Καθώς ο Κρόνος συνεχίζει τη μεγαλειώδη είσοδό του στον Τοξότη, εμείς «Έχω ήδη μια κλεφτή ματιά σε μερικά από τα πιο προκλητικά θέματα της νέας τοποθέτησης πινακίδων. Μερικά που πρέπει να εξετάσουμε σήμερα περιλαμβάνουν τη φύση της αλήθειας καθώς και τη φύση του νόμου (κοινωνικός και καρμικός ή πνευματικός νόμος εξίσου), η σταθερότητα ή η ακαμψία του να κρατάμε κάθε είδους αλήθεια που εκτιμούμε (πόσο σκληρά πρέπει να κρατάμε/εκφράζουμε τι πιστεύουμε;), και τη φύση της ιεροσύνης (όλα τα διαφορετικά είδη ιερατειών, όχι μόνο τα θρησκευτικά). Ας δούμε τις περιπλοκές όλων αυτών των θεμάτων με περισσότερες λεπτομέρειες και ας δούμε την εκδήλωση του Charlie Hebdo ως μια φανταστική άγκυρα για αυτήν την εξερεύνηση.
Με την πρώτη ματιά οι πυροβολισμοί στο γαλλικό περιοδικό σάτιρας μοιάζουν με μια προφανής και απλή περίπτωση τρομοκρατίας, και πραγματικά με την πιο απλή έννοια αυτό ακριβώς ήταν:δολοφονικές, μίσους πράξεις που διαπράχθηκαν από θρησκευτικούς εξτρεμιστές. Μια πρόκληση για την ελευθερία του λόγου μας, την ελευθερία του μυαλού μας, την ελευθερία του χιούμορ μας και την ελευθερία του Τύπου σε μια ελεύθερη κοινωνία (ειδικά τη Γαλλία, της οποίας η εθνική ιστορία υπήρξε τόσο σημαντικό μέρος της επανάστασης στον πλανήτη μας!). Για όλους αυτούς τους λόγους είναι ξεκάθαρο γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και παρέλασαν μαζί για να υποστηρίξουν τη συνέχιση αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ως επαγγελματίας blogger ο ίδιος, αυτά τα δικαιώματα είναι θεμελιώδη.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να σταματήσουμε εδώ. Ή μπορούμε, αλλά αν το κάνουμε, τότε δεν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τα πιο περίπλοκα και προκλητικά στρώματα της συζήτησης που συμβαίνουν στον απόηχο των πυροβολισμών, σε όλο τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης της προσβλητικότητας του περιοδικού σε εκατομμύρια μη ακραίοι μουσουλμάνοι). Αισθάνομαι ότι είναι δυνατό να μπω στις πιο διφορούμενες ή γκρίζας ζώνης γεγονότων όπως αυτές χωρίς να έχω άγνοια. Και έτσι έχοντας αυτό κατά νου, ας συνεχίσουμε…
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν αρχίζουμε να αναλογιζόμαστε τη φύση του τι ΕΙΝΑΙ η σάτιρα και τι ΚΑΝΕΙ η σάτιρα λίγο πιο προσεκτικά. Η λέξη «σάτυρα» έχει ένα περίπλοκο ετυμολογικό υπόβαθρο, το οποίο συσχετίζει τη λέξη με άλλες όπως «χορτάζω» και «λυπημένος», καθώς και «σάτυρος» και ακόμη και «Κρόνος». Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι η λέξη «σάτυρος» αναφέρεται σε ένα άλογο/άνθρωπο/κατσίκα σαν μυθικό πλάσμα, του οποίου η σχέση με τον θαλάσσιο τράγο του Κρόνου είναι προφανής και του οποίου η περίφημη ταραχή είναι τόσο παλιά όσο και η ταραχή των κενταύρων (εικόνα του αστερισμού του Τοξότη ). Το έργο του σατιρικού, σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή εργασία που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο «Sarcasm Society» ορίζεται ως εξής:«Η σάτιρα είναι μια έμμεση μορφή κριτικής, καθώς κοροϊδεύει ή επιτίθεται σε ένα άτομο ή μια ιδέα με πληρεξούσιο. Ο σατιρικός λόγος και η λογοτεχνία χρησιμοποιούνται γενικά για την παρατήρηση και την κρίση των «κακών» ή των ηθικά αμφισβητήσιμων ιδανικών που έχουν άτομα, ομάδες και μερικές φορές ολόκληροι πολιτισμοί. Η ίδια η επίθεση προέρχεται από αυτό που είναι γνωστό ως το κοινωνικό κίνητρο του σατιρικού – αυτές οι κριτικές απεικονίζουν αυτό που ο σατιρικός, στο πλαίσιο της δικής του κοσμοθεωρίας, πιστεύει ότι είναι «σωστό» με βάση αυτό που γελοιοποιούν ως «λάθος».
