Στα νέα του Kickstarter, έχουμε μόλις 12 μέρες μπροστά μας! Εάν απολαμβάνετε τα καθημερινά μου ωροσκόπια, τότε παρακαλώ βοηθήστε με να ολοκληρώσω αυτόν τον έρανο με μια τελευταία ώθηση. Τα κεφάλαια που συγκεντρώνουμε από εδώ και πέρα πηγαίνουν για την οικοδόμηση ενός κοινοτικού κήπου ιατρικής μέσω του στούντιο γιόγκα μας. Κάντε δωρεά και λάβετε έκπτωση ανάγνωσης ή διδασκαλίας για ένα από τα προγράμματά μας! Κάντε κλικ στον σύνδεσμο στην παρακάτω ενότητα σχολίων.
Εν τω μεταξύ, ας δούμε τη σύνοδο Ερμή/Πλούτωνα που ενεργοποιείται σήμερα από τη Σελήνη στον Κριό. Ο Ερμής θα ενωθεί με τον Πλούτωνα ακριβώς όπως προχωρά η μέρα και καθώς τελειοποιεί η Σελήνη θα τετραγωνίζει ταυτόχρονα τους δύο πλανήτες.
Σκεπτόμενος τη σύνοδο Ερμή/Πλούτωνα σήμερα το πρωί καθώς έβλεπα την κόρη μου να αναγνωρίζει το φως του ήλιου και να κινούνται κλαδιά δέντρων στον άνεμο έξω από το παράθυρο (συγγνώμη εκ των προτέρων για μια άλλη αναφορά για το μωρό - αυτοί πιθανότατα θα συνεχίσει να έρχεται!), άρχισα να σκέφτομαι την «κατάσταση του κόσμου». Παγκόσμια υπερθέρμανση. Τρομοκρατία. Ιμπεριαλισμός. Φονταμενταλισμός. Καπιταλισμός. Αρκετοί τρομακτικοί «ισμοί» για να κάνουν σχεδόν οποιονδήποτε θέλει να συρθεί πίσω στη μήτρα και να το αποκαλέσει μια μέρα. Αλλά μετά παραδόξως κατέληξα σε μια ιδέα που ξαφνικά φαινόταν ακόμα πιο τρομακτική από οποιαδήποτε από αυτές…και αυτή είναι η ιδέα ότι ζούμε σε έναν απογοητευμένο και κυνικό κόσμο.
Όταν ήμουν στο μεταπτυχιακό, διάβασα πολύ μοντέρνα και μεταμοντέρνα λογοτεχνία και μου πήρε πολύ χρόνο για να αφήσω τον κυνισμό που μπήκε στην ψυχή μου εκείνη την περίοδο. Τίποτα ενάντια στη λογοτεχνία και την τέχνη εκείνης της εποχής, αλλά βαρέθηκα την ιδέα ότι μόνο οι «πραγματικές, νηφάλιες, ζοφερές και σπασμένες ή κατακερματισμένες» απόψεις για τον κόσμο ή την πραγματικότητα ήταν πιο ώριμες ή σοφές. Άκουσα πολλούς καθηγητές να επαινούν αυτό το είδος τέχνης ως συμβιβασμό με τον κόσμο «όπως είναι» και όχι όπως οι προηγούμενοι ρομαντικοί «θα ήθελαν να είναι». Και έτσι για λίγο πέταξα έξω τον εμπνευσμένο, ρομαντικό ιδεαλισμό μου και δοκίμασα συγγραφείς όπως ο Χέμινγουεϊ και καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο. Συγγραφείς όπως ο Raymond Carver και ο David Foster Wallace. Ζούσα μόνος εκείνη την εποχή, σε μια χειμωνιάτικη καλύβα στο Μίσιγκαν, το παλιό σπίτι των γονιών μου στη γη του παππού μου, και αυτό το είδος δυστοπικού «ρεαλισμού» στη λογοτεχνία έγινε σαν μια μορφή πνευματικής απάρνησης. Έπινα αλκοόλ, έπαιρνα ναρκωτικά, έγραφα και διάβαζα βιβλία μετά από βιβλίο και ένιωθα ότι η απόρριψη της ψευδούς θετικότητας στον κόσμο ήταν πιο ευγενής, πιο αληθινή και κάπως πιο λογική και καλλιτεχνικά ηθική από ανθρώπους που έχασαν τον χρόνο τους κυνηγώντας ευτυχισμένους καταλήξεις…ή αυτό που ο Φράνσεν αποκάλεσε «Νάρνια αγάπη».
