Ο CS Lewis έγραψε κάποτε, "Είναι το κύριο καθήκον του διερμηνέα να ξεκινήσει τις αναλύσεις και να τις αφήσει ημιτελείς."
Ο Ηράκλειτος έγραψε:«Η φύση αγαπά να κρύβεται».
Ο Λάο Τσου έγραψε, "Ο τρόπος που μπορεί να ονομαστεί δεν είναι ο τρόπος."
Και ο Τζέιμς Χίλμαν έγραψε:«Η ψυχή είναι ανεξερεύνητη, αν και εξερευνήθηκε για πάντα, σε βάθος πέρα από αναφορά».
Στο Voyage of the Dawn Treader, τα παιδιά συναντούν ένα αστέρι που μιλάει. Ο σκεπτικιστής Eustace λέει:«Στον κόσμο μας ένα αστέρι είναι μια τεράστια μπάλα φλεγόμενου αερίου». Το αστέρι απαντά, «Ακόμα και στον κόσμο σου, γιε μου, δεν είναι αυτό το αστέρι, αλλά μόνο αυτό από το οποίο είναι φτιαγμένο».
Μερικές φορές πιστεύουμε ότι αυτό το μυστήριο έχει να κάνει με τα όρια του νου. Αλλά αυτό δεν θέτει το μυστήριο στην υπηρεσία του μυαλού, σαν να έχουμε ο καθένας μας ένα εύκολα προσβάσιμο, συμπέρασμα:«Λοιπόν, μερικά πράγματα απλά δεν μπορούν να ειπωθούν. Είναι ούτως ή άλλως όλα τόσο μυστήρια!»
Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη…δεν αφήνει έξω το γεγονός ότι το μυστήριο δεν είναι απλώς μια έννοια που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε την έλλειψή μας της πνευματικής κατανόησης; Δεν είναι μυστήριο μια ντυμένη γυναίκα, που περπατά με έναστρη κόμμωση, παντόφλες φεγγαριού και ηλιακό στέμμα; Δεν είναι μυστήριο όπως φαίνεται κάτι; Ο τρόπος με τον οποίο γνωρίζουμε δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε; Η απτή αίσθηση που συνοδεύει την ανείπωτη αγιότητα;
Δεν είναι μυστήριο κάτι του οποίου τα περιγράμματα μας λένε πράγματα..ακόμα και αν είναι σιωπηλά ή ανεπανάληπτα...μυστήριο δεν είναι μια άδεια θέση, ένα αδιέξοδο ή ένα λευκό σημαία παράδοσης. Δεν θα έχω τίποτα από αυτά!
Βλέπω το μυστήριο σαν τη γλώσσα του σώματος του Θεού. Μια λεπτή γλώσσα που μιλάει όλο και περισσότερο όσο περισσότερο επιλέγουμε να δούμε πέρα από το ορατό, να ακούσουμε πέρα από το ακουστό και να αγγίξουμε με τα χέρια της καρδιάς.
Προσευχή:Αφροδίτη, Σελήνη, Ποσειδώνας…μακάρι το μυστήριο να μας κάνει να νιώθουμε καλά.