Stel je voor dat je de poort binnengaat naar een tempel met golven van water die in de stenen bogen boven je zijn uitgehouwen. Als je de tempel binnengaat, waait er een sterke en natte wind door en je beschermt je gezicht en ogen tegen de ontploffing. Het kost al je koppige kracht om zelfs maar een paar stappen door te zetten, en zodra je klaar bent, val je uitgeput op je knieën.
Als je je ogen opent, bevind je je in een donkere grot, behalve een enkele kaars die op een altaar wordt aangestoken naast een kruik water en een eenzame aarden beker. De geluiden van enkele waterdruppels echoën overal om je heen. De kruik met water en de beker op het altaar roepen je evenveel toe als ze je storen. Hoe lang wacht je voordat je ervan drinkt? Je zou kunnen denken om de kaars te nemen en te verkennen, of om hulp te vragen, of iets te zeggen:"Is daar iemand?" maar je bent net zo bang om de stilte te doorbreken of de kaars van het altaar te verwijderen.
Eindelijk nadert u het altaar en vindt u de woorden op het oppervlak:"Bereid de weg..."
Hoewel het binnen in de grot koud en vochtig is, voel je je van binnen droog, uitgedroogd en je verlangen naar water is overweldigend. Je vraagt je af of het juist is om het water te nemen omdat je dorst hebt, of je iets diepers zou moeten voelen of verlangen voordat je het inneemt. Ook al geloof je het niet, je maakt het kruisteken en besluit iets te drinken...
Zodra je dat voelt, voel je iets in je maag kolken en leun je naar voren op het altaar voor ondersteuning. Iets als een kramp beweegt zich een weg van je maag naar je benen totdat je plotseling diep en naakt scheenbeen in het water van een rivier vindt. De rivier is heilig en gevuld met drijvende bloemen en lantaarns. Naast je wadend door de rivier, bewegen zich tegen de stroom in, duizenden mensen, elk op weg naar een figuur in de verte:een man, of vrouw, of misschien een engel, in vervoering gebracht in gebed, onmenselijke woorden sprekend, twee kruiken in de rivier, armen gestrekt aan weerszijden, een gouden kruik en een zilveren. Degenen die door de rivier waden in de richting van de watergieter zijn spraakloos en sommigen blind, hoewel iedereen die ene stem van vele wateren kan horen, die stroomopwaarts leegloopt en uit en uit de twee bekers wordt gegoten.
Aan de ene kant van de rivier is een groen veld en daarboven een sunshower die licht en regen door zwarte wolken naar beneden giet. Aan de andere kant van de rivier is een enorm portret van de ruimte, zwart en diep, maar ook een regen van licht en rotsen die uitmonden in de diepte.
Als je over je huid loopt, begint je huid te rotten en te verouderen, maar nu sijpelt er licht door de broze scheuren. Voordat je eindelijk de schenker kunt bereiken, verlies je alle zicht en alle gevoel in je benen terwijl je wit wordt. Eindelijk voel je alleen het geluid van stromend water en het voortdurende stromen van licht voor je, totdat er niets meer is dan geluid en licht, ruisend geluid en ruisend licht.
Nu ben je weer terug in de grot. Twee koude blauwe plekken op elk van je schenen van waar je in trance hebt geknield, de beker nog steeds in je hand, en het geluid van druipend water dat weer door de verre grotten weergalmt.
Als je staat om de beker terug te brengen naar het altaar, voel je een rivier terugstromen door je benen terwijl de circulatie van warm bloed er doorheen stroomt en terugkeert. De woorden op het altaar zijn nu anders:"Een stem die roept in de eenzame woestijn."
Achter je komt het geluid van schurende rotsen en lichtstralen stromen door een opening in de grot waar een steen is teruggerold. Een figuur gekleed in rots gebaart naar de opening en stapt dan terug in de steen en verdwijnt.
Terwijl je naar voren loopt, stap je door een warme plas die langs je benen omhoog beweegt en iets steenkouds in je maag loslaat. Een vlaag warme lucht droogt je huid, en opnieuw sta je buiten de tempelpoort, dit keer omhoog kijkend naar de glyph van Saturnus, uitgehouwen in dezelfde stenen bogen, samen met het symbool van een hand die een zeis optilt onder golven van water.
Gebed:bereid uw heilige weg door ons allemaal voor. Verander elk van onze eenzame ogen in de overvolle kopjes van de kosmische lente.