Mensen vragen me soms:"Wat was het meest opmerkelijke visioen dat je ooit hebt gehad tijdens het drinken van ayahuasca gedurende zoveel jaren? Of wat is het krachtigste dat je hebt onthouden van alle keren dat je ayahuasca dronk?”
Het is begrijpelijk dat mensen deze vraag stellen omdat ze weten dat ik veel ayahuasca heb gedronken en omdat ze weten dat het een zeer krachtige visionaire ervaring is. Mijn antwoord is echter, denk ik, vrij eenvoudig en ik stel me voor dat het vrij vaak voorkomt bij degenen die ayahuasca gedurende een lange periode regelmatig hebben gebruikt.
Ik had het voorrecht om in de loop der jaren letterlijk honderden mensen hun ego te zien openbreken. Allemaal verschillende soorten ego's, waaronder natuurlijk die van mij. Ik heb zoveel verschillende verhalen zien terugkeren naar de basis:afgunst, lust, jaloezie, angst, verdriet, woede, wrok, verwarring, eenzaamheid en pijn.
Ik heb mensen uit alle verschillende lagen van de bevolking gelijk zien komen. En ik kreeg gelijk. En dat was eigenlijk de enige “visie” die er toe deed. De enige visioenen die ik keer op keer kan zien, die nog steeds zo levendig zijn, zijn die van "goedbedoelende" mensen, opnieuw mezelf inbegrepen, eindelijk teruggebracht tot een poel van duisternis, eindelijk opgelucht door de mogelijkheid om volledig eerlijk te zijn over wat er aan de hand is. binnen. Dit waren geen visioenen bezaaid met sjamanistische kostuums of decor, geometrische vormen en buitenaardse ontmoetingen, enz. Het waren visioenen van mensen die hun greep op de realiteit, hun controle, hun gezond verstand volledig verloren.
Dat is wat mij is bijgebleven. Het voelt soms als een groot geheim. Want eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen onder ons die echt hun verstand hebben verloren en ervan terugkomen. Zeer weinigen van ons hebben het voorrecht gehad, en het is inderdaad een voorrecht, wat iemand ook zegt. Natuurlijk maken we allemaal moeilijke tijden door en op de een of andere manier meer dan in andere, maar je verstand helemaal verliezen en er dan op terugkomen is anders (en des te meer in het echte leven vergeleken met een ayahuasca-ceremonie). Want als je de etterende poel van illusies ziet die rusten onder de verhalen, het lichaam, en deze specifieke druppel in de emmer incarnatie, schuimend uit iemand, uit jezelf, dan ga je uiteindelijk "erheen" met zowat iedereen die je ontmoet . Op een gegeven moment, als hun ego of dat van jou zichzelf begint te doen gelden op een manier die onaangenaam is, heb je een niveau van mededogen en geduld tot je beschikking omdat je weet waar het allemaal toe leidt ... misschien niet vandaag, en je wilt het zeker niet op iedereen, maar je weet heel goed waar het uiteindelijk allemaal toe leidt.
En ja, soms voelt dat donker en zwaar aan. Maar meestal is het verfrissend eerlijk. Het is duidelijk en het inspireert liefde en geduld, vooral met onszelf. Want als je daar bent geweest, dan weet je dat er uiteindelijk niets is geboren en nooit zal sterven... niets behalve deze ego's en onze eindeloze verhalen. Degenen waar we zoveel tijd aan besteden aan het beschermen, waar we zoveel tijd in investeren.
De waanzin onder ons is er altijd al, het is alleen niet volledig zichtbaar. De hel die we proberen te verbergen, presenteert zichzelf niet volledig en strekt zich dus uit in de tijd. Het vereist langzaam bewegende goden die om ons heen draaien als planeten. We krijgen slechts af en toe een glimp van de waanzin van binnen, wanneer de sterrenbeelden uit elkaar vallen en onze patronen veranderen, wanneer abrupte levensgebeurtenissen plaatsvinden, of wanneer we uitgeput raken door pijn en lijden.
De armsten onder ons zijn vaak het dichtst bij de waanzin eronder. We denken dat de grootste dienst die we kunnen doen is om iedereen te beschermen tegen dit soort verlies, tegen pijn, tegen lijden, tegen rampen of oneerlijkheid, en toch vergeten we dat het precies op het randje staat van verlies en gebrek en grote behoefte waar we moeten allemaal gaan als we willen leren liefhebben. Zoals Jezus zei:"Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven."
