Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι ο Μας και η Αφροδίτη (Άρης και Αφροδίτη) ήταν μοιχοί εραστές στην ελληνική μυθολογία. Αν και όλοι οι θεοί την επιθυμούσαν, η Αφροδίτη παντρεύτηκε τον Ήφαιστο επειδή ο Δίας φοβόταν ότι η ομορφιά της θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ των θεών. Ο Ήφαιστος, θεός του μεταλλουργού και της φωτιάς, επιλέχθηκε (όπως λέει μια εκδοχή της ιστορίας) επειδή ήταν άσχημος και ανάπηρος. Προφανώς η Αφροδίτη δεν εντυπωσιάστηκε και άρχισε να κάνει κρυφά σχέση με τον Άρη (Άρη). Η σχέση της Αφροδίτης και του Άρη συνεχιζόταν κάθε απόγευμα, ώσπου μια νύχτα, επειδή παρέμειναν πολύ, ο Ήλιος (ένας Θεός Ήλιος) τους είδε το πρωί από το χρυσό άρμα του (το οποίο είχε φτιάξει ο Ήφαιστος για τον Θεό Ήλιο) και ενημέρωσε τον Ήφαιστο που στη συνέχεια πλαστογράφησε ένα άθραυστο δίχτυ και τους έπιασε με αυτό.
Αφού ο Ήφαιστος έπιασε τους δύο εραστές, τους έφερε στον Όλυμπο για να τους δείξουν και να τους χλευάσουν μπροστά στους άλλους θεούς, αλλά προς μεγάλη του έκπληξη οι άλλοι θεοί μόνο γέλασαν (Ο Ερμής/Μέρκιουρι αστειεύτηκε λέγοντας ότι θα ήθελε να ήταν αυτός πιασμένος στα δίχτυα!). Κάποιες ιστορίες λένε ότι ως τιμωρία ο Άρης αποκλείστηκε προσωρινά από τον Όλυμπο (είδος έκπτωτης θεότητας), ενώ άλλες λένε ότι καταράστηκε με αθεράπευτη επιθυμία. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η αγάπη μεταξύ της Αφροδίτης και του Άρη ήταν πάντα μια περίπλοκη δυναμική. Αν κοιτάξουμε βαθύτερα σε αυτές τις ιστορίες, μπορούμε να μάθουμε πολλά για τις δικές μας επιπλοκές με την αγάπη.
Πρώτον, η ιστορία του γάμου της Αφροδίτης ξεκινά με την ιδέα ότι η ομορφιά είναι ικανή να προκαλέσει πόλεμο ή διαμάχη μεταξύ των θεούς. Η ομορφιά γεννά τη ζήλια, τον ανταγωνισμό και τη διαμάχη. Αν μπορούμε να θυμηθούμε αυτή την απλή, μικρή, μυθολογική ιδέα, φανταστείτε πώς αυτό αλλάζει τις αντιλήψεις μας για την ομορφιά! Σκεφτείτε, απλώς σκεφτείτε, αυτές τις
ιδέες…
* Όταν λέμε «είσαι όμορφη», αυτό που λέμε πραγματικά είναι ότι εμπνέεις φθόνο, ανταγωνισμό, ζήλια, λαγνεία , ακόμα και μίσος.
* Όταν λέμε ζωή, το σύμπαν, η φύση είναι «ομορφιά», πάντα προκαλούμε ταυτόχρονα έχθρα, μίσος και διχασμό.
* Όταν λέμε ομορφιά είναι αυτό που υπάρχει μέσα , τότε δημιουργούμε επίσης την ιδέα ότι η ομορφιά είναι μια ιδιωτική «υπόθεση», ότι δεν προορίζεται για τον κόσμο «εκεί έξω» ή ότι ο κόσμος «εκεί έξω» είναι ίσως σκληρός ή ανάξιος ή όχι τόσο όμορφος.
