Laten we vandaag even mediteren over de thema's geboorte en dood, en de overgang van de ziel van de ene fase naar de andere.
Als de Maan gaat Kreeft binnen om vandaag haar eerste kwartaal te maken, we komen op een kruispunt in onze huidige eclipscyclus. We bevinden ons ergens precies tussen het verleden en de toekomst. Er wordt iets geboren, maar zijn gezondheid zal afhangen van de lichtheid van de ziel, de lichtheid van het hart, die nu wordt gewogen tegen de veer op de weegschaal van de Weegschaal van de noordelijke knoop. Een krachtig nieuw begin bij nieuwe maan heeft ons naar een moment van de waarheid geleid en nu staan we voor een test. We worden nooit getest omdat er een grootmeester in de lucht is die ons wil straffen of veroordelen in een absolute of eeuwige zin. Oordeel maakt deel uit van het proces van hoe de evolutie van de ziel zich ontvouwt... deze testmomenten maken deel uit van hoe de vorm van ons lot zich vormt.
In het Egyptische pantheon leidde de hondengod, Anubis, zielen naar de oordeelszalen na de dood, waar de ziel (afgebeeld door het hart) zou worden gewogen tegen een veer. De soepele overgang van de ziel hing ervan af dat ze zo licht als een veertje was.
Maar dit is niet alleen een verhaal over de letterlijke dood. Aangezien er niet zoiets bestaat als de letterlijke dood, dient de mythe als een herinnering dat lichtheid van het hart cruciaal is voor alle belangrijke overgangsfasen.
Misschien bestaat er niet zoiets als een perfect evenwicht tussen de hart en de veer. Veren zijn immers aerodynamisch en rusten in hun natuurlijke omgeving nauwelijks op een plaat. En het hart ook... het hart houdt van oneffen grond, en zijn leefgebied is wild, onvoorspelbaar, oneffen en niet bedoeld om helemaal "waterpas" of "zelfs gekield" te zijn.
Nog steeds de lichtheid van de veer , de gevleugelde kwaliteit van het hart ... dit zijn beelden die ons nu oproepen. Roept ons op om er diep op te vertrouwen dat de overgangen die plaatsvinden doelgericht zijn, zelfs als ze pijnlijk of onbekend zijn ... bevrijdend, zelfs als ze soms gevangen of beperkend lijken. Het hart is de verbeelding, en zijn vrijheid stijgt grenzeloos. De lichtheid van het hart in dit overgangsmoment gaat daarom niet over het ongeschonden of perfect door deze verandering gaan... het hart zou het hart niet zijn als dat het geval was. In plaats daarvan gaat het erom te leren onze verbeelding te openen, de vleugels die bloeien uit de vallei van de ventrikels van het open hart.
Het lot van onze ziel is om te leren leven. Dit betekent dat we moeten leren hoe we een goede dood kunnen sterven. Sterven is nooit letterlijk, en het leven heeft geen tegendeel, net zoals de verbeelding geen tegendeel heeft, zo is het belang van licht sterven onvoorwaardelijk. Elke dood kan gevleugeld zijn... net zoals de bewaarders van de dood in de hoogte cirkelen... niet roofzuchtig maar conciërge... ons langs het denkbeeldige pad van bevrijde bevrijding vegen.
Dit moment is kostbaar. En zelfs als we falen, zelfs als het eng is, zelfs als we het verkeerd doen of de vreemdste kenmerken van het lot oplopen, roept de visie van het gevleugelde hart ons volledig geloof en vertrouwen op.
Zeggen “ ja,' kan een bedrieglijke manier zijn om het uit te drukken. De hondengod, Anubis, is een bewaarder van eden en loyaliteit. Hij is net zo goed een waakhond als een schoothondje. De eerste eed die we altijd afleggen, is om ons hart zo licht als een veertje te houden, wat we ook contractueel verplichten, zelfs als we ons op de zwaarste en meest serieuze plaatsen bevinden. Dit is een vreemde paradox, maar het is belangrijk. Omdat de onderwereld zelf de plaats is van planeten als Mars en Pluto, en net zoals Hades een waakhond had, Cerberus, is de lichtheid van het hart niet alleen een zaak van onschuld of blinde goedheid. De lichtheid van het hart is ook het dierlijke instinct... het snelle golven van veren en de plotselinge flits van vleugels in de bomen. Het is niet de bedoeling dat we wegvliegen of boven problemen uitstijgen door een Icarus-lichtheid van het hart, maar eerder om de gevleugelde bergen te zien als een integraal onderdeel van de vallei ... deel van hetzelfde landschap, onontkoombaar met elkaar verbonden door liefde, vriendschap, territorium en strijd gelijk. Ons werk is om loyaal te blijven aan alle aspecten van het werk, omdat het werk het werk van de ziel is, de 'goede dood' van de ziel, en haar oordelen altijd onder ons zijn, het pad van het lot vormgeven en trouw blijven aan ons ondanks eventuele tekortkomingen van onze eigen loyaliteit. De hondengod is loyaal aan ons en leert ons loyaliteit door zowel haar vriendelijke kussen als grommende waakzaamheid. Zowel door zijn affiniteit met de donkere nacht van de maan en het knagen aan doodsbeenderen, maar ook door zijn snurkende nachtmerries en koppige koppigheid.
Als we terugkijken op dit moment, over tien jaar, zullen we dan zeggen tegen onszelf, "was dat een epische, mooie, verwarrende, donkere, diepe en geweldige tijd?" Of zullen we zeggen:"Ik wou dat ik me voor dat moment had opengesteld ..." Hoe dan ook, over tien jaar zal er nog steeds een trouwe hond naast ons zitten ... of aan onze voeten slapen, of luisteren zonder een van de begrip noemen we begrip...tevreden tot de dood...een gevleugelde zonnehond die in de schaduw van de vallei ligt.
Gebed:help ons om door dit kritieke moment te gaan met de lichtheid van ons hart...mogen we loyaal blijven aan alle elementen van het werk.
Creative commons-afbeelding:https://www.flickr.com/photos/liberato/