Δεδομένου του μεταβλητού τετραγώνου t, μαζί με την είσοδο του Άρη στον Τοξότη και την έκλειψη ηλίου, ας μιλήσουμε για λίγο σήμερα για το θέμα του πάθους.
Η λέξη πάθος προέρχεται από τη λατινική λέξη "passio" που σημαίνει "υποφέρω και αντέχω". Υπάρχει επίσης σχέση με τη λέξη «πληγωμένος» και με την ελληνική λέξη «πάθος», που σημαίνει επίσης «βάσανο» ή «προκαλώ συναισθήματα οίκτου, ενσυναίσθησης ή λύπης».
Μερικές φορές μπερδεύουμε τη λέξη πάθος με τη λέξη θυμός. Η λέξη θυμός έχει κάποιες παρόμοιες ετυμολογικές συνδέσεις με το «βάσανο, αγωνία ή αγωνία», και ωστόσο υπάρχουν σαφείς διαφορές. Ο θυμός συνδέεται επίσης με «άρρωστα πνεύματα, στραγγαλισμό, σφίξιμο και στραγγαλισμό» και μπορεί να «διεγείρει την οργή».
Κατά μία έννοια, η διαφορά μεταξύ πάθους και θυμού είναι η διαφορά μεταξύ ενός καλά τοποθετημένου ή κακώς τοποθετημένου Άρη. Σε όλη την ιστορία της αστρολογίας, ο Άρης άλλοτε σχετίζεται με μάρτυρες και άλλοτε με οργισμένους δολοφόνους. Μερικές φορές ο Άρης είναι ένας πλανήτης που αντανακλά το κάψιμο, την κυριολεκτική ταλαιπωρία που νιώθουμε, που μας καταπίνει αλλά και μας ωθεί προς την ένωση με τον Θεό, με τους εραστές μας, με τη δουλειά μας ή με τις πιο απλές καθημερινές πράξεις. Αν δεν υποφέρουμε όπως αγαπάμε, αν η ταλαιπωρία δεν πληροφορεί τις ίδιες τις ίνες της ύπαρξής μας, τότε για κάποιους από εμάς δεν νιώθουμε ότι ζούμε πραγματικά. Αντίθετα, αισθανόμαστε σαν παθητικοί πράκτορες, πολύ μουδιασμένοι, βουβοί ή πυκνοί για να αφήσουμε τις φλόγες του πάθους να προσφέρουν το όραμα και την κατεύθυνσή τους.
Το πάθος δεν είναι απλώς ένας «πάνω από το φυσιολογικό ποσό συναισθηματικού ενθουσιασμού». Δεν είναι κάτι μόνο για καλλιτέχνες ή ακτιβιστές ή ανθρώπους που με ασφάλεια αποκαλούμε μανιακούς, χαρισματικούς ή τρελούς. Δεν είναι επίσης το ίδιο με τον θυμό. Είναι κάτι που έχει τη δύναμη να μας κατευθύνει όταν χαθούμε, να μας ξυπνήσει όταν πεθαίνουμε στο πνεύμα, να ανοίξουμε εισόδους όπου υπάρχει κλείσιμο και να ανανεώσει το σώμα και το μυαλό. Το πάθος απαιτεί μια ορισμένη ταλαιπωρία. Απαιτεί προσπάθεια, και απαιτεί να καούμε από αυτό για το οποίο καίμε… αυτοί είναι οι μη βρώσιμοι καρποί του πνεύματος. Και όταν ζούμε με αυτού του είδους το πάθος, προσέχοντας προσεκτικά τα στραγγαλιστικά, στραγγαλιστικά, πιεστικά και ενοχλητικά πνεύματα του θυμού, καθώς και την παθητικότητα και την αδράνεια, γινόμαστε οι καλά φωτισμένοι λάτρεις του κάτι πολύ μεγαλύτερου από εμάς. Η ζωή γίνεται μια πομπή πάθους, ένα λουλούδι του πάθους, και η ψυχή στεφανώνεται από τον αγαπημένο της.
