Van alle planeten in ons astrologische pantheon kan Saturnus wees de planeet die het meest toepasselijk wordt genoemd, "de god van tegenstellingen." Als de planeet die aan de verste rand van het bekende zonnestelsel leefde, was Saturnus de negater, degene die identiteit, bijzonderheid en grens aan elk van de andere planeten gaf door zijn ontkenningen, zijn "nee's" en zijn onderdrukkende lineaire en logische stijfheid. Door de relatie van elke planeet met Saturnus vindt het archetypische veld van een planeet zijn grenzen en definitie. Het is inherente archetypische dualiteit die niet anders kan dan ontdekt te worden wanneer het betrekking heeft op de god wiens natuurlijke neiging is om zich te verzetten tegen of te observeren. Het is bijvoorbeeld door de lens van Saturnus en zijn relatie met de zon dat we de zon kunnen definiëren als (onder andere) "zelf"-gericht. De zon centraliseert, straalt vanuit het centrum en houdt elkaar vast, en we kunnen deze dingen zeggen vanwege de bijna onzichtbare aanwezigheid van Saturnus in deze beschrijvingen. Het woord "centraliseert" impliceert Saturnus als de planeet aan de rand (NIET het centrum). Het woord uitstralen impliceert een beweging van het centrum naar buiten, wat Saturnus impliceert als de planeet die de dingen naar binnen en naar beneden brengt (een contrasterend beeld van dood en verval of traagheid). De uitdrukking "houdt samen", impliceert op dezelfde manier het "uit elkaar halen" van Saturnus, of de vernietiging of het verval van Saturnus.
Door Saturnus leren we de unieke eigenschappen van de zon, haar onderscheidende karakter, en als resultaat een archetypische landschap ontstaat met zijn eigen unieke heuvels en valleien, rivieren, meren en beken. Zonder deze impliciete kracht van Saturnische oppositie zouden we ook geen onderscheid kunnen maken tussen bepaalde oppositionele beelden binnen het archetypische rijk van de zon. Bijvoorbeeld een opgeblazen ego en een gulle, gloeiende goedheid. Als de heerser van grenzen en tegenstellingen, is het Saturnus die deze onderscheidingen en regels over beide kanten gelijk creëert (onthoud dat Saturnus verheven is in Weegschaal, het teken van de weegschaal).
Vele pogingen zijn gedaan gemaakt om de dualiteit van Saturnus te overstijgen of te overstijgen. Maar deze pogingen worden al gedaan in dezelfde Saturniaanse geest van dualiteit. Een "probleem" met Saturnus is al Saturnus, aangezien Saturnus de onafscheidelijkheid is van het gif en het tegengif. Mensen die met deze onafscheidelijkheid leven, die zich daarvan bewust zijn, worden wel eens melancholisch genoemd. Er is een soort zwaar, depressief gevoel van onvermijdelijkheid en onontkoombare angst. Niets deugdzaam is niet ook een ondeugd en er is geen ondeugd die niet ook een deugd is. Diep in deze onvermijdelijk paradoxale structuur is de kennis van verval en vergankelijkheid, evenals de zwakheid of ziekte van de ziel wiens einde nadert. De schalen in de hal van de doden zijn in zicht. Het geschenk van Saturnus aan ons is de ambivalentie van de ouderdom, die voor ons op elk moment beschikbaar is, niet alleen op de letterlijke ouderdom.
