Σήμερα σκέφτομαι την κόρη μου και τη γυναίκα μου, τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου και την αδερφή μου, τα ξαδέρφια μου, την πεθερά μου και όλες τις θείες και τα ξαδέρφια μου την πλευρά της συζύγου της οικογένειας. Η ζωή μου έχει συνυφαστεί και έχει υποστηριχθεί και αγαπηθεί τόσο τρομερά χάρη σε αυτές τις όμορφες, δυνατές και έξυπνες γυναίκες. Κανείς δεν πρέπει να μεταχειρίζεται τις γυναίκες άδικα και κανείς δεν πρέπει να χρησιμοποιεί την εξουσία για να εκμεταλλευτεί ή να βλάψει άλλον άνθρωπο, τελεία.
Σήμερα λοιπόν, ένας διαλογισμός στη Σελήνη το φθινόπωρό της…
Ο Αντίοχος ο Αθηναίος, ένας πρώιμος ελληνιστικός αστρολόγος, έγραψε:«Και πάλι γιατί λέγεται ότι στο μέρος όπου υψώνεται η Σελήνη, δεν υπάρχει τίποτα καταθλιπτικό. και όπου η Σελήνη είναι σε κατάθλιψη, δεν υπάρχει τίποτα εξυψωμένο; Λέμε ότι είναι επειδή η Σελήνη είναι η τύχη όλων. Και αυτόν που η τύχη εξυψώνει, κανείς δεν μπορεί να τον καταθλίψει. ενώ αυτόν που η τύχη καταθλίβει, κανείς δεν μπορεί να τον εξυψώσει.»
Πρώτα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί οι πρώτοι αστρολόγοι έβλεπαν τη Σελήνη ως «την τύχη όλων;» Η απάντηση είναι σύνθετη. Η Σελήνη θεωρήθηκε ως ο πλανήτης που βρίσκεται πλησιέστερα στο βασίλειο της γης (που ονομάζεται υποσεληνιακό βασίλειο), και ως εκ τούτου ήταν ένα είδος πρεσβευτής για τις γήινες υποθέσεις. Οι ίδιες οι γήινες υποθέσεις διέπονται από την αρχή της παροδικότητας και της αλλαγής. Ζούμε σε έναν κόσμο που έρχεται και πεθαίνει. Ομοίως, πολλοί πρώιμοι αστρολόγοι, επηρεασμένοι σε κάποιο βαθμό από την πλατωνική σκέψη, πίστευαν ότι ο υλικός κόσμος της γέννησης και του θανάτου αντανακλούσε (όπως το ανακλαστικό φως της Σελήνης) αυτό που ήταν ουσιαστικό, αιώνιο, αμετάβλητο και θεϊκό.
Η Σελήνη είναι επομένως ένα ισχυρό σύμβολο για την καθημερινή μας ζωή εδώ στη γη. Ένας κόσμος όπου τα υψηλά γίνονται χαμηλά και τα χαμηλά γίνονται ψηλά, επαναλαμβανόμενα και επαναλαμβανόμενα. Η Σελήνη είναι ο ταχύτερος πλανήτης, αυτός του οποίου η όψη αλλάζει συνεχώς, και εκείνος του οποίου το γεωγραφικό πλάτος, πάνω και κάτω από την εκλειπτική, αλλάζει επίσης πιο γρήγορα. Το ανακλαστικό φως της Σελήνης θυμίζει κάτι πρωτότυπο, κάτι ανείπωτο, κάτι εδώ κι εκεί και όμως φευγαλέο, το ίδιο γρήγορα εξαφανίζεται όσο εμφανίζεται.
Η Σελήνη αντανακλά την κύηση καθώς τα πρόσωπά της αλλάζουν κάθε μήνα και μαζεύει συνεχώς το φως των άλλων αστεριών και τα διαχέει. Είναι η αφηγήτρια, η υφαντουργός του ιστού και η βιομήτρα της ζωής.
