Laten we vandaag dieper ingaan op de Uranus/Jupiter-driehoek.
Jupiter bevindt zich momenteel in het tweede decaan van Leeuw, dat door Jupiter wordt geregeerd, en Uranus bevindt zich in het tweede decaan van Ram, dat door de zon wordt geregeerd. De combinatie wijst op de creatieve ontwikkeling van het ego door snelle, plotselinge en onverwachte doorbraken of verrassende kansen. Het terugbellen na een auditie, de verrassende promotie, of de ontploffing van een gloeilamp in je hoofd die precies de juiste oplossing wekt voor het probleem dat je dwarszit.
Sommige mensen zeggen dat Jupiter over 'geluk', maar anderen zeggen dat geluk niets meer is dan de toevallige ontmoeting van de gelegenheid met voorbereiding. Voorbereiding lijkt zeker te helpen bij deze transit, die specifiek in het voordeel lijkt te zijn van hardwerkende creatieve mensen die wachten op een doorbraak. Tegelijkertijd wordt deze transit een stuk gecompliceerder als we kijken naar het gelijktijdige vierkant van Uranus met Pluto, wat een van de oudere zussen van het geluk, noodzaak (of lot) met zich meebrengt.
In een Griekse scheppingsmythe noodzaak, genaamd noodzaak, Ananke is de eerste scheppingskracht, samen met Nous (reden/verstaanbaarheid/orde), en in andere is ze gekoppeld aan Chronos/Saturnus (tijd/ruimte/orde). Het idee van noodzaak is zijn eigen noodzaak. Jung zei ooit:"Je ontmoet je lot op de weg die je neemt om het te vermijden." Hij zei ook:"Het lot doet graag wat ik weet dat ik moet." Noodzaak is de kracht in alles waarvan de dwanghandelingen willekeurig, chaotisch, betekenisloos, onvoorspelbaar, uitwijkend, afwijkend, onbegrijpelijk, spontaan, dubbelzinnig en zeer goed bestand tegen interpretatie zijn. In feite werd Ananke door veel Grieken gezien (ik heb onlangs vernomen) als een godin die geen offers wilde brengen en die bijna onmogelijk te overtuigen of te smeken was.
Pluto heeft een nauwe relatie met Ananke, zoals evenals al haar dochters (het lot), omdat Pluto ook nauw verbonden is met de oorspronkelijke chaos en dwanghandelingen van de ziel. Hoe graag we de verlangens van de ziel of de motiverende beelden van de ziel in ons leven ook zouden willen begrijpen, Pluto daagt ons altijd uit om ons volledig over te geven aan de noodzaak van de dwang zelf. De dwang is zijn eigen reden. De honger naar elke vorm van ervaring die we in het leven willen hebben, hoewel soms rationeel verklaarbaar of causaal geïnterpreteerd kan worden, is ook zinloos buiten het beeld van het verlangen zelf.
Bijvoorbeeld:roem. We zijn zo gewend om het verlangen naar roem te vergeestelijken, het terug te brengen tot de dwang van een smerig klein ego, of er alleen voor te kiezen om degenen te valideren als "echt" beroemd wier roem het resultaat was van eerlijk werk, waar het eerste verlangen was naar het werk zelf. Dan zeggen we:"die persoon heeft het verdiend." Zie je, er is iets diep irrationeels aan het verlangen naar roem, en dus rationaliseren we onze weg er omheen met praten over het ego of praten over echt kunstenaarschap of echt vakmanschap of bescheiden succes. Vanuit Pluto's oogpunt leven we vaak niet specifiek authentiek omdat we bang zijn voor de dwang, de chaotische noodzaak, de zinloze maar onvermijdelijke drijfveer van onze verlangens zelf.
Dit komt neer op een nog fundamenteler probleem:we hebben de neiging om beelden en verlangens of beelden en instincten te scheiden (dit was een favoriet onderwerp van zowel Jung als zijn protégé James Hillman). Dus we zeggen:"het verlangen dat je hebt om beroemd te zijn, is GEWOON verlangen." We bouwen bewijs voor deze bewering door te verwijzen naar voorbeelden van mensen die beroemd worden om nog steeds naar 'meer' te verlangen. We zeggen dus:"Zie je, verlangen is het echte probleem... het gaat nooit om 'wat' je verlangt, het is gewoon een fundamenteel probleem om de verschillende illusies van verlangen je te laten overwinnen."
Maar laten we gooi dit Cartesiaanse idee even weg. Laten we het als niets anders beschouwen dan de frustraties van de apostel Paulus, die na weer een schipbreuk op zee gestrand is op zijn vuur- en zwavelboekreis. Laten we ons in plaats daarvan voorstellen dat verlangens en beelden onafscheidelijk zijn. Laten we ons voorstellen dat in elk beeld zijn eigen instinctieve noodzaak zit. Binnen elk beeld is er dus zoiets als een diep irrationeel, onverklaarbaar dierlijk lichaam. Binnen elk verlangen is er een beeld, en de dwangmatigheden van dit beeld zijn trouw aan zichzelf. Ze kunnen niet gemakkelijk van hun aard worden weggehaald (zoals Ananke), omdat ze elk hun eigen lot zijn.