Το δύσκολο μέρος αυτού του ορισμού προκύπτει όταν αναγνωρίζουμε ότι οι σατιρικοί δεν είναι ελεύθεροι από το δικό τους καθοδηγητικό σύνολο πεποιθήσεων, δογμάτων και ηθικών ή φιλοσοφικών αξιώσεων. Σε πάνω από δώδεκα ιστότοπους που ερεύνησα σήμερα το πρωί, όλοι οι ιστότοποι ορίζουν το είδος της σάτιρας ως μια πολιτική, κοινωνική ή φιλοσοφική «επίθεση», που γίνεται με τη χρήση καλλιτεχνικών, ποιητικών εικόνων ή λόγου. Αυτό που κάνει τη σάτιρα τόσο σημαντική για την κοινωνία μας είναι η ιδέα ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη παράλληλα με τις ιδέες για να επιχειρηματολογήσουμε και να συζητήσουμε τη φύση της αλήθειας μεταξύ μας. Μόνο για αυτόν τον λόγο, η σάτιρα υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, από την ελληνική και τη ρωμαϊκή εποχή ως αποτελεσματικό πολιτικό και κοινωνικό όπλο. Το στυλό, μαζί με το κραγιόνι και το μολύβι του σκιτσογράφου, είναι συχνά πραγματικά ισχυρότερο από το σπαθί.
Ταυτόχρονα, το ίδιο το αρχέτυπο της χρήσης του χιούμορ και της τέχνης ως όπλο ιδεών ήταν πάντα, από τη φύση του, κάτι που τείνει να προσβάλει τους ανθρώπους. Προσβάλλει γιατί η ίδια η φύση του είναι επιθετική και συγκρουσιακή, καθώς και καθαρτική. Αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν περίπλοκες αντιδράσεις στους πυροβολισμούς στο Hebdo. Δεν είναι ότι κάποιος θα ήταν σε αναμονή και θα συγχωρούσε τη δολοφονία (ως επί το πλείστον). Είναι ότι η απάντηση σε αυτούς τους φόνους έχει δημιουργήσει μια συζήτηση για τις ιδέες, για την αλήθεια και για την ελευθερία του Τύπου ή την ιδεολογική ελευθερία γενικά.
Πού υπάρχει γραμμή σεβασμού για την ποικιλομορφία των πεποιθήσεων στον κόσμο μας; Πότε αυτή η γραμμή γίνεται λογοκρισία; Πρέπει να γιορτάσουμε την καταστροφή των θρησκειών και των θρησκειών μέσω του αιχμηρού χιούμορ ή μήπως έρχεται λόγω της ιστορίας της ακαμψίας και της μισαλλοδοξίας τους; Μήπως πρέπει να βρούμε πιο προσεκτικούς τρόπους συζήτησης; Μια ιδεολογική επίθεση, όσο χιουμοριστική κι αν είναι, προσκαλεί περισσότερους από τους ίδιους ή θα πρέπει να δοθεί αμνηστία στα σατιρικά μέσα ενημέρωσης βάσει του νόμου… στρέφουμε τα μάτια μας μακριά από τη φύση της σατιρικής επίθεσης επειδή η μορφή της επιθετικότητας προστατεύεται 100% από το νόμο ? Είναι η σάτιρα δικό της δόγμα; Υπάρχουν αρχιερείς της σάτιρας που προωθούν κρυφά τις δικές τους κοσμικές/αθεϊστικές/υλιστικές ατζέντες μέσω της συνεχούς μόχλευσης εύκολων ιδεολογικών στόχων;
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Jon Stewart. Ένας διπλός Τοξότης. Κάποτε άκουσα τον Richard Tarnas να τον αποκαλεί «αρχιερέα» των μέσων ενημέρωσης, ένα είδος αρχιερέα ως σατιριστή. Εκατομμύρια άνθρωποι προσκυνούν στο ναό του Daily Show, ειδικά επειδή είναι ένα είδος χαρισματικού, ευαγγελιστικού καβουρδίσματος της επικαιρότητας σε όλο τον κόσμο. Ο Στιούαρτ, χρησιμοποιώντας λαμπρή σάτιρα και καλλιτεχνικό χιούμορ και εικόνες κάνει ηθικές επιθέσεις σε όποιον και ό,τι φαίνεται πιο αμφίβολο. Είναι σκόπιμα εμπρηστικό, με τον ίδιο τρόπο που οι ιεροκήρυκες ενισχύουν σκόπιμα μια εκκλησία για χάρη της θρησκευτικής κάθαρσης. Κι όμως, όσο πετυχημένος κι αν είναι ο Στιούαρτ, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα που γύρισα σπίτι από μια τελετή ayahuasca και έπρεπε να κλείσω την τηλεόραση γιατί βρήκα τη φωνή του και την επιθετικότητά του εντελώς αδιέξοδα. Προφανώς ήμουν σε μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση συνείδησης, αλλά πολλοί άνθρωποι έχουν την ίδια αντίδραση στους σατιρικούς γενικά. Απλώς δεν τους αρέσει ο τόνος.. αισθάνονται παθητικά επιθετικά (βεβαιότητα και αυτοδικαιότητα μεταμφιεσμένα σε ανοιχτό μυαλό).