Είναι το γεγονός ότι η ψυχή μας, και η ψυχή του κόσμου, περιέχει κάτι βαθύ και ζωτικό, ενώ ταυτόχρονα εξαφανίζεται ή κρύβεται συνεχώς πίσω από τις καθημερινές διακυμάνσεις. Τρέφει την ψυχή με το να θυμάται συνεχώς την ουσία της… αντανακλώντας πίσω και κοιτώντας μπροστά ταυτόχρονα μέσα από τις πολλές εφαρμογές και τους χωρισμούς της στα άλλα αστέρια. Σχετιζόταν με την έννοια της «πρόνοιας», από τους πρώτους Έλληνες αστρολόγους…την ουσιαστική συνωμοσία και διάταξη των γεγονότων…κάτι σαν πρόνοια.
Για τύχη, η Σελήνη αντιπροσωπεύει επίσης την ιδέα ότι τίποτα δεν συμβαίνει «σε εμάς», αλλά ότι ό,τι συμβαίνει αντικατοπτρίζει αυτό που ήδη είμαστε, αυτό που ήδη υπάρχει. Υπό αυτή την έννοια, είναι η αγκαλιά της μητέρας, από μήτρα σε τάφο.
Όταν η Σελήνη είναι στην πτώση της, δεν υπάρχει κανένας άλλος πλανήτης εξυψωμένος. Το λέμε αυτό γιατί αυτή είναι η τύχη των πάντων, και αυτό που πέφτει δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά μόνο να αγκαλιάσει, να κρατηθεί και να αποδεχτεί. Γιατί ξέρει ότι και αυτό είναι το παιδί που αξίζει να κρατήσεις. Αυτή είναι και η ζωή που αξίζει να ζεις. Είναι κι αυτό αγιασμένο. Αυτό είναι επίσης το παιδί κάποιου που έχει ανάγκη. Αυτό δεν είναι το φλογερό ναι ενός ιεροκήρυκα της Αλληλούγια, που ανεβαίνει ηρωικά στο λόφο προς τον Γολγοθά και πείθει τους συναδέλφους ότι θα αξίζει τον κόπο να πεθάνουν πολεμώντας, αλλά μάλλον οι πόνοι τοκετού χρώματος του ουράνιου τόξου της θεάς, οι νύχτες αϋπνίας που υπομένει καθώς η μικρή κλωτσάει και τη γυρίζει από μέσα προς τα έξω. Εδώ στον Άρη-μαύρο του Σκορπιού, αυτή η θεά είναι περισσότερο αντι-ήρωας. Δεν υποφέρει για μια αιτία, υποφέρει για την αδυναμία της ζωής, η οποία δεν έχει αιτία ή στόχο πέρα από τον εαυτό της. Αναγκαιότητα δημιουργία μιας αναγκαστικής γενναιότητας. Ζωή που απαιτεί πόνο, όπως το παραπέρασμα του πυρόλιθου ή το χτύπημα του πυρόλιθου που προηγείται και παραπαίει, παραπαίει μπροστά στο φως…πάντα πρωταρχική και πάντα υπάρχουσα πριν και μετά από οτιδήποτε πιστεύουμε ότι η ζωή πρέπει να ζήσει ΓΙΑ. Εδώ περιμένει και εδώ ξέρει, θα περάσει κι αυτό. Εδώ περιμένει και εδώ ξέρει, αυτή η παραπαίουσα ασφάλεια δεν μπορεί να μείνει μόνη της.
Αλλά μην κάνετε λάθος, θα περάσει και αυτό δεν είναι παθητικότητα. Γιατί όταν φτάνουν οι μαίες κατά εκατοντάδες χιλιάδες, η εργασία είναι προ των πυλών. Και παρόλο που τίποτα δεν μπορεί να σηκώσει αυτό που έχει καταρρίψει η περιουσία, ξέρει ότι θα έρθει μια στιγμή που αυτό που έχει πέσει κάτω θα ανυψωθεί ξανά.
Προσευχή:Η θεά να είναι μαζί μας. Μακάρι να θυμόμαστε και να γαλουχούμε τη ζωή της ψυχής, στις καλές και τις κακές στιγμές.