Βρίσκομαι μέσα σε μια απίστευτα δύσκολη μέρα χθες. Τα μάγουλά μου είναι ζεστά, το κεφάλι μου είναι ζεστό, ο εγκέφαλός μου είναι ζεστός, η κόρη μου ουρλιάζει, η γυναίκα μου είναι άρρωστη και για να χειροτερέψω τα πράγματα το καυτό λάδι μόλις έσκασε από ένα τηγάνι στο μπράτσο μου και ήδη σχηματίζονται μικρές μικρές φουσκάλες εδώ κι εκεί σαν τσαντισμένη ανεμοβλογιά. Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Ένας κόκκινος καρδινάλιος χτυπά ακόμα στο παράθυρό μου και σκέφτομαι:«Έλα κιόλας, πεθάνεις! Όποιος πρόκειται να πεθάνει, απλά συνέχισε το. Ή αν είσαι πνεύμα, απλώς πες μου ποιος είσαι και γιατί είσαι εδώ. Δεν έχω χρόνο για το αδιάκοπο χτύπημα, χτύπημα, χτύπημα στο παράθυρό μου όλη μέρα. Το κάνετε αυτό εδώ και μια εβδομάδα!»
Τότε ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου. Το βλέμμα μου τραβιέται προς τα πάνω. Είναι στη μέση της ημέρας, και το μόνο πράγμα κυριολεκτικά από πάνω μου είναι ο ανεμιστήρας οροφής, αλλά μπορώ να δω τις μαύρες ρόμπες της νύχτας και ένα μόνο κόκκινο αστέρι:τον Άρη. Ο θεός του πολέμου κρατά ένα καυτό, σιδερένιο δόρυ. Μετά βλέπω το δόρυ να χώνεται σε ένα κρεβάτι με αναμμένα κάρβουνα. Τότε αναδύεται και λάμπει. Μετά βλέπω τον Άρη να κινείται προς τα πίσω στον ουρανό, ανάδρομος.
Αναστενάζω με ανακούφιση. Επειδή, παρόλο που τα πάντα στον κόσμο καίγονται, μπορώ να δω τον Θεό, μέσω ενός από τους θεϊκούς του απεσταλμένους, τον πολεμιστή, να στέκεται ακριβώς εκεί στην κουζίνα μου, να σηκώνεται από το χέρι μου σαν καυτές χαλλούιες. Μπορώ να δω τον Θεό, τη βασική ακίδα της άνοιξης, να χτυπά στο παράθυρό μου σαν άγριος κόκκινος στρατιώτης. Μπορώ να δω τον Θεό να μιλάει μέσα από τα δάκρυα της κόρης μου, σαν ένα πύρινο ποτάμι γλωσσών. Μπορώ να δω τον Θεό, να βήχει στη γη ιούς και ασθένειες κάθε είδους, αλλά και να στέκεται ως ο πυρετός της κάθαρσης.
Συνειδητοποιώ ότι ακόμα κοιτάζω τον ανεμιστήρα οροφής. Γελάω δυνατά και για μια πολύ γρήγορη στιγμή μπορούσα να ορκιστώ ότι ακούω τον Άρη να μου ψιθυρίζει:«Μην σκέφτεσαι ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη στη γη, δεν ήρθα για να εισαγάγω ειρήνη, αλλά ένα σπαθί».
Ναι, σκέφτομαι από μέσα μου. Και αυτο. Και καθώς βάζω το χέρι μου με λίγη αλόη, λέω «Αμήν. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες τη γλώσσα των ουράνιων βασιλείων σου. Ευχαριστώ για την ειρήνη που περνά από την κατανόηση.”