Αλλά πριν καταλάβω από πού προερχόταν ο θόρυβος, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ο Ποσειδώνας/Ερμής και η ιδέα ότι ένα πνεύμα είχε κάνει την αυλαία να πέσει. Κάτι από πέρα…
Αλλά πριν με ξυπνήσει η αυλαία που πέφτει, ένα κυριολεκτικό πέπλο που έπεφτε, ήμουν διαυγής ονειρευόμουν τα μάτια της κόρης μου. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί με κοιτάζει στα μάτια για πολλή ώρα. Μετά ταΐζει λίγο… γυρίζει το κεφάλι της πίσω στη μαμά… και μετά γυρίζει το κεφάλι της πίσω για να με κοιτάξει ξανά. Τη βλέπω να με βλέπει και βλέπω τον εαυτό μου μέσα της όπως με βλέπει. Είναι μια από τις πιο σιωπηλές και ιερές εμπειρίες που είχα ποτέ. Στο όνειρό μου ρωτούσα τι υπάρχει μέσα ή πίσω από το πέπλο των ματιών της; Τι βλέπουμε ο καθένας μας μέσα ή πέρα από τα μάτια του άλλου όταν κοιτάμε τόσο έντονα;
Μετά ξύπνησα και έψαξα για ένα πνεύμα Ερμή/Ποσειδώνα όταν στην πραγματικότητα έπεφτε ξανά η ίδια παλιά ράβδος τάσης. Μια απλή κουρτίνα που πέφτει στο απλό πάτωμα. Κανένα πνεύμα. Αυτή η ράβδος φαίνεται πάντα να γλιστράει όταν η θερμοκρασία αλλάζει δραστικά.
Όταν ξάπλωσα πίσω, είχα μια στιγμή διαύγειας…σαν να έβλεπα από μέσα και μέσω ενός ήσυχου φωτός…δεν υπάρχει τίποτα πίσω ή μέσα. Δεν υπάρχει πνεύμα ή φάντασμα στη μηχανή. Απλώς το πνεύμα μέσω του οποίου το φως θαυμάζει τα φώτα.
Τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ…ή μάλλον είμαι μόνο μισό ξύπνιος…αλλά αισθάνομαι ότι με βλέπω…πραγματικά βλέπω..σαν από ένα εκατομμύριο μικρά φώτα… και φαντάζομαι ότι ο Ερμής και ο Ποσειδώνας στους Ιχθύς κοιτάζονται επίσης στα μάτια μισόξυπνοι και μισοκοιμισμένοι…δεν τους λείπει ποτέ τίποτα πέρα ή μέσα στον άλλο.