Ένα άλλο παράδειγμα, ακόμη πιο δύσκολο για τους πνευματικούς ανθρώπους, είναι ο Bill Maher. Χθες ένα άρθρο του Salon παρουσίαζε τον Bill Maher να λέει ότι κανείς δεν πρέπει να κάνει επιλογές με βάση τους αρχαίους μύθους. Είπε, «Μου φαίνεται η πιο προφανής απόφαση που θα μπορούσε να πάρει ένας άνθρωπος στη ζωή του», εξηγεί ο Maher. «Θέλω να αποφασίσω την πολιτική του πραγματικού κόσμου με βάση αποδεδειγμένα γεγονότα και τις δυνατότητες που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι στην επιστήμη; Ή μήπως θέλω οι αποφάσεις του πραγματικού κόσμου να λαμβάνονται με βάση αρχαίους μύθους γραμμένους από άνδρες που δεν ήξεραν τι είναι ένα μικρόβιο ή ένα άτομο ή πού πήγαινε ο ήλιος τη νύχτα;»
Ο Μαχέρ, όπως πολλοί οι σατιρικοί από τους ρωμαϊκούς και ελληνικούς χρόνους, συχνά υποδύονται ασυνείδητα το ιερατείο της κοσμικότητας. Κατά ειρωνικό τρόπο, το αρχετυπικό μοτίβο που παίζει ο Maher εδώ είναι τόσο παλιό και μυθικό όσο κανένα άλλο. Είτε ο σύγχρονος επιστημονικός φονταμενταλισμός είτε ο ισλαμικός ή χριστιανικός φονταμενταλισμός, το θέμα είναι ότι η σάτιρα είναι συχνά το ίδιο δογματική και επιθετική με οποιοδήποτε σύνολο θρησκευτικών δογμάτων. Η προοδευτική, αντιδραστική, προσανατολισμένη στην ελευθερία σκέψη, που χρησιμοποιεί αιχμηρές προσβολές, κοροϊδία και παθητική επιθετικότητα στον Τύπο, συμμετέχει στον πόλεμο ιδεών.
Δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποφύγουμε ή να απαλλαγούμε από αυτό (ούτε εμεις πρέπει). Αλλά με τον Κρόνο στον Τοξότη, ως τον αποθέτη του Πλούτωνα στο τετράγωνο του Αιγόκερω προς τον Ουρανό στον Κριό, καλούμαστε να εξετάσουμε τους βαθύτερους τρόπους με τους οποίους η θρησκευτικότητα κάθε είδους διαποτίζει τον κόσμο μας. Ο Κρόνος ως άρχοντας του κάρμα είναι διαφορετικός από ένα θύμα που κατηγορεί. Ο Κρόνος είναι ο πλανήτης του οποίου η φύση ενσωματώνει καλύτερα την όψη της «αντίθεσης» στην αστρολογία, αφού οι κυβερνήτες του ζώδιού του είναι οι άμεσες αντιθέσεις τόσο στα ζώδια του ήλιου όσο και στα ζώδια της σελήνης. Ο Κρόνος πάντα μας δείχνει τι είμαστε και τι δεν είμαστε, με την πιο ξεκάθαρη και συχνά πιο δύσκολη έννοια. Για να μάθουμε πώς να βλέπουμε τη δυναμική του Κρόνου πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Ο Κρόνος κυβερνά το αρχέτυπο του «αποδιοπομπαίο τράγο» γιατί η εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι συγκρούσεις εμπλέκουν και τους δύο ανθρώπους ή και τις δύο πλευρές ενός ζητήματος μπορεί πάντα να καταλήξει σε ενοχοποίηση των θυμάτων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η έξαρση του Κρόνου βρίσκεται στο ζώδιο του Ζυγού (η ζυγαριά) και η έξαρση του Κρόνου.