Μερικά χρόνια αργότερα, αφού δούλεψα πολύ σοβαρά με την ayahuasca, είχα μια τελετή όπου τελικά συμβιβάστηκα με αυτήν την περίοδο καλλιτεχνικού/λογοτεχνικού κυνισμού. Πολύ απλά είδα ένα τρένο από μοντέρνους/μεταμοντέρνους καλλιτέχνες ντυμένους με παρόμοια χίπστερ ρούχα, άντρες και γυναίκες, και περπατούσαν μόνοι τους στην πλαγιά ενός παγόβουνου και μετά έπεφταν ο ένας μετά τον άλλο στο παγερό μαύρο-μπλε νερά του ωκεανού από κάτω, σαν λέμινγκ. Άκουσα αυτό το διάσημο απόφθεγμα, «Η ομορφιά του παγόβουνου είναι ότι τα 9/10 του είναι βυθισμένα κάτω από την επιφάνεια», και μετά συνειδητοποίησα ότι καθένας από τους καλλιτέχνες που αγάπησα έλκονταν από την πραγματικότητα της ανθρώπινης ψυχρότητας, σαν τολμηροί εξερευνητές στο ο αρκτικός κύκλος.
Μετά είδα τον εαυτό μου πίσω στη χειμωνιάτικη καμπίνα μου, μελετώντας το ίδιο σκοτάδι, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στην άκρη του ίδιου «σκόπιμου» παγόβουνου αυτοκαταστροφής, και στην αρχή σκέφτηκα « Ναί!" «Ήμουν επίσης εξερευνητής του σκότους. Γιατί είμαι αρκετά γενναίος για να δω πέρα από την επιπολαιότητα.. να κατέβω κάτω από την επιφάνεια». Αλλά μετά θυμήθηκα τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και μετά ένιωσα κυριολεκτικά τα ναρκωτικά και το αλκοόλ στα εσωτερικά μου όργανα. Και άκουσα μια φωνή που είπε, «το μέσο με το οποίο βλέπουμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις είναι το φως και η αλήθεια, όχι περισσότερο σκοτάδι». Και μετά έκανα εμετό που έμοιαζε με στομάχι γεμάτο χάπια για τον πόνο και υγρό που στην πραγματικότητα είχε γεύση ουίσκι. Παρόλο που δεν είχα πάρει ναρκωτικά για αρκετά χρόνια εκείνη τη στιγμή.
Μετά το όραμα είχε φύγει και έμεινα με μια σειρά από ιδέες. Ένα, ενώ είναι αλήθεια ότι υπάρχει επιπολαιότητα στον κόσμο, ψευδής θετικισμός, ψεύτικες ελπίδες και ψεύτικες εικόνες ευτυχίας ή ολότητας, είναι επίσης αλήθεια ότι το μόνο μέσο με το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε τη στραβή αυτών των ψευδών θετικών είναι μέσω του φως από κάτι ευθύ και αληθινό. Η ενατένιση του πόνου και του πόνου από τον Κρόνο είναι επομένως βαθιά σημαντική…στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν μια αναπόφευκτη βαρύτητα και θα ήταν ανόητο να απορρίψουμε την αξία του πνευματικά. Αποκηρύσσοντας την ψεύτικη θετικότητα, τις ατελείωτες φιλοδοξίες και επιθυμίες, ουσιαστικά λέμε στον εαυτό μας, «οι εικόνες κοσμικής εκπλήρωσης δεν σημαίνουν τίποτα για μένα… είναι άκαρπες».
Ωστόσο, εάν αυτή η απάρνηση γίνει τίποτα περισσότερο από μια νέα εικόνα, μια νέα μόδα, ένα νέο στυλ ή ένας νέος τρόπος να στηρίξουμε το εγώ, τότε είναι πιο πιθανό να δούμε το πρόσθετα σύνεργα… πράγματα όπως μπουκάλια αλκοόλ που κάθονται στη θήκη του βιβλίου, ρούχα hipster και η ειδωλοποίηση ενός σπασμένου ή κατακερματισμένου κόσμου. Η άποψη του Κρόνου κατά μία έννοια γίνεται Θεός ή αυτοσκοπός και ξεχνάμε το φως μέσω του οποίου βλέπουμε από την οπτική γωνία του Κρόνου αρχικά. Καταλήγουμε να βγαίνουμε από το παγόβουνο σαν λέμινγκ, χωρίς καμία ανάμνηση του φωτός που έχει φωτίσει την άβυσσο από κάτω.