Tegelijkertijd zijn mensen die woeden tegen de onafscheidelijkheid van de tegenstellingen, altijd op zoek voor een antwoord of een soort van absolute vrijheid, worden gedreven door Saturnus, een meedogenloze leermeester... wiens werk de nooit eindigende slavenrit door de vallei van tranen is. Toen de Boeddha in zijn laatste instructie zei dat alle dingen in verval raken, of dat die ervaring teleurstellend is, en dat je door waakzaamheid slaagt, gaf hij ons dan niet een soort Saturnus-geheim? Misschien is het voor ons mogelijk om deze laatste woorden te zien als de "gulden middenweg" die uit de leiding van Saturnus is gehaald. Geen ontsnapping. Alleen een instelling die we kunnen aannemen naar en binnen de dans van de tegenstellingen zal voorkomen dat we te snel worden verteerd door de draak die ons al opeet. De wijsheid die we denken te hebben opgedaan over wat dan ook (het tegengif) is onlosmakelijk verbonden met het gif (het probleem waarvoor we wijsheid hebben gevonden). Met dit begrip (dat ook de wijsheid van Saturnus is) komt er een soort reflecterend gevoel voor humor, het vermogen om de dingen ondersteboven te zien, of om door de letterlijkheid van de ene kant naar zijn wortels in de andere te kijken. We ontsnappen niet aan vergiften of tegengiffen, noch aan hun tegenstrijdigheden of hun paradox, maar we doorzien ze naar hun basis in het imaginaire. Saturnus is daarom de god van de onvermijdelijkheid ... geen ontsnapping ... de grenzen en muren, de ontkenning van dood en verval, het ineenstorten van tegenstellingen in de verbeelding en hun gevechten die onophoudelijk 'de echte wereld 'daarbuiten' creëren.'
Saturnus is ook de zondebok. Hij is degene die verantwoordelijk is voor het fundamentele gevoel van deze tegenstellingen. Hij is degene die verantwoordelijk is voor de harde verdeeldheid die leiden uit onze waarnemingen. Hij is verantwoordelijk voor deze verhardende tegenstellingen. Dus geven we Saturnus de schuld. Maar in deze schuld zijn we ook al in de greep van een van Saturnus' dubbele uitdrukkingen:schuld en verantwoordelijkheid. "Ervaring is teleurstellend", zei de Boeddha, wat een toewijzing van schuld is (het woord schuld betekent zoiets als berispen of ontevredenheid over uiten), maar "door waakzaamheid zul je slagen", wat een verklaring van verantwoordelijkheid is. Onze relatie met de tegenstellingen is zowel teleurstellend als provocerend voor onze aandachtige, opmerkzame en verantwoordelijke deelname. Saturnus is zowel de teleurstellende onvermijdelijkheid van ons bestaan als de opdracht om hier te zijn en om in zijn spanningen te werken met aandacht voor hun absurditeiten, tegenstrijdigheden en paradoxen.
Zoals Saturnus regeerde "de gouden leeftijd”, is er ook een wijsheid in de beklemmende oneindigheid en onvermijdelijkheid van het leven in de dualiteit. Door onze toegang tot verval en vergankelijkheid (het domein van Saturnus), door toegang tot oppositioneel bewustzijn, zien we in de aard van beperking zelf, zodat grenzen beperkt worden. Dit is de reden waarom Saturnus ook de heerser is van zowel Steenbok als Waterman, en dit is ook de reden waarom James Hillman er terecht op wees dat Saturnus zelf een prima "heerser" was op het gebied van astrologie. Wanneer we de grenzen van grenzen kennen, zijn deze tegenstellingen en tegenstellingen niet langer een probleem dat moet worden opgelost, maar eerder een terrein dat moet worden beschreven in de taal van het symbool. De werkelijkheid is geen kwestie van ultieme metafysische oorsprong of bestemmingen, want door beide heen te kijken is er geen begin of einde, een tijdloosheid doordringt tijd en ruimte, universa die eindeloos creëren en sterven. De vrijheid van Saturnus is het kompas, de kaart en de tekengereedschappen. De vrijheid van Saturnus is de paranoia van bevrijdende humor en een denkbeeldig tegengif voor het denkbeeldige gif (de muzikale 'wetten' van de denkbeeldige sferen brengen onze 'letterlijke' problemen opnieuw op één lijn en brengen ze terug in de verbeelding en tijdloze tijd).