Om nu terug te komen op ons imago van roem, laten we proberen ons denken aan te passen. Laten we bedenken dat de obsessie met roem niet het resultaat is van op hol geslagen verlangens, en het verlangen naar roem kan niet worden teruggebracht tot een ongespiritualiseerd ego. De verschillende verlangens naar roem, de verschillende soorten roem, zijn eerder inherent aan de verschillende beelden van roem zelf. Neem bijvoorbeeld Jupiter in het teken van de leeuw, in het tweede decaan van de leeuw, het meest leeuwachtige gezicht van Jupiter. Hier hebben we een beeld van nobele kracht, van moed en vastberadenheid die opkomt als de zon, marcherend door de stad als een leeuw met adelaarsvleugels. Dit beeld van kracht, lichtheid, vlucht, moed, adel, trots, royalty en succes is zijn eigen instinct. Deze beelden zijn hun eigen unieke verlangens. We kunnen deze beelden niet scheiden van 'puur verlangen' zonder puur verlangen te geven aan een andere nieuwe god of gezicht, een aantal andere kenmerken:het verhelderde gezicht van een Boeddha met stenen licht, of de stille kracht van een kluizenaar die in de bergen woont. Wat onze beelden van verhelderd verlangen ook zijn, ze zullen nog steeds verbonden zijn met beelden en beelden met de intens irrationele noodzaak van het leven zelf. Beelden en belichaamd instinct, eeuwig onafscheidelijk.
Met dit in gedachten verschuift de vraag van gezuiverde verlangens naar verlangens die zuiveren. Dit gebeurt wanneer we de irrationaliteit en 'reeds eeuwigheid' erkennen, eer bewijzen aan de verlangens die we koesteren, hoe irrationeel, immoreel of onontwikkeld ze ons ook lijken. Zo wordt ons verlangen naar zoiets als roem gekastijd, of gezuiverd, niet weg van het 'object' van verlangen, maar IN het beeld van zichzelf. Gezien het voorbeeld van roem, zouden we kunnen doorgaan met het nastreven van roem terwijl we erkennen dat de vruchten van dat streven al vervat zijn in het streven zelf, samen met zijn frustraties, zijn overdreven ego-verlangens, het triomfantelijke successen en daaropvolgende zonsondergangen. Door te erkennen dat de verlangens van onze beelden hele landschappen bevatten, hele werelden nodig hebben, demoraliseren we het echte probleem dat we met beelden hebben... wat het idee is dat ze ons naar de eeuwigheid kunnen verlossen wanneer de ervaringen van welke verlangens, welke beelden dan ook, worden al eeuwig.
Als we dit alles vertalen in een paar simpele vragen, zouden we ons kunnen afvragen:
* Waar word je het meest door gemotiveerd, echt, zonder schaamte, schuld of oordeel?
* Leef je in de diepste irrationaliteit van je verlangens?
* Houd je jezelf voor de gek door te denken dat je verlangens over iets anders gaan dan over henzelf?
* Kun je van je verlangens genieten zonder te verwachten welke vruchten ze zullen opleveren?
* Kun je ervan uitgaan dat de aard van je verlangens verschillende mogelijke uitkomsten met zich meebrengt, en kun je de poëtische of romantische schoonheid in elk van die uitkomsten..zie je de verschillende manieren waarop je mythe tot uiting kan komen?
* Kun je een paar tegenstrijdige mythes in je leven ontdekken? Geef je jezelf de ruimte om met een paar tegelijk te leven, vol tegenstrijdigheden, of probeer je de onmogelijke wiskundige vergelijking te maken om ze allemaal bij elkaar te brengen? Is het nodig om prioriteit te geven aan of iets meer te focussen op het ene beeld of verlangen dan op het andere?
* Is het tijd om toe te geven dat je diepste verlangens niet superspiritueel, moreel, religieus of heilig uitzien? Is het mogelijk dat je jezelf hebt buitengesloten van de tempel van de god die je het meest wil?
Snel succes, doorbraken en kansen die een ontmoeting of uitbarsting veroorzaken van de verlangens die we het meest geneigd zijn te onderdrukken, dit is wat er nu op tafel ligt. Nogmaals:"Het lot doet graag wat ik weet dat ik moet." Aan de andere kant herinneren uitbarstingen en plotselinge of schokkende gebeurtenissen die onze motivaties en verlangens helpen verduidelijken ons er ook aan dat:"Je ontmoet je bestemming op de weg die je neemt om het te vermijden."
Gebed:niet zo ding als pure verlangens zonder unieke gezichten, het is niet nodig om verlangens uit te leggen of te rationaliseren, geen verwachting van verlangens om ons te bevrijden van verlangens...al eeuwig, we bewegen ons in de donkere lichamen van noodzaak...het is onze geluksdag
Afbeelding met dank aan tanakawho, bij creative commons beeldlicentie