Κάπου στη μέση όλων αυτών υπάρχει μια εκτίμηση για την ευτυχία, τη χαρά, την καλοσύνη και την ολότητα, ενώ ταυτόχρονα αγκαλιάζει τα όρια, τη φθορά και το ψεύδος του κόσμου. Ο CS Lewis, απαντώντας σε κριτικούς παρόμοιους με τον Φράνσεν (ο οποίος επέκρινε τη νάρνιαν αγάπη του) είπε ότι «ένας σωρός σπασμένων εικόνων» ήταν από μόνος του μια εικόνα που έπρεπε να σπάσει. Ο Lewis έγραψε επίσης, «η αποδοχή της απώλειας..συνδυάζεται με δύο «Τρόπους», τον ρομαντικό και τον ασκητικό, την επιβεβαίωση και την απόρριψη των εικόνων».
Επομένως, καθώς ο Ερμής και ο Πλούτωνας έρχονται μαζί στον ουρανό σήμερα, είναι πολύ φυσικό για εμάς να σκεφτόμαστε τις βαθύτερες, πιο σκοτεινές, αλήθειες. Είναι φυσικό να πρέπει να συμβιβαζόμαστε με κάποιο επίπεδο ψευδαίσθησης ή αυταπάτης που διασκεδάζαμε. Είναι πολύ φυσικό να εμφανίζονται μυστικά, απάτες, προδοσία ή κρυμμένο υλικό. Είναι πολύ φυσικό ως αποτέλεσμα να θέλουμε να απαρνηθούμε στοιχεία ψεύδους στον εαυτό μας, στους άλλους ή στον κόσμο γενικότερα. Είναι πολύ φυσικό για εμάς να νιώθουμε ότι ζούμε σε ένα σωρό αθετημένες υποσχέσεις και σπασμένες εικόνες. Είναι πολύ φυσικό να νιώθουμε ότι αυτή είναι μια πιο σοφή ή βαθύτερη άποψη. Αλλά ας μην ξεχνάμε το φως μέσω του οποίου αναδύεται αυτό που είναι κρυμμένο αυτή τη στιγμή. Ας μην ξεχνάμε το φως μέσω του οποίου το σκοτάδι προσφέρει τη διαρκή αλήθεια και τον θησαυρό του. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η στιγμή της αποκάλυψης δεν είναι το τελικό παιχνίδι… επομένως δεν μπορούμε να χτίσουμε έναν ναό στο ψέμα μόνο και μόνο επειδή πιστεύουμε ότι είναι πιο αληθινό. Αυτό είναι ένα πικρό χάπι και συχνά ο πειρασμός ενός συνδυασμού Ερμή/Πλούτωνα/Σελήνη.
Σήμερα το πρωί, όταν σκέφτηκα τη ζοφερή κατάσταση του κόσμου, φοβήθηκα για τη μικροσκοπική κόρη μου. «Σε τι κόσμο έχεις έρθει, μικρέ;» Μετά σταμάτησα γιατί μπορούσα να τη δω να βλέπει το φως έξω και αυτό με έκανε να θυμηθώ το φως μέσω του οποίου έκανα την ερώτηση. Το φως μέσω του οποίου ο φόβος μου είναι πράγματι έγκυρος και «πραγματικός». Και καθώς χαμογέλασε κοιτάζοντας το φως, τα απαλά δάχτυλα των δέντρων που φυσούσαν στον άνεμο, ο ήχος των κουδουνισμάτων του ανέμου που χτυπούσαν απαλά, χαμογέλασα μαζί της.
Προσευχή:Βοηθήστε μας να θυμόμαστε το φως μέσω του οποίου αποκαλύπτονται ή κατανοούνται δύσκολες αλήθειες… έτσι ώστε η αγάπη και το φως να αυξηθούν σε έναν κόσμο που χρειάζεται πραγματική χαρά και πραγματική ελπίδα.