον Δία. Όταν βλέπουμε το «ταξίδι της ψυχής», ως ένα κυριολεκτικό ταξίδι μέσα από προοδευτικές καταστάσεις μετενσάρκωσης της συνείδησης προς τη σύντηξη με μια θεότητα ή κάποιο είδος φώτισης, τότε διαβάζουμε την ψυχή, διαβάζουμε τον πλούτο του Άδη, όπως ο χρωματισμένος του Δία πορτοφόλι νομισμάτων που χρηματοδοτεί το οδικό μας ταξίδι στο Ταζ Μαχάλ. Δεν κάνουμε πίσω για να σκεφτούμε ότι κάθε «ταξίδι» προς τη φώτιση είναι κρυφά και αόρατα ο δρόμος της επιστροφής προς τον θάνατο, όπου και πάλι ο ήδη απεριόριστος πλούτος της αιωνιότητας μας καταπίνει. Η θέση του Πλούτωνα στον γενέθλιο χάρτη μας, ή στον ουρανό, δεν σχετίζεται επομένως με την εξέλιξη της ψυχής με οποιαδήποτε κυριολεκτική έννοια, αλλά μάλλον με την «ήδη αιώνια» φύση της, που μας αρπάζει αόρατα, παραβιάζοντας ενδεχομένως το εγώ μας (αρπάζοντας πίσω τα κλεμμένα νομίσματά μας αλλά αντικαθιστώντας τα με ένα σεντούκι θησαυρού).
Επειδή, από την οπτική γωνία του Πλούτωνα, όποιο ταξίδι κι αν κάνουμε, όσο προσηλωμένοι στις προθέσεις μας, σε ανώτερες σφαίρες, αγάπη, ουτοπία ή φώτιση, ή αν είναι απλώς να κυριαρχήσουμε βιντεοπαιχνίδια στο υπόγειο και γράφοντας μυθιστορήματα φαντασίας για μπουντρούμια και δράκους, ή αν πρόκειται για θρησκευτικό ιερό πόλεμο, ή φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης που διαμαρτύρονται ή συντηρητικές αντιδράσεις στη Βίβλο και κουνήματα τουφεκιού… όλα είναι ήδη ατελείωτα πλούσια, τελικά νεκρά, ήδη νεκρά και πιο ζωντανά από ό,τι τείνουμε να αναγνωρίζουμε. Πιο ζωντανό από ό,τι τείνουμε να αναγνωρίζουμε, επειδή η αορατότητα είναι απαραίτητη για τη φύση του Πλούτωνα.
Πώς ισχύει αυτό για το τρέχον τετράγωνο Ουρανού/Πλούτωνα και αυτόν τον τρέχοντα κύκλο έκλειψης;
Λοιπόν… η εξατομίκευση (Ουρανός) συμβαίνει με κάποιους υπερ «συνειδητούς» τρόπους. Το ταξίδι, η εξέλιξη, η πρόοδος, τα αισθήματα της μοίρας και του κάρμα… όλες αυτές οι σκόπιμες ιδιότητες όπως ο Δίας είναι πολύ δυνατές αυτή τη στιγμή… φτιάχνουμε έδαφος, το παρελθόν έρχεται να μας πάρει, βρίσκουμε νέο κουράγιο και τη σοφία να τα αντιμετωπίσεις όλα με διαφορετικό τρόπο. Οι διορθώσεις μαθημάτων έρχονται δεξιά και αριστερά για πολλούς από εμάς...και είναι όλα πολύ απελευθερωτικά και συναρπαστικά, ακόμα κι αν είναι τρομακτικά. Και όμως..την ίδια στιγμή, με τον Πλούτωνα στο μείγμα, μας ζητείται να εξετάσουμε την ανάποδη άποψη.
Προχωράμε με τρόπο που μπορεί να κλονίσει τις αντιλήψεις μας της προόδου, τις ιδέες μας για το ποιοι είμαστε ή τι είναι σωστό ή τι αξίζουμε ή επιθυμούμε. Απογοητευόμαστε, όπως ο Πλούτωνας άρπαξε μια μικρή εκδοχή κούκλας του καθενός μας και μας ταρακούνησε ανάποδα μέχρι τα νομίσματα που του κλέψαμε να τιναχτούν από τις τσέπες μας και να δούμε ξανά καθαρά τα χρυσά βουνά κάτω από τον καθένα μας. την τελευταία στιγμή της ζωής μας.
