Vandaag komen de maan en de zon samen in Boogschutter en beginnen we aan de laatste maancyclus van 2015. Wat een jaar is het geweest, en wat een jaar hebben we om naar uit te kijken in 2016.
De cyclus van vandaag begint met een superieur/dominant vierkant van Jupiter naar de zon en de maan, en aangezien Jupiter de heerser is van de zon en de maan, betekent dit dat onze cyclus begint met een zeer krachtige Jupiteriaanse thema. Of dat nu geluk, positiviteit en geloof betekent, of onverwachte voordelen en steun die komen helpen, de opening van deze maancyclus geeft een goed gevoel. Vooral gezien het feit dat wanneer de cyclus begint Mars net zijn moeilijke aspecten naar Pluto en Uranus heeft voltooid. In sommige opzichten is het ergste van een aantal recente stressvolle tijden nu misschien achter ons, terwijl een aura van hoop en vertrouwen net op tijd terugkeert voor de feestdagen en het nieuwe jaar.
Een andere manier om naar deze configuratie te kijken heeft te maken met het realiseren van doelen of de invloed van eminente of speciale mensen, leraren of leiders. Jupiter als de goeroe of de wijze of dienaar heeft op dit moment een krachtig en vooral positief effect op de dingen. Dus als we duidelijkheid zoeken of ons ergens zorgen over maken, is dit een goed moment om 'de grote man/vrouw te zien', zoals de I Tjing zegt.
Maar dit roept een diepere vraag op. Is het goed om leraren te hebben? Is het niet beter om een bredere school van denken of geloof te hebben, een grotere doctrine of "manier" die we volgen, in plaats van iemand individueel te vertrouwen of te volgen of van iemand te leren? Het is duidelijk dat er geen enkel antwoord op deze vraag is, en het is duidelijk dat de twee kanten elkaar niet uitsluiten. Maar gezien de aanwezigheid van Jupiter, Saturnus en Neptunus in een veranderlijk T-vierkant op dit moment (en ze zijn al een tijdje in dit patroon), zouden we ons kunnen afvragen of individuele leraren of bredere stromingen meer geschikt voor ons.
Persoonlijk ben ik altijd een soort "school van denken" geweest. Ik bestudeer grotere of bredere 'gebieden' van religie, astrologie, filosofie, enzovoort. Vorig jaar na mijn kickstarter begon ik echter een uur durende stage die één op één is met een collega, en geleidelijk aan heb ik ontdekt dat het enorm waardevol is om één op één met iemand te studeren. In het afgelopen jaar, misschien als bijproduct, ben ik begonnen met het geven van meer individuele/particuliere leerlingplaatsen dan ooit tevoren. En hoewel mijn leraar geenszins een 'guru-y'-type is, en ik ook niet met mijn eigen studenten ben, is het me duidelijk geworden dat er iets essentieels verloren gaat in de democratisering van het onderwijs. Omdat we in "afdelingen" studeren, verliezen we vaak mentoren. Omdat we objectiviteit als een blijvende waarde beschouwen, verliezen we vaak de kans om instructies te ontvangen van mensen die meer filosofisch toegewijd zijn aan een bepaalde of iets meer subjectieve manier van doen (of het nu astrologie of acupunctuur of yoga is, enz.).
In de meeste religieuze tradities over de hele wereld, niet alleen in India, is de behoefte aan feitelijk, persoonlijk mentorschap in bijna elk vak of elke leerling een sociale norm, maar hier in de "westerse ” wereld, denk ik dat we zo gevoelig zijn voor onze persoonlijke vrijheid dat het voor ons moeilijker wordt om ons te onderwerpen aan of goede leraren te vinden. Het is alsof we vergeten zijn dat sommige mensen inderdaad meer kennis over iets hebben dan wij. Of het is alsof we aannemen dat 'onder' iemand staan in een leerproces alleen betekent gedegradeerd worden. We zijn vergeten dat voogdij ook bescherming, begeleiding, ondersteuning en zegeningen oproept.
Het is alsof we, alleen omdat een leraar gebrekkig is, of omdat we het niet eens zijn met alles wat ze zeggen, naar het andere uiterste springen en zeggen:"we zijn allemaal gewoon studenten in dit ding samen.” En hoewel dat geen valse verklaring is, voelt het soms niet gekunsteld aan?
Natuurlijk zijn onze leraren mensen. Natuurlijk zullen we het oneens zijn. Natuurlijk moeten we onszelf niet degraderen of degraderen. Natuurlijk hebben we allemaal iets waardevols te bieden. Natuurlijk moeten onze eigen gedachten en ideeën worden gerespecteerd. Maar de hyperdefensiviteit rondom dit alles kan ons er ook van weerhouden te weten hoe we daadwerkelijke leraar-leerlingrelaties aan kunnen gaan en er voordeel uit kunnen halen. De hyperdefensiviteit is als iemand die niet lang genoeg kan stoppen met praten en nadenken om echt te overwegen (om na te denken over) wat een leraar ons aanraadt om te overwegen.
Toen ik bijvoorbeeld voor het eerst met de I Tjing begon te werken, had ik er een hekel aan als de I Tjing me niet het antwoord gaf dat ik wilde, en dus verdraaide of de betekenis van de lezing vervormen tot iets waar ik me goed bij voelde. Evenzo, op de graduate school, wanneer ik workshopkritiek kreeg over mijn schrijven, gooide ik het vaak meteen weg vanwege een verscheidenheid aan excuses die ik zou maken voor mezelf of voor mijn klasgenoten of leraren, of wat dan ook. Op een keer tijdens een ayahuasca-ceremonie vertelden de plantengeesten me gewoon:"Je komt nooit ergens tenzij je leert kritiek te ontvangen, je op een dieper niveau aan je studie verbindt en leraren vindt die je bewondert omdat ze meer hebben. kennis of beheersing van iets vergeleken met jezelf.”
Het woord 'meesterschap' is voor ons een triggerwoord. Omdat ons in ons onderwijssysteem, toen we nog heel jong waren, werd verteld dat iedereen uniek is, iedereen getalenteerd is, iedereen gelijk is, en dus zijn alle ideeën, omdat ze unieke individuen weerspiegelen, in wezen ook gelijk.
Dus, nu we aan deze cyclus beginnen, is het een goed moment om over deze thema's na te denken. Als we iemand zijn die gewoon niet zonder een leraar kan, dan is dit misschien niet de boodschap van de dag. Maar als je op mij lijkt, dan vermoed ik dat deze reflecties nuttig kunnen zijn. Ben je toegewijd aan je studie, je vak of je roeping in het leven? Heb je een goed ondersteuningssysteem van docenten of mentoren? Ben je in staat jezelf of je werk te onderwerpen aan objectieve luisteraars of mensen die misschien meer weten dan jij over wat je ook graag doet? Deze cyclus met Jupiter-thema biedt grote voordelen voor ons in termen van het herstellen van liefde en respect voor de rol van leraren, ministers, mentoren en rolmodellen in ons.
Het is zo verleidelijk om deze rollen uit ons leven te schrappen, simpelweg omdat we in het verleden met teleurstellingen te maken hebben gehad, of omdat we te trots of te zeker zijn over onze eigen capaciteiten.
Gebed:Moge de rol van de leraar, gids, mentor, predikant en leider nu op een positieve manier in ons leven worden hersteld of nieuw leven worden ingeblazen ... en als we een mentor zijn, gids , of leider, vernieuw dan in ons onze verplichtingen en ons geduld. Verdiep onze wijsheid en stimuleer de liefde die we hebben voor degenen die we dienen.