Γιατί αγαπώ την Αστρολογία…
Είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ μου απόψε, κοιτάζοντας ψηλά τον ανεμιστήρα οροφής. Επιτέλους είναι δροσερό στο σπίτι. Η γυναίκα μου κοιμάται, η κόρη μου κοιμάται, τα σκυλιά κοιμούνται. Νιώθω τόσο τεράστια ευγνωμοσύνη για την ομορφιά που περιτριγυρίζω και είμαι ακόμη πιο ευγνώμων που δεν ξέρω ποιον να ονομάσω ή να ευχαριστήσω… αυτή η ευγνωμοσύνη δεν είναι, δεν κάνει, διακρίσεις.
Στη συνέχεια, στο μυαλό μου βλέπω το όραμα μιας ανάμνησης. Με μετέφεραν στο σαλόνι του διαμερίσματός μου το 2003. Στέκομαι στο μπαλκόνι με άλλους τρεις φίλους. Όλοι καπνίζουμε σιωπηλοί και κοιτάμε ψηλά στον νυχτερινό ουρανό, ο οποίος εκρήγνυται στις πιο εκθαμβωτικές εικόνες και χρώματα που έχω δει ποτέ. Οι σκέψεις μου δεν είναι δικές μου γιατί κινούνται στον κόσμο γύρω μου τώρα… το ίδιο δυνατές και καθαρές και απαλές σαν το νερό. Το μυαλό μου δεν είναι πια δικό μου. Δεν είμαι πια δικός μου. «Θεέ μου», λέω. Και είναι η πρώτη φορά που το εννοώ. Είναι η πρώτη μου ουσιαστική ψυχεδελική εμπειρία…και καθώς το μυαλό μου σπάει και τοποθετείται στο κάθισμα της καρδιάς μου, ένα τραγούδι ανεβαίνει στο βάθος…είναι ένα τραγούδι που ονομάζεται “Heaven” από το συγκρότημα The Fire Theft. Μετά την προφορά των λέξεων «Θεέ μου», οι στίχοι αυτού του τραγουδιού είναι οι πρώτες λέξεις που έχω ακούσει ποτέ σε αυτήν την κατάσταση συνείδησης…στην πραγματικότητα, με κάποιο παιδικό τρόπο, αισθάνομαι ότι είναι οι πρώτες λέξεις που έχω ακούσει πραγματικά ποτέ ΖΩΗ. Και απλώς «έτυχε» να είναι εκεί μαζί μου εκείνη τη στιγμή. Όταν τελειώσει το τραγούδι, συνειδητοποιώ το γεγονός ότι υπάρχουν άφθονα και αδιάφορα δάκρυα που τρέχουν στο πρόσωπό μου…
Είναι αστείο… ότι ένα άτομο μπορεί να αποπνέει σιωπηλά ευγνωμοσύνη για τη ζωή του, απλώς να τη στοχάζεται μόνος του, σαν ένα ήσυχο σιντριβάνι σε έναν νυχτερινό κήπο, και ότι κάτι αυτόνομο που ζει μέσα σε αυτό το άτομο μπορεί απλά να ανακαλέσει ή επικαλέστε μια συγκεκριμένη ανάμνηση ως απάντηση…και τόσο έντονα…σαν να λέμε, «άρχισε εδώ, θυμάσαι…» ή «αυτό που νιώθεις τώρα είναι παρόμοιο με αυτό που ένιωθες τότε…» ή ακόμα, «αυτά οι στιγμές κοιτάζονταν ο ένας τον άλλον διαχρονικά.»
Όντας λοιπόν ο αστρολόγος που είμαι, αποφασίζω να διαβάσω το βιογραφικό του τραγουδιστή και να ακούσω ξανά το συγκεκριμένο τραγούδι γιατί δεν το ακούω εδώ και χρόνια. Αποφασίζω να κάνω αυτή την πολύ βασική έρευνα ως απάντηση στη μνήμη γιατί ξέρω τώρα σαν να ήξερα εκείνη την πρώτη νύχτα ότι το μυαλό μου δεν είναι δικό μου… οι σκέψεις μου δεν είναι δικές μου… και οι ουρανοί πάντα περιμένουν ακριβώς έξω από την πόρτα. Ξέρω ότι η ευγνωμοσύνη «μου» δεν είναι δική μου, και ξέρω ότι οι αναμνήσεις «μου» δεν είναι δικές μου, και ξέρω, όπως λέει και το τραγούδι, «ότι είναι τα απλά πράγματα που είναι τόσο δύσκολο να καταλάβω». /font>
Λοιπόν, καθώς ακούω ξανά το τραγούδι και ξαναζώ αυτή την όμορφη ανάμνηση, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα που θα οδηγούσε ακριβώς στο σημείο που βρίσκομαι τώρα, να κάνω και να είμαι ακριβώς ο άνθρωπος που είμαι, γεμάτος με την ευγνωμοσύνη που νιώθω, διάβασα την πρώτη γραμμή του βιογραφικού του τραγουδιστή:Jeremy Enigk, γεννημένος στις 16 Ιουλίου….
Τυχαίνει να μοιραζόμαστε τα ίδια γενέθλια… που τυχαίνει να είναι αυτό το Σάββατο.
Σας ευχαριστώ…λέει ο αστρολόγος στους ουρανούς…και σχεδόν ακούω τους ουρανούς να απαντούν, «χρόνια πολλά αστρολόγος».