Is het mogelijk dat de ontdekking van Neptunus, als een psychische gebeurtenis in de menselijke geschiedenis, samenvalt met een opkomend bewustzijn van de eigen grenzen van Saturnus? Dit zou niet betekenen dat Neptunus "buiten Saturnus gaat", want dit is weer de taal van Saturnus die spreekt, maar eerder dat Saturnus voorbij gaat MET Neptunus. Heeft ons bewustzijn nu een speciaal begrip van de grenzen van grenzen? Geeft dit niet 'vorm' aan het onbewuste, aan het ongebonden, aan het imaginaire zelf? Creëert de relatie van Saturnus met Neptunus geen raadsel voor het bewustzijn? Wij zijn niet langer schepselen die streven naar transcendentie van de tegenstellingen, maar we zijn ons eerder bewust geworden van de onvermijdelijkheid van zowel "het probleem van de tegenstellingen" als het imaginaire waarin ze geworteld zijn en voortdurend worden uitgedrukt.
Het beste voorbeeld dat ik kan bedenken, komt van mijn decenniumwerk met ayahuasca, dat ik lange tijd in strikt duistere termen heb bekeken:ayahuasca is een deur naar bewustzijn voorbij de tegenstellingen. Deze kennis van het 'rijk voorbij de tegenstellingen' was natuurlijk vanaf het begin Saturnus, hoewel ik het destijds als Neptuniaans zou hebben beschouwd. Uiteindelijk, door vele jaren van deelname, werd het probleem met de tegenstellingen en de voortdurende behoefte aan bevrijding, genezing, transcendentie, zuivering, enz. in mijn ogen de oude duivel Saturnus, die me meenam voor een ritje. De duivelskaart in tarot. Nodeloos vastgeketend aan een chronisch probleem, al die tijd een oplossing genoemd. Ironisch genoeg was alles wat ik ooit had gehoord over het 'medicijn' dat een kwaadaardig drankje was, een drankje van duistere krachten en krachten, een verleidelijke praktijk, enz., meteen waar. Het was ook, vals. Maar voordat ik nooit beide kanten van het gezicht van Saturnus had kunnen zien... zowel het gif als het tegengif.
Dit bracht me ertoe mijn toewijding los te laten en te oefenen met ayahuasca, wat na verloop van tijd , leidde tot een geheel andere perceptie van zowel Saturnus als Neptunus. Ik voel me meer Neptunisch nu ik me ooit heb gevoeld sinds het beëindigen van mijn ayahuasc-beoefening. Meer voeling met de vorm en het karakter van het ongebonden imaginaire, met het tijdloze en eeuwige, en toch ook diep bewust van het feit dat dit ongebonden/imaginaire een eigen gezicht heeft. Namelijk de mijne en de werelden die ik bewoon. Maar ook anderen. Het geschenk van Saturnus aan Neptunus en het geschenk van Neptunus aan Saturnus zijn één en dezelfde uitdrukking... het onderscheidende karakter van het imaginaire, de tijdloosheid van de tegenstellingen. Echte denkbeeldige problemen met denkbeeldige echte oplossingen. Een precies soort vrijheid. Niet alleen "je creëert je eigen realiteit", maar ook "de realiteit creëert je eigen jij."
Ga nu een stapje terug van dit alles... en trap er niet in. Deze gedachten zijn de uitdrukkingen van Saturnus en Mercurius die stationeren terwijl Saturnus vierkant Neptunus staat. Geen ontsnappen aan oppositionele spanningen. Geen grote antwoorden die niet ook vergif zijn. Dit zijn denkbeeldige verlangens die zijn gedistilleerd door de 'problemen' van mijn geest. Maar dat is natuurlijk een idee waar ik blijkbaar toegewijd aan ben ... de kunst van de astroloog is om de muziek van de sferen op zo'n manier te zingen dat anderen de realiteit van dit moment in de eeuwigheid weerspiegeld kunnen vinden. Omdat ik aan problemen gebonden ben en er verliefd op ben.
Gebed:de precieze muziek van onze problemen…