Σήμερα το πρωί βρέθηκα να ξαναδιαβάζω την ιστορία για τον Ήλιο που λάτρευε τη βασίλισσα του Σαβά που επισκέφτηκε τον Βασιλιά Σολομώντα. Ο θεολόγος Ωριγένης του 2ου αιώνα υπέθεσε ότι η Sheba ήταν η φωνή της νύφης από το Song of Songs, και πολλοί βιβλικοί μελετητές έχουν σχολιάσει την ερωτική αλληλεπίδραση μεταξύ του παγανιστικού ήλιου που λατρεύει τη βασίλισσα και του βασιλιά του Ισραήλ. Στη βιβλική αφήγηση, η Sheba πηγαίνει στην αυλή του Σολομώντα φέρνοντάς του την πλουσιότερη συλλογή μπαχαρικών που έχει γίνει ποτέ γνωστός, και τον δοκιμάζει με μια σειρά από φιλοσοφικά ή θεολογικά αινίγματα. Ο Σολομών τους απαντά ικανοποιημένος και ανταλλάσσουν πολλά δώρα μετά. Πέρα από αυτό, υπάρχουν πολλές εικασίες για το αν την προσηλυτίστηκε ή όχι ή αν έκαναν έρωτα ή ερωτεύτηκαν ή παντρεύτηκαν, ή τι…
Ανεξάρτητα, σήμερα το πρωί πήδηξα από εδώ στις τελευταίες σελίδες του Song of Solomon, όπου η φωνή της εξωτικής (πιθανώς μαύρης) Νύφης προειδοποιεί ενάντια στις καταναλωτικές δυνάμεις της αγάπης. Συγκρίνει την αγάπη τόσο με τον θάνατο όσο και με τον τόπο του Σεόλ (που ήταν παρόμοιος με τον Άδη). Η αγάπη είναι επομένως αδυσώπητη και αχόρταγη, και είναι επίσης σαν θάνατος στο βαθμό που όταν βρισκόμαστε έξω από τη δύναμή της νιώθουμε σαν να είμαστε «νεκροί, αδρανείς, ακίνητοι και χωρίς προσωπικότητα ή δύναμη». αδράνεια, πλήξη και έλλειψη δύναμης, ζωής ή προσωπικότητας. Το να αγαπάς σημαίνει επίσης να περπατάς πολύ κοντά στα άσβεστα στόματα του Άδη.
Για πολλούς ανθρώπους η πλήξη και η έλλειψη προσωπικότητας είναι πιο ασφαλή από το πάθος. Για πολλούς ανθρώπους η αδράνεια και η παθητικότητα είναι λιγότερο επικίνδυνα από το να αφήσουν το πάθος να μετατραπεί δυνητικά σε θυμό ή στα δόντια της επιθυμίας. Όπως είναι λογικό οι άνθρωποι φοβούνται το πάθος. Η φωτιά είναι κοντά στον φόβο. Και όμως δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι οι παραδοσιακές εικόνες του Άδη περιλαμβάνουν τόσο παθητικές όσο και αδρανείς ψυχές, άψυχες και χωρίς προσωπικότητα, παγωμένες ή κολλημένες στις παγωμένες αποχρώσεις, καθώς και εκείνες που καίγονται ζωντανές.
Όταν κάνω ένα βήμα πίσω και κοιτάζω τη ροή ειδήσεων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες ή τους τίτλους του κόσμου, όταν κοιτάζω τη ζωή μου, όταν εξετάζω τους πλανήτες, βλέπω μια κρίση της πίστης. Ψάχνουμε το πάθος γιατί νιώθουμε νεκροί. Έχουμε βαρεθεί την τυραννία της παθητικότητας, κι όμως βρισκόμαστε στα ανοιχτά στόματα των λύκων… πλάσματα που είναι πάντα έτοιμα να φάνε τα πιο άρρωστα από το κοπάδι.
Τι δουλειά που μας αναλογεί. Να ξυπνήσει τους νεκρούς χωρίς να χρησιμοποιήσει βία ή θυμό. Να μετατραπεί χωρίς τον οργιαστικό στόχο της μετατροπής. Να μπερδεύουμε μαζί σαν τον Σολομώντα και τον Σάμπα…μέχρι να κρατηθούμε ο ένας από τον άλλο με την πλήρη γυμνότητα των πεποιθήσεών μας.
Καθώς ο Άρης εισέρχεται στο ζώδιο του Κενταύρου, και ο Ήλιος επισκιάζεται από τη Σελήνη, και ο Δίας και ο Ποσειδώνας και ο Κρόνος δημιουργούν έναν σταυρό στον ουρανό, το πάθος επιστρέφει. Έρχεται η φωτιά της άνοιξης. Και ο καθένας μας χρεώνεται με το ταντρικό και το ιπποτικό το ίδιο, με το άγιο, το αισθησιακό και το γενναίο. Αν από τη ζωή μας λείπει το πάθος, αν είμαστε βαρετοί και βαριεστημένοι και χωρίς προσωπικότητα, πεισματικά παθητικοί στο να έρχονται και να φεύγουν μέρες και νύχτες, και μέρες και νύχτες, τότε δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν μας ξυπνήσει ένα δυνατό. τρομπέτα. Αν από την άλλη ο θυμός και η επιθυμία μας τρώει ζωντανούς, τότε δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν βρεθούμε πληγωμένοι από τη δική μας ένταση ή την έλλειψη διάκρισης. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν οι γέφυρες που έχουμε χτίσει ξαφνικά εξαφανιστούν και δεν έχουμε τίποτα παρά μια πικρή γεύση στο στόμα μας.
Προσευχή:Δίδαξέ μας τη σοφία του διαρκούς πάθους, φύλαξέ μας από το θυμό και προστάτεψε μας από την παθητικότητα