Αν δεν ζήσουμε την εμπειρία των ονείρων και των στόχων μας να εκμηδενίζονται κατά καιρούς..αν τα σχέδιά μας δεν αποτύχουν, το όραμά μας για τον κόσμο αποτυγχάνει «Συντρίβεται, η ψυχή μας έχει εκραγεί από συγκεχυμένες ιδέες προς την αντίθετη κατεύθυνση από ό,τι αγαπάμε περισσότερο, και το χαλί τραβιέται από κάτω μας, τότε θα ξεχάσουμε τα πιο αληθινά πλούτη…τον αόρατο άρχοντα της ψυχής που δεν έχει ανάγκη για μοναδικά νόημα ή απώτερος σκοπός γιατί υπάρχουν πάρα πολλές έννοιες και απώτεροι σκοποί για να μετρηθούν…τόσος πλούτος μετατρέπεται σε ένα σωρό σκατά αν προσπαθήσεις να τον μετρήσεις! smile emoticon
Προσευχή για την ημέρα (μια φανταστική συνομιλία με τον Πλούτωνα):
Ήρωας:«Λοιπόν τι νόημα έχει τίποτα τότε;»
Πλούτωνας:«Κοίτα γύρω σου ! Η ιδέα ενός «σημείου» έχει τη δική του σπηλιά εδώ κάτω, γεμάτη με χρυσό ακριβώς κάτω από αυτόν τον διάδρομο προς τα δεξιά. Όλα εδώ έχουν τη δική τους απεριόριστη αποθήκη πλούτου και αξίας.»
Ήρωας:«Αλλά αυτό με κάνει να νιώθω ότι η ζωή δεν αξίζει να τη ζήσω. Αν όλα είναι ίσα."
Πλούτωνας:"Αυτό είναι να μιλάς απληστία. Η ισότητα μπορεί να είναι μια πολύ άπληστη ιδέα."
Ήρωας:"Αλλά δεν είναι μόνο η απληστία...στον κόσμο μου κάποια πράγματα είναι ευγενή και αληθινά και άλλα όχι. Σίγουρα η οπτική σας δεν είναι η μόνη; Δεν θα ήταν αυτό ένα διαφορετικό είδος απληστίας;»
Πλούτωνας:«Αυτό είναι σοφό. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ποτέ δεν θα κάνατε αυτήν την ερώτηση χωρίς να έρθετε εδώ.»
Ήρωας:«Άρα δεν προσπαθείς να μονοπωλήσεις. Αυτό είναι ανακουφιστικό."
Πλούτωνας:"Η ιδέα του μονοπωλίου είναι κάπως ασήμαντη για τον κόσμο μου."
Ήρωας:"Δεν ξέρω τι να κάνω με όλα αυτά..."
Πλούτωνας:«Γι' αυτό όλοι οι ήρωες έρχονται εδώ για προοπτική καθώς και για κατακτητές...»
Ήρωας:«Ναι, έχω πολεμήσει δράκους εδώ κάτω στο παρελθόν. Είχα μεγάλες νίκες και επιτεύγματα εδώ κάτω στο παρελθόν.»
Πλούτωνας:«Ναι, αλλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτού του είδους τα επιτεύγματα είναι απεριόριστα, όπως και οι αποτυχίες. Όλοι μοιράζονται τον πλούτο μου."
Ήρωας:"Ακόμα αισθάνεται σαν μια άσκοπη προοπτική."
Πλούτωνας:"Αυτό συμβαίνει επειδή είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς ήρωα."
Ήρωας:"Είναι αυτός είναι ο θάνατός μου;»
Πλούτωνας:«Όχι κυριολεκτικά».
Ήρωας:«Θα ξαναγεννηθώ μετά από αυτό;»
Πλούτωνας:«Η έννοια της αναγέννησης στον κόσμο σου αυτή τη στιγμή είναι υπερβολική κουδουνίζοντας νομίσματα στις τσέπες των κρυφών ατζέντηδων και λάγνων αρχιτεκτόνων.»
Ήρωας:«Λοιπόν, αν δεν είναι αναγέννηση, τότε τι είναι;»
Πλούτωνας:«Αν συνεχίσουμε να μιλάμε έτσι, κέρδισες δεν θέλω να φύγω. Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να φύγετε."
η εικόνα είναι ευγενική προσφορά του Creative Commons:https://www.flickr.com/photos/paullew/