Het Maan/Saturnus-thema van de astrologie van vanmorgen kan het gevoel wekken dat iets zijn vervaldatum heeft bereikt. Iets is uitgeput of moe. Iets zal niet wijken of verder gaan. Iets waar we bovenop zaten, overweldigt ons nu. Bij het Vissen/Boogschutter-vierkant gaat het er soms om dat bepaalde grenzen worden bereikt in onze zoektocht naar waarheid of hogere kennis. Aan de andere kant kan het Maan/Saturnus-vierkant soms in ons een eenvoudige stemming van ernst weerspiegelen, evenals het verlangen naar avontuur of vrijheid van het 'bekende'. De maan in Vissen brengt vaak een versluierde kwaliteit. dingen zijn niet helemaal zoals ze lijken of we worden gemakkelijk misleid of overtuigd. Het is ook gemakkelijk voor onze stemmingen om ons van anderen te isoleren, of voor onze ziel om te snakken naar de wijd open plekken van eenzaamheid, traagheid en introspectie. We kunnen ons ook ergens buiten bevinden... luisteren naar de stem van de redenen of zorgen van de wereld en toch vreemd afstandelijk, afstandelijk of ambivalent.
Omdat Mercurius zojuist retrograde is gegaan in het teken Waterman , kunnen we dieper ingaan op dit idee van ambivalentie, dat lijkt op het verkeerd begrepen neefje van Mercurius retrograde's populaire dochter, 'introspectie'.
Het woord ambivalentie betekent 'beide; sterk', en het draagt associatieve resonantie met woorden als 'omgeving' (beide, omringend) en dubbelzinnig (beide betekenis, rond beide en dwalen). Tijdens Mercurius retrogrades zeggen we vaak dat het een goed idee is om "naar binnen te gaan" of om "de geest tot rust te brengen" of "ons denken te herzien". Het probleem is dat het gebruik van dit soort taal over de retrogradeperiode van Mercurius is als de luide mondkapitein van het voetbalteam die een groep jonge Engelse majors probeert te leren Shakespeare te lezen.
Wat Mercurius retrogrades eigenlijk creëren gaat niet over een 'interne plek' versus een 'externe plek'. Mercurius-retrogrades gaan niet over introversie versus extraversie, en ze gaan niet over het opnieuw oprakelen van oude gedachten om ze te herstellen of te verbeteren. Vaker gaan ze over ambivalentie... het rond en rond cirkelen dat een omgevingslicht creëert in het geestesoog, het en/en dwalen dat absoluut noodzakelijk is voor dwazen die op verborgen voorwerpen en seksuele magie stuiten.
We zijn zo bang om aan onszelf toe te geven dat er in ons, rustend maar wakker, alert maar onverschillig, een dierlijke geest is wiens onzichtbare mantra zich keer op keer herhaalt, als de staart van een tijger die heen en weer fladdert:'Het kan me niet schelen. Het kan me niet schelen. Het kan me niet schelen.'
Voor alle duidelijkheid, we hebben het niet over het 'het kan me niet schelen' van wrede onverschilligheid of intolerantie. Niet het "het kan me niet schelen" van hipster-ego of intellectuele neerbuigendheid of de postmoderne Boeddha-bar met zijn atheïstische trots. We hebben het over de "het kan me niet schelen" die alle dingen in hun zonlicht ziet staan. Net zoals Mercurius van positie verandert van avondster in morgenster, wordt hij opgeslokt door de zon. De normale positie van Mercurius als de boodschapper tussen werelden, gesymboliseerd door zijn vroege ochtend- en vroege avondposities (beide omgevingstijden van de dag), wordt duidelijk omdat zijn normale ambivalentie aan het vervagen is. Dit is de reden waarom sommige mensen ongelooflijk bezeten en impulsief worden over ideeën en gedachten tijdens Mercurius retrograde (omdat Mercurius wordt opgeslokt door de enkelvoudige agenda van de zon), en astrologen zullen je aanraden "naar binnen te keren en het af te wachten". Maar nogmaals, dit mist iets. Het is net zoiets als zeggen:"Wacht maar tot de pestkop klaar is met je te slaan en dan kun je weer normaal worden. Misschien leer je een paar dingen terwijl hij je ook in elkaar slaat!' Op een dieper niveau gaat het niet om iets uit te wachten of iets in te nemen. Dat zou zijn om Mercurius te lezen in TERMEN van de enkelvoudige zon. Als we het in omgekeerde richting bekijken, gaat het erom de zon te lezen in termen van Mercurius... een helderheid en een centrale plaats die wordt gegeven aan het twee-zijn, aan het doelloze dwalen en de kracht van het omgevingslicht.
Voor neem bijvoorbeeld de roeping van een therapeut, genezer of counselor. Iemand die luistert naar en getuigt van het leven van anderen. Natuurlijk zouden we op het ene niveau kunnen praten over het verlichten van pijn en lijden, het "genezende werk", en het medelevende hart enzovoort, maar op een ander niveau, misschien nog belangrijker, is er een omgevingslicht in de ogen van de therapeut die alleen kan worden gezien of gevoeld, zelfs gevalideerd, door een constante stroom van ontmoetingen met mensen die vastzitten, of lijken vast te zitten, in hun eigen licht. Het oog van de kwiktherapeut is geen "objectief" oog, maar eerder een en/en-oog, een omringend oog, zoals de waakzame blik van een schemerige tijger, krachtig omdat niet onder de indruk, alert maar niet hongerig, roofzuchtig maar niet stalkend. De kracht van het leven voor zowel de dieren van de jungle als de tijger wordt gegeven aan deze kijk- en kijkdynamiek... de sensualiteit van een "het kan, maar het kan me niet schelen" dat door onze meest weelderige omgevingen golft.
Therapeut of niet, deze schemertijger bestaat in ieder van ons, en te vaak verwarren we zijn ambivalentie met wreedheid of zijn sfeer met schaamte. We proberen van zijn stille kracht een theologie te maken en we leggen blanco boeddhahoofden op onze ondergoedlades, recht voor onze met lampen verlichte make-upspiegels. Wat bereiken we? Het is niet alleen sereniteit of vrede. Het is niet alleen een goede prijs voor heel voedsel en je eigen tas om mee naar huis te nemen. Het gaat ook om irrelevantie. Het gaat over de sensuele kwaliteit van irrelevantie, die ideeën uit hun meest geconcentreerde licht haalt en in de schaduwen van zwervend dwalen. Dat dimmen van het licht dat ons kalmeert, en de staart van de tijger die weer beweegt... heen en weer:"Het kan me niet schelen. Het kan me niet schelen. Ik zou het kunnen, maar het kan me nog steeds niet schelen.'
Dus laten we onze gedachten nu niet alleen herzien, herzien of heroverwegen. Laten we niet gewoon "naar binnen gaan", of welke andere Mercurius-instructies ons ook worden gegeven door de aanvoerders van onze new age-voetbalteams. Laten we in plaats daarvan kijken of we onszelf gevangen kunnen houden in onze lichten, anderen gevangen in die van hen... en door verder te gaan door de schaduwen, terugkeren naar die golvende spanning, die stille spierkracht van onze diepste ambivalentie.
Gebed :Tijger! Tijger! helder branden
In de wouden van de nacht,
Welke onsterfelijke hand of welk oog
Zou uw angstaanjagende symmetrie kunnen omlijsten?
(William Blake)
Afbeelding met dank aan Ignacio bij creative commons imagelicenties