Σε ένα δοκίμιο που ονομάζεται «Η φαντασία είναι ταύρος», ο Τζέιμς Χίλμαν έγραψε, «Όταν έρθουμε αντιμέτωποι με μια μεγάλη ζωική δύναμη, είτε με τη μορφή ενός πραγματικού ζώου είτε μιας κινούμενης εικόνας, Ο πολιτισμός μας σπάνια του υποκλινόμαστε, του τραγουδάμε ή χορεύουμε προς τιμήν του, ούτε καν τρέχουμε για κάλυψη. Μάλλον, η συνηθισμένη μας κίνηση είναι η ερμηνεία. Έχουμε το ερμηνευτικό ραβδί για να κάνουμε τη δύναμη να φύγει μετατρέποντάς την σε νόημα. Η σύγχρονη εξιλεωτική ιεροτελεστία μας είναι να αναζητήσουμε τον «ταύρο» στο λεξικό συμβόλων. Ο Ταύρος διαλύεται σε «φεγγάρι», «πατέρας», «γονιμότητα», «βροντή» …και παίρνει ονόματα από γαελικά στα εβραϊκά έως λατινικά έως ουρντού, συγκεντρώνοντας περισσότερες μυθικές ιστορίες καθώς ερευνούμε. Πολιτισμένοι άνδρες και γυναίκες σε ινστιτούτα ανθρωπιστικών επιστημών και πολιτισμού έχουν συναντήσει τον ταύρο με το δικό τους είδος ταύρου:τι λένε για τον ταύρο. Μύθος, άλλωστε, είναι αυτό που λέγεται για αυτό που λέγεται:ο ταύρος για τον ταύρο. Τι μας λέει αυτός ο ταύρος για τον ταύρο;»
Ένας από τους λόγους που μου αρέσει αυτό το απόσπασμα είναι επειδή περιγράφει τόσο εύγλωττα μια διχοτομία του Ταύρου. Η φαντασία σε όλη της τη γονιμότητα είναι τόσο αληθινή, γήινη και αισθησιακή όσο ο Ταύρος. Το παρατηρώ όταν πάω την τετράμηνη κόρη μου βόλτα στη γη μας. Καθώς περπατάμε μέσα από τα δέντρα στη σκιά, δέσμες φωτός πέφτουν μέσα από τα φρέσκα πράσινα μπουμπούκια, η ροή του νερού τρέχει στη μικρή μας λιμνούλα κοντά σε ένα παλιό υπόστεγο, και βλέπω την πλήρη κατάπληξη στο πρόσωπό της, είμαι μάρτυρας του ουσία της φαντασίας. Τόσο απτό το λέμε «παρόν». Όχι με την έννοια κάποιας πανταχού παρούσας μοναδικής ουσίας, αλλά με την έννοια των πολλών υφών και αρωμάτων που αναμειγνύονται και κινούνται, κολυμπώντας όπως ήταν στον πρώτο ανοιξιάτικο αέρα που θα αναπνεύσει ποτέ.
Ο Ταύρος έχει έναν τρόπο να κάνει τη φαντασία τόσο απλή, τόσο ζωντανή, τόσο όμορφη και «πραγματική». Ο Ταύρος είναι η Αφροδίτη αλλά γήινος, αρωματικός αλλά σταθερός, συμπαγής αλλά νεανικός.
Από την άλλη πλευρά, ο Ταύρος αντιπροσωπεύει επίσης την επίμονη σταθερότητα της φαντασίας μας. Η τάση να σκεφτόμαστε το ευφάνταστο όραμά μας για οτιδήποτε και οτιδήποτε είναι η «απλή» αλήθεια ή η «πρακτική» αλήθεια ή η «γήινη» κατώτατη γραμμή. Αυτή η εκδοχή του Ταύρου μπορεί να βλέπει τη φαντασία ως οτιδήποτε αποκλίνει από αυτήν την ουσία… αποκαλώντας μια τέτοια απόκλιση μη πρακτική, φανταστική, παραληρηματική ή στερούμενη ουσίας. Φωνάζουν "Bull Shit!" χωρίς να συνειδητοποιώ ότι η ουσία οποιουδήποτε, ανεξάρτητα από το πόσο σωματική, γήινη, συνηθισμένη, σταθερή ή απλή εμφάνιση, είναι ήδη η καυτή μαύρη ουσία της φαντασίας…τόσο πλούσια και σκοτεινή και θεμελιώδης όσο η κοπριά…τόσο «απλή» όσο ένα σωρό ατμού "ταύρος σκατά."
Έτσι συμβαίνει και με τον Ταύρο. Ο Ταύρος είναι το απλό, επιβεβαιωτικό, ζωογόνο, ζωοτροφικό ρεύμα ευφάνταστης ομορφιάς στον φυσικό κόσμο. Το ίδιο το «πράγμα» της φαντασίας. Αλλά ο Ταύρος αντικατοπτρίζει επίσης την τάση να κυριολεκτοποιείται το υλικό της φαντασίας…για να ξεχαστεί η ίδια η φαντασία στη σωματικότητα των απλούστερων και πιο προφανών μορφών της:φυτά, ζώα, μυρωδιές, γεύση, αφή, όραση, ήχοι.
Είναι επίσης ενοχλητικό να σημειωθεί ότι μερικές φορές οι αφροδίσιες ονειροπολήσεις του Ταύρου γίνονται πλαστικές, όπως οι άνθρωποι που λένε τη λέξη «φαντασία» τόσες φορές που μοιάζει σαν ένα κατάστημα με είδη δώρων για παιδιά, γεμάτο με πάνω από ακριβά μπιχλιμπίδια απλά φωνάζουν το όνομά σας. Όταν χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο, η ίδια η φαντασία γίνεται μια κενή λέξη, που δείχνει ειρωνικά προς την αψυχία παρά τη φαντασία, το βάθος ή τη διαφορετικότητα.
Όταν ο Hillman λέει ότι τείνουμε να κοιτάμε τα πράγματα και μετά να εξάγουμε ή να αποκωδικοποιούμε το βαθύτερο νόημά τους, μιλάει για την ίδια τάση που πρέπει να σκοτώνουμε τη συνεχιζόμενη φαντασία του φαινομένου… παίρνουμε τα πράγματα πολύ κυριολεκτικά και εμποδίζουμε τη ροή της φαντασίας ή αν θα φτιάξουμε βουνά από λόφους στο όνομα της ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗΣ φαντασίας. Φυσικά, ο Hillman είναι κατά κάποιο τρόπο αντιπλατωνιστής από αυτή την άποψη, και πολλοί φιλόσοφοι θα διαφωνήσουν με την άποψή του. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι με τη φιλοσοφία της ψυχολογίας του Hillman, έχει δίκιο να λέει ότι η τάση μας να αποκωδικοποιούμε ή να ερμηνεύουμε συνεχώς την εμπειρία κλέβει την ψυχή από κάτι σημαντικό. Αλλά τί? Τι μας κλέβει; Και η απάντηση:κλέβει την ψυχή του ταύρου του. Πλούσιο, σκοτεινό, αληθινό και ολικό ταύρο σκατά.
Προσευχή:Βοηθήστε μας να νιώσουμε τον ταύρο στα σκατά μας αυτή την εποχή του Ταύρου!