Λοιπόν, πριν προχωρήσουμε στη σχέση της Αφροδίτης με τον Άρη (που προοιωνόταν από τον φόβο του Δία ότι η ομορφιά της Αφροδίτης θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ των θεών), ας δούμε την επιλογή του Ηφαίστου ως συζύγου της Αφροδίτης. Γιατί ο Δίας διάλεξε τον ανάπηρο θεό της μεταλλουργίας; Υπάρχουν πολλές ιστορίες για τον Ήφαιστο, αλλά δεν ψάχνουμε για μια κυριολεκτική/ιστορική απάντηση. Ο Ήφαιστος έμεινε ανάπηρος επειδή τον έριξε στη γη η μητέρα του, Ήρα (σύζυγος του Δία), επειδή ήταν άσχημος στη γέννηση. Αν και άσχημος, ο Ήφαιστος ήταν τεχνίτης. Στην πραγματικότητα,
Ο Ήφαιστος κατασκεύασε πολλά από τα πιο ιερά αντικείμενα και εργαλεία των θεών, όπως τα σανδάλια και το κράνος του Ερμή, το άρμα του Ήλιου και το τόξο και τα βέλη του Έρωτα. Ίσως το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Ήφαιστος θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη δημιουργία των έμψυχων δυνάμεων που οι Έλληνες πίστευαν ότι κατοικούσαν στα αγάλματα.
Μπορούμε να συμπάσχουμε με το σχέδιο του Δία να παντρέψει την Αφροδίτη με τον Ήφαιστο. Επειδή η ομορφιά είναι μέρος μιας τέτοιας διαμάχης, δεν έχει νόημα να τη συνδυάσουμε με την ασχήμια; Επειδή η ομορφιά μπορεί να προκαλέσει τόσες περιττές συγκρούσεις, δεν έχει επίσης νόημα να τη συνδυάσουμε με τη «χρησιμότητα» ή την «τεχνοτεχνία» αντί για έναν θεό όπως ο Άρης, ο οποίος είναι ο θεός του πολέμου και της λαγνείας; Δεν χρειάζεται απλώς να περιορίσουμε την Αφροδίτη; Φέρτε την στη γη. Βάλτε την σε ένα χρυσό σφυρήλατο άγαλμα αγάπης και ομορφιάς… που κοσμεί τις ζωές μας αλλά και σκληρό, ηλιακό και σταθερό.
Μπορούμε να συμπάσχουμε με τη συμφωνία γάμου του Δία επειδή η ίδια η Αφροδίτη είναι ένα είδος φωτιάς, γιατί όσο ομορφιά και αρμονία είναι και η μυστική φωτιά του φθόνου και της διαμάχης. Είναι η μυστική φλόγα της υπερβολής και του φθόνου. Τι καλύτερος θεός να τη δώσει σε έναν τότε Παρθένο φλογιστή και χρήσιμο αλλά άσχημο τεχνίτη σαν τον Ήφαιστο. Αυτό το βλέπουμε συνέχεια. Η όμορφη γυναίκα δεν προσελκύει τίποτα άλλο εκτός από προβλήματα και έτσι αναζητά τον «σταθερό αλλά βαρετό άντρα». Η όμορφη γυναίκα προσελκύει ένα θαμπό με υψηλές επιδόσεις. Η όμορφη γυναίκα διδάσκεται να είναι χρήσιμη, δυνατή και αγνή, και διδάσκεται να αφήνει την επιπολαιότητα και τον κίνδυνο της ομορφιάς της. Πρώτα η αγνότητα, δεύτερη η πάρτι ή ίσως και η τρίτη ή η τέταρτη.
Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι η Αφροδίτη στο «χρήσιμο/αγνό» ζώδιο της Παρθένου (ζώδιο που μπορούμε να φανταστούμε ως ζώδιο του Αιφαίστου) θεωρήθηκε πεσμένη. Πέρα από όλα τα λόγια για την ιερή/μαγική/σεξουαλική γυναικεία πλευρά της Παρθένου, μπορούμε να μάθουμε κάτι σημαντικό εδώ. Η Αφροδίτη δεν μπορεί να περιοριστεί τόσο απλά. Ο φυσικός της εραστής είναι η διαμάχη.
Ο Άρης δεν είναι ποτέ μακριά από την Αφροδίτη..ακόμα και μόνο κάτω από τον μανδύα της νύχτας.
