Maar hoe spreken we met water, de betekenis of de aanwezigheid ervan in ons leven zonder het te objectiveren? Zonder het karakter ervan te beschrijven in termen van stollende aarde, of hartstochtelijk vuur, of conceptuele wind? Hoe laten we het water zichzelf beschrijven? Er is een subtiele opmerkzaamheid voor nodig... of opmerken dat iets subtiels ons opmerkt.
Als de Maan in Schorpioen staat, kunnen we merken dat we stilstaan bij krachtige gedachten, lusten, verlangens, pijnen of angsten, en we kunnen lijd of geniet er stilletjes van en beschouw ze als 'mijn diepe gedachten' of 'mijn geheime pijnen'. We maken deze subjectieve beweringen over onze diepste gedachten en gevoelens wanneer de Maan door watertekens gaat, omdat de kristalheldere helderheid van het water, de donkere onzichtbaarheid en de voortdurend vloeiende ruisende passages zichzelf maskeren in de inhoud.
Met subtiliteit we kan de dodelijke schorpioen snel zien bewegen onder de rotsen van onze geest. We zien een glimp van de vissenstaarten die in hun cirkels zwemmen, een snelle flits van zilver onder onze stemmingen. We zien de parelachtige spookkrab aan de rand van de avondkust, ons aankijkend terwijl we verlangen naar de wereld. We verwarren de inhoud van ONZE gedachten, stemmingen en gevoelens, want de waterdieren verbergen zichzelf graag. Water blijft bewegen, onthullend door te verbergen, en door zijn helderheid verliezen we het weer.
Op waterige maandagen is het een goede oefening om te leren hoe je het verborgen dier moet benaderen. Als ik bijvoorbeeld donkere stemmingen, gedachten of zorgen heb op een Schorpioen-maan, kan ik proberen de Schorpioen te naderen. Niet door een simpele formule:"Donkere stemming =schorpioen =sarcastische stem" Oh schorpioen! Jij zwaar beest; kom op wat wil je van me? Ik zie je daar!" Deze hardhandigheid realiseert zich niet dat de schorpioenen scharen een gebied van de ruimte bestrijken dat zo uitgestrekt is dat je leven en je sarcastische relativiteit al in het nest van de Schorpioen ligt, en niet andersom. Nee. Subtiel. Een verborgen god, de schorpioen is hier. Blijvend. Omgeving. Bewegen als donker water door alles. "Leer me je geheimen", zouden we kunnen zeggen, en als we zelf niet stil, geheim en bang zijn, hebben we de Schorpioen nog niet benaderd ... we hebben hem gewoon nog niet gezien. Maar als we dat eenmaal hebben gedaan, als we eenmaal weten dat het nabij is, zouden we kunnen zeggen:"Leer me je geheimen, en welk offer moet ik brengen?"
Het woord offer heeft zijn wortels in het idee van "eerbetoon" brengen aan een god, en het woord hulde verwijst, net als het huis en de haard op de maan, naar de manier waarop we een gast ontvangen. "Welk offer zal ik brengen?" kan alleen oprecht worden gevraagd als we hebben herkend dat het dier in de buurt is, voor de deuren van ons huis. We herkennen dit aan dat subtiele licht van de maan... die subtiele herkenning van stemmingen, gedachten, gevoelens, dromen, ideeën, gesprekken en thema's die 'van mij lijken'. Dit "lijkt alsof" — de nachtelijke vreemdeling, de nachtelijke watertekens weerspiegelen het best.
Een paar dingen die ik zelf aan de Schorpioen heb gegeven..
* A langdurige focus op donkerdere, broeierigere muziek ... het in mijn huis spelen en de Schorpioen laten ronddwalen. Beschermd door de muziek, voelt de Schorpioen zich veilig om me dingen te leren, te spreken, maar om in zijn schemerkracht te blijven, de muziek die het tegelijkertijd oproept en verbergt
* Stovend in donkere emoties of verlangens….niet het acteren noch het onderdrukken ervan...maar het 'inwerken' van duistere gevoelens, fantasieën en pijnen...hun stille kracht laten bewegen en spreken
* Me onderdompelen in het landschap van een pijnlijke of erotische verbeelding wereld door film of fictie
* Donkere onderwerpen bezoeken met vrienden, klanten, enz... de Schorpioen laten spreken zonder te proberen er omheen of erdoorheen te "lichten en lief te hebben"...
Hoewel de Schorpioen is een specifiek waterdier, de elementaire kracht van water in het algemeen heeft het vermogen om zichzelf te verhullen en is dus een natuurlijke leraar van subtiele relaties, instinct en psychisch luisteren. Het woord "paranormaal" heeft veel te veel glamour om zich heen. "Ik ben een paranormaal begaafd, empathisch, intuïtief, kanaal, medium, enz." Geen van deze uitspraken draagt die onzichtbaarheid of verhulling, geen van deze zelfverklaringen draagt de harde zwarte angst voor de Schorpioen of de stille maanverhulling van de krabschaal. Evenmin het bescheiden, raadselachtige van de twee vissen die in hun eeuwige cirkels zwemmen. Echt water (in plaats van vuur dat zich voordoet als water) leert instinctief psychisch luisteren, reageren en reflecteren op zijn eigen manier... rustig, onzichtbaar, donker zo helder en helder als donker. Zelfs hier in mijn klachten zijn er kleine geisers van vuur pretentieus over het passerende water ... vuur dat zichzelf rechtvaardigt zoals het zijn zaak maakt, zelfs als zijn zaak tegen zichzelf is. Om deze reden lijken vuur en water zoveel op geheime minnaars. De diamanten hanger van een schorpioen vastgemaakt op de borst van een trotse rode jurk.
Dus, tot slot, vandaag kunnen we de kunst van de Schorpioen leren, maar eerst moeten we de Schorpioen zien. We moeten er bijna op gaan staan, het bijna dood vinden als we een onderwerp of steen omdraaien. Dan kunnen we hulde brengen. Breng het naar ons huis en zeg:"Welkom op deze plek. Wat kan ik je bieden?”
Gebed:Help ons om opmerkzame gastheren te zijn