Χρησιμοποιώντας μια προσεκτική, εξυψωμένη στον Ζυγό είδος αξιολόγησης, δεν πρόκειται ποτέ να κάνετε ίσο το θύμα και τον επιτιθέμενο μεταξύ τους με κάποιον αφηρημένο ή απανθρωπιστικό τρόπο. Έχει να κάνει με την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η φύση του ποιος ήταν το θύμα, ποιοι μύθοι ζούσαν και ποιες ήταν οι σκιές αυτών των μύθων, υπονοούν ή εμπλέκουν τον διώκτη. Σε αυτήν την περίπτωση, το σημείο που πολλοί άνθρωποι αισθάνονται και αισθάνονται είναι ότι η φύση της σάτιρας είναι επιθετική, μπορεί να είναι η δική της μορφή δογματισμού ή αυτοδικαίωσης, και επομένως ΜΤΥΘΙΚΑ εμπλέκεται στον πόλεμο ιδεών και πεποιθήσεων που δυστυχώς μπορεί να παίξει έξω σε καταστάσεις όπως οι πυροβολισμοί στο Hebdo. Είναι ειρωνικά ακόμη ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ Τοξότης να εξερευνάς τα γεγονότα με αυτόν τον τρόπο. Αντί να παίρνουμε κάτι στην επιφανειακή αξία και να κάνουμε την εκδήλωση για ένα μόνο θέμα, η επιθυμία είναι να επεκταθούμε πέρα από αυτό που είναι γνωστό και να εξερευνήσουμε τα πράγματα περαιτέρω. Αυτός είναι ο περίεργος συνδυασμός που εμφανίζεται όταν το ζώδιο του Δία (δυνατότητες, ελευθερία και επέκταση) συναντά τον Κρόνο (μοίρα, περιορισμός και ακαμψία). Η αναστάτωση που έχουν οι άνθρωποι γύρω από την πορεία και την άντληση της γροθιάς της «ελευθερίας του Τύπου» δεν έχει να κάνει με το αν ο Τύπος πρέπει να είναι ελεύθερος ή όχι, με άλλα λόγια, αφορά την σπασμωδική αντίδραση για την ανάληψη των θανάτων αυτών των ατόμων και τη μετατροπή του θανάτου τους. σε άλλη μια ιδεολογικά άκαμπτη ταραχή. Το βαθύτερο ερώτημα αφορά γενικά τις ιδεολογικές ταραχές. Το ερώτημα είναι γενικά για την αλήθεια και την ελευθερία. Η αίσθηση είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου η μοίρα είναι επίσης μέρος του τρόπου με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα. Οι περιορισμοί και η «αιτία και αποτέλεσμα» είναι επίσης μέρος του τρόπου με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα, πνευματικά και ψυχολογικά. Η ελευθερία πρέπει να είναι απολύτως ελεύθερη ή μπορεί να έχει σχέση με τις μοίρες; Αυτό είναι ένα ερώτημα για τη γαλλική και την αμερικανική ψυχή αυτή τη στιγμή, σαφώς, καθώς και την παγκόσμια ψυχή. Όλα αυτά είναι περιστατικά του Κρόνου στον Τοξότη.
Κλείνοντας – δεν έχω απαντήσεις. Εγώ ο ίδιος έχω Σελήνη Αιγόκερω (με τον Κρόνο να κυβερνά τη σελήνη μου από το ζώδιο του Ζυγού αλλά και σε συνδυασμό με τον Δία!). Το φεγγάρι μου είναι επίσης στον 9ο οίκο του Τοξότη. Πιστεύω ότι αυτού του είδους οι αντιφάσεις είναι ένα ουσιαστικό μέρος του γιατί είμαι αστρολόγος. Για μένα είναι σημαντικό να εξετάσουμε τη μυθική δυναμική όλων αυτών των μοτίβων για να κατανοήσουμε τις σχέσεις μεταξύ τους… Κάνοντας αυτό, θα ήθελα να πιστεύω ότι δημιουργούμε μεγαλύτερο χώρο για τις διαφορετικές δομές των κόσμων του άλλου.
προσευχή:ένα κόμικ που δημοσίευσε πρόσφατα ο Daniel Pinchbeck στο Facebook (κάντε κλικ για να το δείτε σε πλήρες μέγεθος)…