Vanmorgen tijdens mijn meditatie en stille tijd werd ik ertoe gebracht een passage uit het eerste boek van Samuël opnieuw te bekijken. Samuël is een profeet, evenals een van de laatste Hebreeuwse rechters (zoals een hoofdman of leider) voordat de uitvoering van de koningen plaatsvindt. Het volk vraagt om een koning omdat de zonen van Samuël, die hij als de volgende rechters heeft aangesteld, corrupt zijn. Samuël is radeloos en in gebed vertelt God hem dat de reden dat ze een koning willen, is omdat ze God als koning hebben verlaten.
Desalniettemin zegt God tegen Samuël dat hij ze moet geven wat ze willen, maar ook dat hij ze moet vertellen wat er zal gebeuren als ze een koning hebben (veel oorlog en veel van de mensen nemen). Toch dringt het volk aan op een koning. Samuel vertelt de mensen dan om terug te gaan naar hun respectievelijke steden. De volgende dag gaat Saul, de binnenkort eerste koning van Israël, op zoek naar vermiste ezels. Zijn dienaar stelt voor om naar Samuël te gaan, die een ziener is, en hem te betalen voor de locatie van de ezels. Ondertussen vertelt God Samuël dat hij hem de uitverkoren koning uit de stam Benjamin zal sturen. Dus wanneer Saul opduikt (van Benjamin) op zoek naar zijn ezels met zilver in de hand, zalft Samuël hem tot koning en geeft hem een speciaal stuk vlees tijdens het avondeten, een stuk vlees dat gewoonlijk gereserveerd is voor hogepriesters.
Door het hele verhaal heen is de belangrijkste leerstelling dat als er al koningen zijn, koningen dienaren moeten zijn van het goddelijke, de enige echte koning, en van het woord van de profeten; de boodschappers van het goddelijke. Dat voor zover een koning een goede leider is, hij een dienaar van het goddelijke is en zich ook laat leiden door de leer van de profeten, zoals de priesterklasse van de levieten, wiens winstgevende erfenis het leven van religieuze dienst zelf was.
Terwijl Sauls plichten als koning gecorrumpeerd raken door zijn morele mislukkingen, precies zoals Samuël voorspelde, keert het koningschap zich naar David van de stam Juda. Samuël zalft David en uit zijn afstamming zou uiteindelijk Jezus geboren worden en het verhaal van Jezus als profeet en "Koning der Koningen" zou zijn diepste historische, morele en spirituele context vinden.
Dus waarom is dit verhaal relevant om de zon in Vissen te begrijpen? Omdat de zon een beeld is van koningschap, en hij gedraagt zich heel anders in het vrouwelijke/nachtelijke teken van Jupiter in vergelijking met andere plaatsen in de dierenriem. Het beeld dat we voor de geest kunnen halen is er niet een van politieke macht over anderen of de natuur, van overheersing of verovering, maar eerder van dienstbaarheid die geworteld is in de aanbidding van God "in" alle dingen. Gisteren zei de paus bijvoorbeeld over Donald Trump dat het onchristelijk is om muren te bouwen in plaats van bruggen. De media bliezen de opmerking natuurlijk uit de context en buiten proportie, maar toen hem werd gevraagd of hij dacht dat het een goed idee was om politiek of een opmerking te maken, citeerde de paus Aristoteles:"we zijn van nature politieke dieren."
Dit leidde gisteren natuurlijk tot een explosie van commentaren op sociale media over de scheiding tussen kerk en staat, die rechtstreeks teruggaat naar de oorspronkelijke context van waaruit de historische “betekenis” van de verhaal van Jezus vindt zijn wortels. Een volk dat een politieke koning wilde in plaats van spirituele toewijding in het centrum van hun sociale organisatie, ook al was het vrij duidelijk dat het ambt van de koning zou leiden tot enorm lijden voor de mensen.
Dit hele scala aan kwesties... onderwerping aan het goddelijke als koning in plaats van politieke koningen, de benoeming van koningen of leiders door het boze volk of door het goddelijke en zijn boodschappers de profeten...deze zijn oude verhalen, archetypisch en mythisch. Deze lessen herhalen zich net zo zeker als de twee vissen hun ronde zwemmen, en net zo snel als we vergeten dat de twee vissen op wonderbaarlijke wijze zijn getransformeerd om 5.000 te voeden.
Vandaag weer denk ik aan de profetische dichteres Mary Oliver... Neptunus voegde de Koningszon toe op het uur van haar geboorte, en laten we haar lied vandaag herhalen, zoals zoveel boze mensen roepen om een nieuwe koning of koningin, terwijl zoveel mensen de Koning der Koningen en de Koningin der Koninginnen vergeten, tevergeefs als altijd proberen om van ons politieke leven af te wijken wat voortdurend door ons heen beweegt zonder bevel of decreet:het licht van al het leven .
Gebed:
Waarom ik vroeg wakker word
Hallo, zon in mijn gezicht.
Hallo, jij die de ochtend maakt
en verspreid over de velden
en in de gezichten van de tulpen
en de knikkende ochtendglorie,
en in de ramen van, zelfs, de ellendige en de chagrijnige–
beste prediker die ooit was,
lieve ster, dat gebeurt gewoon
om te zijn waar je bent in het universum
om ons te weerhouden van ooit- duisternis,
om ons te troosten met warme aanrakingen,
om ons in de grote handen van licht te houden–
goedemorgen, goedemorgen, goedemorgen,
Kijk nu hoe ik de dag begin
gelukkig, vriendelijk.
(Mary Oliver)