Kiedy byłem dzieckiem, miałem dwa plakaty na ścianie bezpośrednio za moim łóżkiem, czyli dwoma materacami ułożonymi na podłodze, ponieważ nie podobała mi się mała chłopięca rama łóżka. Z jednej strony, na górze, tuż za moją głową, znajdowała się grafika przedstawiająca białego i wściekłego Jezusa, który robi pchnięcie pięściami w górę z krzyżem na plecach, koroną cierniową na głowie i słowami „The Lords Gym:Ławka naciska na ciężar świata”. Obok znajdowało się zdjęcie okładki albumu Melancholy and the Infinite Sadness autorstwa The Smashing Pumpkins, zdjęcie zaburzonej kobiety z epoki wiktoriańskiej, być może histerycznej lub w transie, wyłaniającej się z serca gwiazdy ustawionej pośród planet .
Te dwa zdjęcia są obrazem ekologii mojego dzieciństwa i wszystkiego innego, naprawdę. Urodziłem się i wychowałem w kościele metodystów. Pusta drewniana sala z wysokimi sufitami i ołtarzem z wodą do chrztu i świecami, wiejskim chórem i uroczystymi hymnami śpiewanymi o straconym człowieku, który umarł i dźwignął ciężar świata jak prawdziwy chrześcijanin. To i siłownia szkolnej drużyny piłkarskiej, gdzieś w tle, zaledwie kilka przecznic dalej, jak obietnica na horyzoncie piątkowej nocy w wieku 17 lub 18 lat.
To błogosławieństwo, że nie mogłem oderwać wzroku od zaniepokojonej i oczarowanej kobiety rodzącej się z gwiazdy, położonej wśród planet. To błogosławieństwo, że ona też tam była. Ponieważ to ona pomogła mi jakoś pogodzić smutek, gniew i desperację… zamieszanie, zaprzeczenie i słabość przy ławce naciskającej Jezusa.
Ponieważ zdobią nas nasze słabości, a nie nasze mocne strony. Jesteśmy proszeni, abyśmy załamali się pod ciężarem świata i urodzili się histerycznie przez gwiazdy.
Prosi nas, abyśmy zostali położnymi Chrystusa, a nie samym Chrystusem.
Prosi nas, abyśmy wyobrazili sobie chodzenie po wodzie, a nie mierzenie gęstości, które możemy lub nie możemy nosić, gęstości, za które ktoś jest lub nie jest odpowiedzialny.
Jesteśmy zobowiązani do obalenia tego, co mówimy, że wiemy, czym mówimy, że jesteśmy, czym mówimy, że jest miłością… aby nasze oczy mogły się otwierać, otwierać i otwierać, na odchodzący od zawsze kwiat szersze, coraz jaśniejsze i daleko poza to, czego możemy bronić, honorować lub wznosić się dla siebie.
Prosi nas, abyśmy przestali oceniać i rozdawać nagrody wszechświata… i zaczęli być cicho niepokojeni z powrotem do gwiazd.
Mówię teraz, że każde z tych słów pali ognie i pompki w tym dobrym, starym ogrodzie, z moim wiecznie zawodzącym zbawicielem, rodzącym się na nowo w gwiazdy, gwiazdy i gwiazdy. W gwiazdy, gwiazdy i gwiazdy.
Spaceboys i Spacegirls.