Hoeveel we ook proberen onze koninkrijken te beschermen, uiteindelijk komt er een seizoen of zelfs een onverwacht moment, dat als een bliksem door de ethers scheurt, en het verwoest ons, of het verwoest iets of iemand van wie we houden. Zoals de schietpartijen die we keer op keer in het nieuws zien.
Onze reactie is om onze vuist naar de hemel te schudden en gebeden van uitdagende positiviteit uit te spreken. We eisen verandering. We geven de duisternis de schuld. We geven de vijand de schuld.
Maar die duisternis is ons lot, dat is het al geweest, en dat zal het ook weer zijn, zolang we onszelf maar zien als de controleurs.
Op een bepaald moment in de jaren dat ik ayahuasca dronk, deed zich de kans voor om te werken, voor een korte tijd als maatschappelijk werker met volwassen schizofrenen (ik was niet zo'n sociale arbeider). Ik herinner me een klant waar ik regelmatig mee werkte. Zijn decompensaties waren verschrikkelijk. Op een dag zei hij tegen me:"Adam, weet je wat de meeste mensen zich niet realiseren? Ze realiseren zich niet dat het hen op elk moment kan overkomen. Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Mensen lopen op eieren en ze beseffen het niet.”
Op dezelfde manier zei de kleine heilige jongen, Prahlad Mahajara, in het Srimad Bhagavatam, toen hij werd geconfronteerd met de woeste half-mens, half-leeuw-incarnatie van Visnu, Heer Narasimhadeva, tot hem:'Heer, ik ben niet bang voor u. Ik ben alleen bang voor jouw Maya.'
We denken dat de vrees voor God onverenigbaar is met een God van liefde, maar dat is niet waar. Gods liefde is onpeilbaar, en het oneindige potentieel ervan, voor ieder van ons, omvat ook de felheid ervan. Het omvat de verschrikkelijke krachten die ons verteren als we ons recht uitoefenen om het alleen te doen, krachten die ons ook altijd overhalen om het gewoon te proberen...probeer het gewoon...terug naar de liefde.
Als we liefde respecteren, als we goddelijkheid respecteren, en als we constant openstaan voor liefde, gaat dat hand in hand met een gezond en delicaat gevoel van angst. De angst voor de waanzin die ons zo gemakkelijk verteert, de waanzin die de wereld zo duidelijk verteert. Zonder een gezond respect hiervoor, realiseren we ons niet wat er op het spel staat bij onze beslissing om lief te hebben.
Er zijn profeten die over de hoogvlakten van onze geest rijden, en ze kijken altijd naar de lucht, kijken naar de bewolking en kijken uit naar de naderende blikseminslagen. Ze helpen ons om liefde echt te houden, om ons verlangen naar goddelijkheid precies daar te houden waar het hoort, op de grens tussen absolute eenheid en scheiding, altijd aanwezig, wat de enige plaats is waar liefde ooit kan zijn.
Alleen dat lichte zweempje van angst..."Ik zou het hier kwijt kunnen raken. Alles kan op elk moment uit elkaar vallen”, is precies wat ons dichter bij het thuisblijven brengt in onze liefde en toewijding aan het goddelijke, en bij uitbreiding van elkaar.
De meeste dagen zou ik er niet voor kiezen om stil te staan bij of aan te moedigen om te genieten van het destructieve of angstaanjagende, van de waanzin of zelfs de nabijheid ervan tot goddelijke liefde en overgave. Ik ben zeker geen expert in een van deze onderwerpen, en het kan een verleidelijke plek zijn, of het is tenminste een echte Maan in Schorpioen tegenover Uranus om rond te hangen! Maar aangezien ik deze laatste massale schietpartijen heb opgenomen en vanavond tijd heb gehad om over deze gebeurtenissen te mediteren in het licht van deze maan in het eerste kwartier en zijn oppositie tegen Uranus, voelde het gepast om deze gevoelens te delen.
Ook omdat een lezer me vandaag opnieuw vroeg naar mijn ayahuasca-ervaringen.
Dus ik hoop dat deze reflecties nuttig zijn voor degenen onder jullie die ook te maken hebben met de duisternis van binnen en van buiten. Ik weet ook dat ik niet de enige of uniek ben in de inzichten die ik hier heb gepresenteerd. Dus excuseer me als ik alleen maar voor het koor preek! 🙂 Een gezegende eerste kwartier Maan!