Het is geen wonder dat Shukra, de godin van liefde, huwelijk en romantische relaties, staat voor Venus in de Vedische astrologie, ook de betekenis van dankbaarheid in het Arabisch draagt. Venus is echt een manifestatie van dankbaarheid in zijn aardse vorm, die over het algemeen laat zien dat ons niveau van innerlijke balans en balans met andere mensen afhangt van ons vermogen om dankbare relaties aan te gaan en het goede te zien waar we dankbaar voor zijn, in plaats van ons te concentreren op schaduwen, problemen , en negatieve aspecten van elk deel van ons leven en banden die we aangaan.
De verantwoordelijken
Ook al zou Venus de laatste manifestatie zijn van ons aanpassingsvermogen en onze dankbaarheid voor onze aardse omstandigheden, de oorspronkelijke dankbaarheid komt van de maan. Wanneer de maan in uitdagende tekens staat (Schorpioen, Steenbok), is de grootste les om te leren er een over dankbaarheid voor ons hele ondersteuningssysteem en onze stamboom (Steenbok) of het leven zelf (Schorpioen). Als je individuen observeert met hun Maan uitgedaagd door positie, dispositie of aspecten, zul je zien dat ze anderen herkennen als ondankbaar (hun eigen spiegel), zich minder erkend voelen en alsof ze alles hebben gegeven waar hun hart alleen maar gebroken werd. Hoewel dit soms lijkt op zelfmedelijden (of uitgroeit tot behoorlijk destructief zelfmedelijden dat een persoon verwijdert van een intieme relatie), zijn er veel grotere problemen achter de schermen, onzichtbaar vanaf de eerste lijn van contact.
De maan en het teken Kreeft vertegenwoordigen ook onze familie, voornamelijk onze moeder, maar ook alle omstandigheden die gepaard gaan met ons eerste huis, onze opvoeding en de naaste mensen die we in ons leven hadden toen we kwetsbare en afhankelijke baby's waren. Het is de weergave van onze basisbehoeften, niet alleen emotioneel maar ook fysiek, en staat voor de intensiteit van de liefde die we met onze moeders delen. Dus, wat kunnen we zien als een persoon voortdurend het gebrek aan dankbaarheid bij anderen erkent? We moeten allemaal toegeven dat niemand van ons immuun is voor dit gevoel, en we hebben allemaal triggers van een vergelijkbaar patroon gevonden in sommige van onze relaties. Als wij degenen zijn die het patroon herhalen in relaties met anderen, is het dan mogelijk dat onze oorspronkelijke relatie is aangetast door ondankbaarheid? Waren onze moeders op de een of andere manier ondankbaar?
Afgezien van het eerste verzorgende contact, verweven emotionele capaciteiten van onze vaders met de problematiek. Hun rol is misschien anders en bereidt ons voor om zelfvoorzienend te zijn, alleen te worden beschermd, waardige individuen die de juiste sociale kringen kiezen, maar ze zijn echt een mannelijke weerspiegeling van de moeder. De manier waarop ze het vrouwelijke behandelen tijdens het scheppingsproces van het leven, terwijl de vrouw zwanger is en wanneer ze een baby heeft om voor te zorgen, spreekt van het niveau van innerlijk conflict dat we van binnen zullen dragen, loyaliteit kiezen alsof we moeten kiezen tussen ouders. Terwijl we spreken over de moeder als een archetype van de maan en alle vrouwelijke aspecten van het leven, deelt elke vader dezelfde verantwoordelijkheid voor zijn innerlijke vrouwelijke wereld op het moment van geboorte van zijn kind. Waren onze vaders degenen die ondankbaar waren?
Wil van het kind
Als we rekening houden met de mogelijkheid dat elke ziel instemt met de voorwaarden van hun leven in één lichaam, dan zijn de keuze van het leven, het gezin en de omstandigheden de persoonlijke agenda van elk individu. Het maakt niet uit hoe we ervoor kiezen om dit probleem te observeren, elke baby die wordt geboren, komt hier en accepteert alle trauma's, generatieresten, pijn en verdriet van hun familielijn. Bovendien komt elke baby met onvoorwaardelijke liefde voor de moeder, de oerschepper van het leven, en de eerste persoon met wie ze een band hebben. In zekere zin betekent dit dat elk kind komt om de lasten van hun moeder te delen, mee te doen aan al haar negatieve emoties naast die gelukkige en positieve.
Astrologisch gezien betekent opgroeien het vinden van balans tussen Kreeft en Steenbok, vanaf onze babyjaren waarin we geen persoonlijke verantwoordelijkheid hebben, richting ouderdom en absolute verantwoordelijkheid voor ons eigen leven. Om de liefde te laten stromen, moeten we accepteren dat we misschien als een last werden gezien in plaats van als een zegen, bestempeld om te zijn wie we nooit waren, maar toch liefde en vreugde in het leven vonden om te beslissen dat we hier in de eerste plaats WILLEN zijn . Als de moeder de grootsheid van haar kleine kind en de betekenis van die baby in haar eigen emotionele wereld niet begreep, zou dit de kern van vergeving voor elk volwassen individu moeten zijn. Wonden veroorzaken onwetendheid, gevoelloosheid en pijn maakt gekwetste gemeenschappelijke gronden. Elke moeder zou alles hebben gedaan wat in haar vermogen lag om haar kind absolute liefde te geven, als ze daartoe in staat was. Elk van onze moeders is diep gekwetst, net zoals wij dat zijn door hun gebrek aan contact vandaag, en na verloop van tijd zal dit zeker worden vergeven zodra liefde over gewond ego en woede stroomt.
Vergeving
Vergeving is een woord dat vaak wordt gebruikt, alsof het gemakkelijk was om gewoon uit generatiepatronen en onze diepste wonden te stappen en te zeggen:dit is oké, ik accepteer het. Persoonlijke grenzen mogen niet worden vergeten of verwaarloosd in onze poging om het gebrek aan liefde, erkenning en dankbaarheid dat we in onze gezinnen aantroffen, te vergeven. Toch moeten we begrijpen dat wat ons boos maakt over het gebrek aan dankbaarheid bij anderen, alleen spreekt over ons eigen gebrek aan dankbaarheid voor het leven. Is het leven klein? Hadden onze ouders de schuld om ons een groter cadeau te geven dan het leven zelf, terwijl ze zoveel van hun persoonlijke wonden droegen? Zijn wij degenen die ondankbaar zijn en relaties aangaan die ons leren hoe we moeten veranderen?
Er is hier geen ruimte voor schuld of schuld. Elke pasgeborene is de eerste levensadem, het leven zelf, en dit is wat we allemaal waren. Met dit in gedachten spraken onze ouders en onze hele stamboom hun dankbaarheid uit voor het leven zelf en leerden ze ons meteen hoe het leven gewaardeerd moet worden. Het is de eerste les die we leren met de eerste ademhaling die we nemen. Dus, als je vandaag in de stemming bent om iemand te vergeven, of als je wilt begrijpen hoe dankbaar of ondankbaar iemand was om je helpende hand of je liefde te hebben, vraag jezelf dan af of gedeelde ervaringen je leven voldoende waarde hebben gegeven en is het nu tijd om verder te gaan ? Misschien is het leven genoeg om dankbaar voor te zijn, voor elke persoon die ooit is geboren.