Θα μπορούσαμε επίσης να αναρωτηθούμε γιατί ο θεός Ήλιος χτύπησε τους δύο εραστές . Γιατί θα ήταν ο θεός Ήλιος; Προφανώς ο θεός Ήλιος τους είδε επειδή έμειναν μαζί για πολύ καιρό, και έτσι τους έπιασε καθώς ανέβαινε στα ανατολικά, αλλά υπάρχουν και άλλα. Ο θεός Ήλιος επισημαίνει την αδυναμία του κόσμου της ημέρας να χειριστεί τα ηθικά αινίγματα της σιωπηρής έλξης της Αφροδίτης προς τον πολεμικό Άρη. Χρειάζεται μια πιο σεληνιακή, πιο νυχτερινή μορφή συνείδησης, με άλλα λόγια, για να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε τη μυστική πλευρά της αγάπης (Αφροδίτη), που είναι η φυσική της συγγένεια με τη βία, το χάος και την έχθρα. Ο Θεός Ήλιος τους εξοργίζει επειδή η μορφή της συνείδησής του απλά δεν μπορεί να κρατήσει χώρο για παραβιάσεις των «σαφών» ορίων του. Από την ηλιακή σκοπιά, η αγάπη είναι αγάπη είναι αγάπη, και το μίσος είναι μίσος είναι μίσος, και έχουμε το προνόμιο ο ένας έναντι του άλλου, χωρίζουμε τα δύο και η Αφροδίτη θα πρέπει να μείνει με τον μεταλλικό της, άσχημο αλλά εξαιρετικά ταλαντούχο και «χρήσιμο» σύζυγό της .
Ας το κάνουμε λοιπόν, γιατί είναι ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και η Αφροδίτη στην έξαρσή της ετοιμάζεται να ενωθεί με τον Άρη. Ας καούμε με αυτό. Ας αφήσουμε στην άκρη τον ντροπιαστικό, συγκρατητικό φόβο του πατέρα Δία (όσο και αν καταλαβαίνουμε τα κίνητρα του κανονισμένου γάμου του, έστω και συμφωνούμε με μερικά από αυτά) και ας αφήσουμε στην άκρη την ενσυναίσθηση μας για το άσχημο και το χρήσιμο. Ας δούμε την Αφροδίτη και τον Άρη για το τι είναι…
Ένας χορός που σιγοκαίει «είναι περίπλοκο»
Ένας αγώνας του οποίου η αγάπη δημιουργεί τον πάντα πεινασμένο, ποτέ χορτασμένο Έρωτα, έρως, εραστή της ψυχής και σύντροφος της «Ψυχής» μας
Μια γεύση για αίμα σε κάθε τριαντάφυλλο που δίνεται
Ένα λάγνο μίσος σε κάθε μεταφυσική έννοια της ειρήνης και της υπέρβασης
Μια πείνα για ό,τι δίνεται, όχι για ό,τι χρειάζεται, χρήσιμο, ή ξεκάθαρο
Ένα πάθος για το ανέφικτο
Ένα πόθο για μαρτύριο και το μαρτύριο της τεράστιας ομορφιάς
Ένας οίκος ανοχής γεμάτος με τις ψυχικές εικόνες για τις οποίες είμαστε πιο καυλιάρηδες, αυτές που καίγουμε μέχρι ολοσχερώς
Ένας αγώνας για τις αρετές της ειρήνης, παίρνουμε φωτιά για αυτούς
Το φιλί που σκοτώνει, το δηλητήριο που θεραπεύει, η ειρήνη που τραυματίζει και ο πόλεμος που καταπραΰνει
Στο ζώδιο των δύο ψαριών, μπορούμε να δούμε τους παράνομους εραστές μπλεγμένους στον ιστό της αιωνιότητας, ως το πρόσωπο των παντοτινών, ουρών δεμένες μεταξύ τους, που αιωρούνται στην υδάτινη δίνη. Μπορούμε να καούμε για αυτό, να καούμε ενάντια σε αυτό, να βουλιάξουμε μέσα του, να το αφήσουμε να περάσει από μέσα μας, ό,τι θέλουμε…
Προσευχή:ό,τι θέλουμε…