Gisteren vond ik tijdens het schoonmaken en opruimen van de zolder meer dan ik zocht, en de algehele ervaring maakte iets schoon dat boven me hing. Tijdens de hele dag schoonmaken zong ik Kundalini-gezangen en de koptelefoon die ik droeg, behoedde me ervoor dat ik zeker een dozijn keer mijn hoofd op de laaghangende balken stootte. Er kwamen een paar grote a-ha-momenten toen ik oude dozen doorzocht, en wat tranen... Ik wist dat de Maan conjunct Pluto was.
Toen ik klaar was en mijn vrouw riep om naar mijn werk te komen kijken, realiseerde ik me, nog voordat ze de kamer binnenkwam, dat ze de echte liefde niet zou kunnen zien, het echte detail en het echte werk dat in het reinigingsproces was gestoken. Omdat ze sinds we zijn ingetrokken niet in staat was om de ladder op te klimmen, en sinds we de baby hebben gekregen, is ze ook niet meer naar boven gegaan. Mijn hart voelde plotseling verdrietig ... niemand zou herkennen of echt weten, behalve ik, wat er in de schoonmaak was gegaan.
Ze was alles waar ik om had kunnen vragen toen ze het eindproduct zag. Ze was blij, ondersteunend en dankbaar. Toen ging ze weg en nog een uur lang was ik klaar met het schoonmaken en polijsten van de vloeren (de zolder is ook een slaapkamer en deze komt uit in een berging aan de achterkant) omdat mijn zus en moeder de kamer zullen gebruiken wanneer ze deze week op bezoek komen om de schat.
Terwijl ik aan het schoonmaken was, hoorde ik een stem die me eraan herinnerde:"Het beste werk dat we doen wordt nooit erkend door de wereld omdat de beloningen in de hemel zijn, opgebouwd in de geest en de ziel . Het grootste werk dat we doen, wordt in het geheim gedaan. De grootste gebeden die we bidden zijn geen petities of demonstraties, maar acties die liefdevol worden uitgevoerd in heilige stilte. Investeer je hart hier, gezegend, en neem dezelfde persoonlijke vreugde die verborgen is in de hele natuur, de hemelen en de aarde.'
Gisteravond hield ik mijn dochter vast en realiseerde ik me dat ik geen enkele herinnering heb aan de enorme hoeveelheid liefde die als klein kind in mijn lichaam, hart en ziel werd gegoten, en nog minder als een foetus in de baarmoeder. Ik herinner me geen enkele van de meest intense en diepgaande aandacht en zorg die ik ooit heb gekregen. Die van mijn ouders kregen geen medaille, ze kregen niet meer dan 100 likes, en hoewel ik je kon bedanken, zou ik nooit echt weten wat ze voor me deden, net zoals mijn vrouw niet echt kon begrijpen wat ik op zolder deed gisteren.
Terwijl Mercurius retrograde gaat in Steenbok, het teken van grote verdienste, het teken van keizers, CEO's en bergachtige erkenning, is de vraag die ik mezelf stel:"Wat is er voor nodig om zoeken naar de erkenning van de eindeloze bevestigende stilte?” Hoeveel dingen zullen we bereiken om terug te keren naar de leegte... de steenkoude van de berg nadat de verdienste is afgebrokkeld?
Het ouderschap, in mijn korte maand met dit kleine wezen, herinnert me eraan dat de grootste liefde onzichtbaar is, en dit is de grootste prestatie, die ons omringt, ons bindt en bindt, ons allemaal de tijd. We worden voortdurend schoongemaakt en geschapen en toch zoeken de handen die het werk doen geen lof. Ik hoop dat mijn leven meer een vreugdevolle reactie kan worden... een dankjewel.
En wat er ook in de toekomst komt, mogen we Mercurius nooit de schuld geven dat hij ons achteruit heeft gedaan om weer vooruit te gaan. Voor het afbrokkelen en vallen en voor de stilte hervat het in onze harten. De zoetste muziek.
Dus vandaag, als dingen mogelijk kapot gaan, stoppen met werken, of als het verleden terugkomt, of als er spanningen, misverstanden of "communicatiestoringen" zijn, of reisvertragingen... als we het gevoel hebben dat we niet worden herkend... kunnen we je bedanken en erop vertrouwen dat wat we nu wegnemen toch niet is wat we nodig hebben?
Gebed:in de stilte en het geheim, de herkenning oneindig